Het was alsof niks volgens plan ging de afgelopen week. Het dak van mijn kantoorgebouw lekte, precies op de plek waar ik altijd fotografeer. Shoots werden afgezegd en verschoven wegens allerlei nare persoonlijke omstandigheden. (Begrijpelijk, ben ook niet boos op die mensen of zo, maar het is wel weer even een, eh, uitdaging, laten we maar zeggen.) Photoshoples-boekingen werden geannuleerd, en oh ja, zaterdag kreeg ik een mailtje van een statushouder die in het Soza-gebouw woont, en een Photoshoples zou mogen bijwonen: “Waar zijn jullie? Ik ben er!” De les is pas aankomend weekend.

Het was een drukke week, maar ik had me goed voorbereid. Mijn op tijd bestelde achtergrondpapier werd donderdag geleverd. Bij Ikea scoorde ik een spiegel, zodat Charlotte haar visagie goed kon doen. Ik had papa gevraagd om na onze lunch vrijdag nog even met de auto mijn krukje en tas-met-wieltjes thuis op te halen, want met mijn rugpijn kon ik ze niet tillen. Oh ja. Rugpijn. Ik beloofde Riemer dat ik een afspraak zou maken bij de fysiotherapeut, dus die staat voor vanmiddag. En ik had een assistent voor op mijn shoot. Dat zou een hoop schelen.

Zondag, 10:00. De shoot zou om 11:00 beginnen en ik was vast op kantoor, de spiegel in elkaar zetten. Ik krijg een appje van mijn assistent: “Sorry, ik ben ziek.”

Ik stuur terug: “Da’s dan mooi kut, want ik heb mega rugpijn en had hier echt op gerekend.”

Nee, niet de meest invoelende reply. Ziek zijn kun je niks aan doen, al had ik liever gehad dat ze me de dag van tevoren al had gewaarschuwd.

Hoe vind je een nieuwe assistent, zondagochtend om 10:00? Ik gooide een oproepje op instagram en een klaagzang op twitter. De klaagzang hielp. Om 11:30 stond Katja voor de deur, iemand die ik niet eens kende! Ze bleek een super assistent. Later die dag kreeg ik nog een paar berichtjes van mensen die wel hadden willen helpen. Ik sta nog steeds perplex.

De shoot is helemaal goedgekomen. In plaats van onder de lekkage zijn we in de “event cube” gaan shooten. Het voordeel van werken op zondag is dat het grote kantoorgebouw nagenoeg leeg is. En hoewel ik eerder dacht dat de ruimte wat klein zou zijn, bleek ‘ie ideaal. Ik kreeg na afloop nog een mailtje van een van de klanten, hoe fijn ze het vond en hoe ze zich op haar gemak voelde. Ze had geen idee van mijn stress die ochtend, en las na afloop pas mijn tweets.

Oh enne, die rugpijn? Weg.