Een tijdje geleden ontving ik een mailtje: of ik misschien interesse had in een NAS van Synology. Ik sprong nog net niet door het dak, want hell yeah: Natuurlijk wilde ik een NAS! Riemer had er al eentje, ook van Synology, toen we samen in Zaandam woonden. Ik heb er nog steeds een mapje op. Maar al mijn fotowerk op zíjn NAS gooien zou het ding per direct vol maken, dus een eigen NAS stond al tijden op mijn verlanglijstje.

Ik kreeg van Synology de DS218+. Let op: dit is alleen het apparaat zelf, zonder de harde schijven. De schijven moet je er zelf bij kopen, zodat je kan kiezen hoe groot (en duur) je ze wil hebben. Ik koos voor een Seagate IronWolf van 8TB, die 249,- kostte bij Coolblue. Mijn NAS heeft ruimte voor twee schijven, maar ik had geen fortuin te besteden en ik bedacht dat het slimmer zou zijn om nu te investeren in één grote schijf, dan in twee kleintjes. Is deze 8TB ooit vol, dan koop ik er een nieuwe bij.

Zoals je ziet, heb ik niet gekozen voor de dubbele back-up mode. Mijn werk is namelijk al gebackupt op diverse losse harde schijven. Mocht de schijf in mijn NAS ooit crashen, ben ik dus niet alles kwijt.

Die losse harde schijven, da’s toch niet echt de ideale manier van back-uppen. Wanneer iemand vraagt om oude foto’s, zoals vorige week nog gebeurde, komt het voor dat ik drie schijven heb ingeplugd voordat ik de juiste heb gevonden. Daarbij zijn de schijven niet altijd even netjes ingericht; geregeld kom ik mapjes tegen met namen als “DOCUMENTENUITZOEKEN!!” of “meuk”.

Met de komst van mijn NAS kwam de ideale gelegenheid dit zooitje eens voor goed uit te zoeken. En tijdens dit uitzoekwerk stuitte ik op juweeltjes. Ik trok een doos met herinneringen open, vond fotowerk van jaren geleden en voelde me weer helemaal zoals toen. Daarom hieronder, een trip down memory lane voor Toeps Fotografie. Met beelden die je nooit eerder zag, het eerlijke verhaal achter bepaalde shoots en plaatjes die mijn carrière vormgaven.

Bovenstaande foto maakte ik met mijn Holga: de analoge camera die je handmatig moet doordraaien. Doe je dat niet, of half, dan komen de foto’s over elkaar heen te staan.

Als ik niet aan het experimenteren was met analoge technieken, dan maakte ik dat effect wel digitaal na. Nu doe je dat wellicht met een app, vroegâh, in 2008, deed je dat met Photoshop. Ik verzamelde light leaks en andere resources van DeviantArt en ging helemaal los. Soms ook uit noodzaak: omdat mijn retoucheer-skills nog niet optimaal waren, moest ik vaak improviseren. Zo zag je bij de foto van Laura hieronder een klem op haar rok. Light leak erover en hoppaaa! Klem weg.

Light leaks en andere overlays werden mijn ding. Zo schoot ik deze romantische Valentijnsserie voor de Fancy. (Hoorde jij ook altijd “werken bij de Fancy” in plaats van “werken bij defensie”?) Model Lieke droomt in de serie van Costa!-acteur Joey (van der Velden), die ik regelde als “hunk” in deze shoot.

Voor Fashion156 schoten we met het thema “pastel”. We namen de term letterlijk en gingen voor een pastelkrijtjeslook op doek.

Die laatste foto, da’s Melissa Koole. Ik ontdekte haar en vroeg haar voor deze shoot. Eerder al schoot ik onderstaand beeld – haar allereerste test.

Ik had een aantal modellen waar ik graag mee werkte. Naast Melissa ook Imme, Jacomien en Celeste. Also known as: de bambi’s.

Samen met Ivania (toen styliste, nu eigenaar van blog love-aesthetics.nl) maakte ik ook onderstaande serie. Geweldig hoe tijdloos deze foto’s blijken te zijn.

Met Ivania, Imme en Anniek schoot ik een serie op het strand die je waarschijnlijk nooit eerder hebt gezien. Ik was er niet zo tevreden over, maar ik snapte niet echt waarom. Nu wel: waarom liet ik Imme toch steeds zó ongelofelijk kwaad kijken?

Een aantal jaren later trof ik Imme opnieuw op een strand. Inmiddels was Imme, net als Melissa, curvy model geworden, en keek ze een stuk minder kwaad. Styliste Suze gaf Imme een Lana Del Rey-achtige retro-look, en ik kon weer als vanouds los met mijn filters.

Via internet leerde ik ook Hannah kennen, die me vroeg als fotograaf voor haar serie in het magazine van mode-opleiding AMFI. Hannah werkt inmiddels voor bladen als Vogue, Rika Magazine en Twin Magazine. Er is veel veranderd in tien jaar tijd!

Later schoten we ook nog onderstaande serie, met soon-to-be topmodellen Josefien en Anniek. Omdat Hannah op dat moment stage liep bij Vogue (of was het Glamour?), kon ze allerlei designerkleding lenen.

Wat ik me nog het beste herinner is echter niet deze shoot, en hoe mooi het resultaat uiteindelijk was. Ik weet nog dat ik na deze shoot met ex M. naar Disneyland Parijs ging – volgens mij zelfs linea recta vanaf de studio. Ik weet dat ik blij had moeten zijn, maar me de hele shoot en de trip daarna ongelukkig voelde. Mijn gevoel stond in schril contrast met dat van Hannah, die dolblij werd van haar stylingwerk.

Niet lang hierna besloot ik weg te gaan bij mijn agency, fotografie op een lager pitje te zetten en me te gaan focussen op Fashionmilk. Maar dat kon alleen maar mogelijk gemaakt worden door Sloggi, die mij en Hannah boekten voor een reuze-campagne.

Een eervolle vermelding gaat trouwens nog uit naar deze serie met Anniek, geschoten op Blijburg in een paar uurtjes, terwijl ik even daarvoor kotsend boven de wc hing van de stress. Maar met zo’n topteam (Hannah voor styling, Hanneke voor haar en make-up, en dan natuurlijk topmodel Anniek) is dat totaal niet aan de foto’s te zien.

Wat na de Fashionmilktijd kwam, kennen jullie vast nog wel. Fashionmilkshoots (hier en hier) en vooral veel testshoots, totdat ik besloot mijn fotografie iets meer richting het documentaire werk te sturen, met natuurlijk af en toe een toffe commerciële campagne tussendoor.

Extragratis bonusmateriaal: op één van de harddisks kwam ik een mapje “screenshots” tegen. Het waren niet gewoon ál mijn screenshots, maar een verzameling onaffe series, die ik op mijn scherm had gezet voor het overzicht, of om vast een preview naar het team te kunnen sturen. Niet alle series hebben het overleefd, trouwens.

Ook vond ik deze toffe foto, van een shoot waar ik destijds niet tevreden over was. Ik vermoed dat ik niet happy was, omdat ik heel slordig had geschoten en toen niet in staat was de achtergrond bij te werken, anders dan met lichtvlekken. Inmiddels kan ik dat wel, dus ik besloot de foto zo’n tien jaar na dato alsnog onder handen te nemen. Et voilà!

_{Disclaimer: deze blog bevat een product (de NAS, well doh) dat ik gekregen heb van Synology. Ik ben niet betaald om hier iets over te schrijven, en Synology heeft mijn post niet beïnvloed.}