Vrijdag voelde ik me (zoals je hebt kunnen lezen) vrij beroerd, maar zaterdag ging het al iets beter. Maan vroeg wat ik wilde doen, en mijn antwoord was: Iets rustigs. Met natuur.

Maan stuurde me een artikel door over een verlaten eiland waar vroeger zout werd gewonnen: Yim Tin Tsai. De gedachte van verlaten Chinese huisjes won het van de gaarheid en de angst voor een boottocht en een busrit van een half uur. Dus, op naar de Sai Kung Pier!

Het duurde even voor we de juiste boot gevonden hadden. Hier in Hongkong is alles chaotisch. Maar goed, met dank aan Maans voortvarende optreden zaten we even later in een klein bootje, samen met een tourgezelschap dat toevalligerwijs ook nog door een Nederlander gerund werd. Zo leerden we dat “dis is e kettolik eilend en sinds toe jiers der ar piepol back on die eilend”. Om de kerk te restaureren, of zo. En om wat zout te winnen, puur omdat wij toeristen dat zo leuk vinden.

Urbexen met je iphone

Wij hadden geen tour geboekt, maar gingen op eigen houtje het eiland over. Huisjes in. Paadjes op. Omdat ik me nog niet optimaal voelde, had ik mijn zware camera niet mee. Alle foto’s hieronder zijn met mijn iPhone 8. Schijnt ook te kunnen tegenwoordig.

Deze huisjes zijn waarschijnlijk pas in de jaren ’90 verlaten, maar weer en wind maakten er al snel een ravage van. Die iPhone SE is trouwens niet uit de nineties. Hoe die daar kwam, geen idee. Hij was behoorlijk kapot, dus we hebben ‘m maar laten liggen. _{(Ik kan niet hetzelfde zeggen over alle mahjong-stenen…)}

Niet alle huisjes waren toegankelijk. Sommigen stonden dusdanig op instorten dat ze waren afgesloten. Andere huisjes leken opnieuw bewoond, althans, voor een gedeelte. Het deed denken aan van die types die een vervallen boerderij kopen bij Ik Vertrek, dan eerst alleen de stal opknappen om daar te gaan wonen, om vervolgens met nog te verdienen geld de rest tot B&B om te toveren. Ik zie ze dat op Yim Tin Tsai ook wel doen.

Natuurlijk

Naast semi-legaal in verlaten krotten sluipen, kon je ook gewoon wandelen op het eiland. Dus dat deden we ook nog even.

Om 17:00 ging de laatste boot, dus rond half vijf besloten we bij het eettentje bij de pier te gaan zitten, shady Chinese snacks te bestellen (geen ideeeeee wat het allemaal was) en te wachten op de juiste boot. Dat was ook nog even een chaos, want drie verschillende tourbedrijven, maar goed, uiteindelijk wilde één van de bootjes ons wel terugbrengen naar het vasteland. Pfiew.