Onderstaand stuk tekst is al eerder op mijn oude Livejournal verschenen onder een slotje. Maar aangezien de campagne inmiddels gewoon online staat, hier het relaas nogmaals, voor iedereen:

Bloggi – 23-10-2011

Ik ben de afgelopen tijd erg druk geweest met een klus waarover ik nog niet te veel mag vertellen. Daarom doe ik dat dus nu toch. Ik ben de afgelopen weken twee keer naar München geweest om de mensen van Triumph/Sloggi te ontmoeten. Dat klikte heel goed, en daarom zijn van maandag tot en met gisteren meer dan tien man uit Duitsland naar Amsterdam gekomen om de nieuwe Hello Day campagne te schieten! Hij komt volgend jaar pas uit, echt volgend najaar, dus nog eeeeeventjes geduld, maar het is echt!

Het waren dus vier dagen. Lange dagen. Ik heb gisteren tot tien uur staan schieten, en eergisteren was ik tot zo’n zelfde tijdstip niet alleen de fotograaf, maar ook het handmodel. Ja, je moet toch wat als het model afgekloven pootjes heeft. Awel, ik dacht dat ik dood zou gaan. Maar ik leef nog! En dat heb ik te danken aan een aantal goede beslissingen. Ik heb de juiste assistentes ingehuurd. Maan was er drie dagen om me van eten en drinken te voorzien, om dingen aan te geven, op te rapen, weg te brengen en Chinees en taxi’s te bestellen. Dani was er gisteren met dezelfde taak. Ik heb de juiste visagie, styling en setbouwer ingebuurd. En ik was zo slim om voor mezelf een hotel te boeken.

De Duitsers zaten allemaal in het Fashion Hotel, maar ik besloot voor het Blue Tower Hotel te gaan, drie minuten lopen van de fotostudio en in het pittoreske getto Bos en Lommer. Het hotel was eigenlijk helemaal prima, waardoor ik de rust kreeg die ik nodig had. Ook ben ik elke avond om een uurtje of tien vertrokken, terwijl het filmteam nog bezig was in de studio. Dat konden ze ook prima zonder mij, en ik heb gewoon mijn slaap nodig.

Filmteam? Ja, we hebben een campagneposter geschoten (billboards baby!) en een stop-motionvideo gemaakt. Daarbij was ik de fotograaf, maar was er ook een heel filmteam om de cameraposities uit te meten, de planning in de gaten te houden en de shotlist bij te houden. Soms voelde het hierdoor alsof mijn rol tot knopjesdrukker was gereduceerd, en alsof ik dus niet echt wat deed. Maar dan bedacht ik me maar even dat ík de setbouwer, de styling en de visagie heb uitgekozen danwel aangestuurd, en het licht heb neergezet. Zonder mij zou het filmteam wel een stop-motionvideo kunnen maken, maar hij zou er lang niet zo tof uitzien.

Oh, het licht. De horror. Ik had extra flitsers van Elinchrom gehuurd bij FotoFlits. Ik zeg u, DOE HET NIET. Kreeg verdulleme een lamp mee met een verrotte condensator, waardoor het opladen na elke flits steeds een aantal seconden duurde. Ik had twee flitsers, exact dezelfde, en de ene was veel sneller weer klaar voor de volgende foto dan de andere. En dat werkt níet, kan ik je zeggen. Het model moest steeds tussen poses even wachten, maar ging uit automatisme steeds al in de pose staan. Ze verstijfde, en -PIEP- de flitser kon weer.

Awel. Maan is ‘m om gaan ruilen, heeft een extra lamp meegekregen die ik heel hard nodig had, en alles kwam goed. Ik moet ze zo voor elven terugbrengen maar ik maak geen haast.

Ik was eigenlijk te druk om echt veel foto’s te maken, maar hier wat random schnapps.

Setbouwer Gloudy maakt het bed op terwijl stand-in Charlotte op de plaats gaat staan.

De Tech Support-jongen had fijn spul mee. Schermen, iPads, een een enorme Mac waar alle files meteen op werden weggeschreven.

Ter decoratie, en ter latere invulling van de fotolijstjes, moesten er wat Polaroids gemaakt worden. Corinne, Hannah, Fabian-de-Tech-Support en ik speelden even allemaal de BFF’s van het model. Als je goed kijkt zie je ons dan ook voorbijkomen in de commercial! •

Dat was mijn blog van oktober. Maar, last but not least! Geen idee of het online mag, want ik vond ‘m ook maar op de Sloggi-server: De making of! Klik hier, en sorry voor de WMV, dat deed ik niet.