Eerder deze week werd ik getagd in een bericht op twitter. “OMG, heb je dit gezien?!” Het bleek een post van een “autism parent educator”. Even dacht ik dat er “autism parent” stond, maar blijkbaar hebben de twee overeenkomsten: ze denken veel te weten, maar luisteren naar mensen met autisme doen ze niet. Zie hieronder de tweet in kwestie.

Nu vind ik mensen die hun eigen uitspraken tot quote-plaatjes knutselen sowieso verdacht, maar die tweet slaat alles. “Lining up toys is a classic characteristic of Autism Spectrum Disorder (ASD)”, ja, oké, klopt, maar dan: “To help develop their play, switch up their playing style by interrupting their routine.”

Bish wut?!

Stel je voor. Een autistisch kind zit rustig met autootjes te spelen. Alle Toyota’s bij elkaar, alle rode auto’s in een rij, alle voertuigen vóór 2000 in een aparte categorie… En dan komt daar dat mens. De boel door elkaar gooien. Ik denk dat mijn “playing style” snel zou zijn overgeslagen naar met autootjes góóien.

Zoveel vragen. Allereerst, wat wil ze hiermee bereiken? “Develop their play?” Develop into wat? Is er een betere manier van spelen? Is sorteren een slechte eigenschap? Marie Kondo doet het toch best prima.

Maar even zonder dollen, het idee is natuurlijk dat die kids socialer gaan spelen. Vadertje en moedertje, of zo. Want sociaal, dat is goed. Of zo.

Waar deze dame even helemaal aan voorbij gaat, is het autistische kind zelf. Sociaal doen is voor ons vaak een uitdaging, dus mogen we dan alsjeblieft tijdens speeltijd, onze vrije tijd, doen wat we willen? Heeft deze dame enig idee hoe gelukkig het ons maakt, als alle autootjes gesorteerd zijn op jaartal, kleur of merk? Heeft ze überhaupt enig idee wat de gedachte achter de sortering is? Heeft ze ooit wel eens iets aan het kind gevraagd?

Ik werd heel gelukkig van de comments. Reactie na reactie maande haar dit toch alsjeblieft niet toe te passen, omdat onze manier van spelen óók gewoon valid is. Mensen vertelden hoe hun voorliefde voor sorteren op kleur nu nog steeds van pas komt in hun artistieke beroepen. Mensen vertelden hoe ze als kind genoten van hun verzamelingen, hun rijtjes en lijstjes en systemen. Mensen vertelden hoe visuele orde ze rust gaf, en nog steeds geeft, in periodes van stress. Rust in hun hoofd; eindelijk iets dat klópt, dat klikt, dat helpt met het opruimen van razende prikkels en de ervaringen van de dag.

Sommige mensen maakten grapjes, of draaiden de boel om: “Als je ouder afspraken structureert in een (digitale) agenda of planner, probeer hun routine dan eens te doorbreken door wat geelgekleurde afspraken te deleten” en “Chaotisch spelen is een kenmerk van Neurotypisch-heid. Probeer dat te doorbreken door je kind wat structuur bij te brengen.”

“Wees geen pestkop!”, piepte de dame. Typisch. Ons spel verstoren is de bedoeling, maar andersom is het pesten? Zucht.