Wie voor het eerst in Tokio komt, de eerste de beste hippe vintagewinkel in Harajuku binnenstapt en het prijskaartje van een smoezelige Adidas-sweater omdraait, schrikt zich een halve hartaanval. Wát?! 35 euro voor dit ding uit de Zak van Max?! Maar het zou zonde zijn om thrifting in Tokio direct helemaal af te schrijven. Want wie weet waar ‘ie moet wezen, en waar níet, kan wel degelijk spotgoedkope pareltjes op de kop tikken. Ik vertel je alles.

De welbekende Takeshita Street staat in iedere reisgids. Maar waar je jongerencultuur verwacht, vind je vooral mede-toeristen en het Japanse equivalent van de Nutella-winkel: de crêpekraam. Tel daar nog wat katten- en uilencafé’s bij op, en je snapt waarom Tokio’s vintage-minnende jeugd tegenwoordig liever ergens anders shopt. Goed, daarover later meer, want ook in Harajuku is nog het nodige te vinden.

Vergeet in Harajuku vooral niet onder de grond te kijken. Twee van mijn favoriete, ofwel, de meest goedkope, tweedehandswinkels zitten namelijk in kelders. Kinji, de grootste “used”-winkel van Tokio, zit recht onder het welbekende Kawaii Monster Café.

Kinji verkoopt vooral véél. Ze hebben een boel Amerikaanse meuk, wat zo nu en dan een hilarisch T-shirt of een bijzonder foute trui oplevert. Ook hebben ze hoekjes voor de lokale gothics en lolita’s, een kleine designer-afdeling, een half rekje met grote maten en een collectie “remake” items, die er overigens meestal uitzien alsof je nichtje van zes een schoolproject had.

Let bij Kinji heel goed op of de items heel zijn; ik heb iets te veel shirts met gaten gezien. Sla de dure Adidas-spullen over, die ga je nog veel goedkoper tegenkomen.

In Takeshita Street, ergens richting het midden, zit Chicago. Niet alles bij Chicago is even goedkoop, maar buiten staan een aantal rekken met lokkertjes; die items kosten maar 500 of 1000 yen, plus 8% tax. De meeste truien en shirts zijn gruwelijk lelijk, maar goed, dat heeft ook zo z’n charme. Let hier ook goed op vlekken en gaten.

Goed, laten we ‘m smeren uit Harajuku, en de metro pakken richting Shimo-Kitazawa. (Erg eenvoudig, gewoon op de Chiyoda-lijn stappen vanaf Meiji-Jingumae. Sommige treinen rijden na eindpunt Yoyogi-Uehara door op de Odakyu-lijn, zo naar Shimo-Kitazawa!)

In Shimo-Kitazawa, door Japanners liefkozend Shimokita genoemd, shoppen de hipsters. Hippe mini-koffietentjes, een fietsenstalling die op mening Nederlands station niet zou misstaan, en oh, al die hippe winkels met neon en theaterlampjes…

Bovenstaande kledingwinkel zou ik mijden als de pest. Deze Wrangler-blouse met vlekken was namelijk in de aanbieding voor, jawel, 4500¥. Jep, 34 euro. Ga eens even snel fietsen op je fixie, baard.

Ik kan na al die tijd in Japan nog steeds niet altijd inschatten welke welke shops duur of goedkoop zijn. Er zijn een paar richtlijnen, sure:

1. Ziet het eruit als een cowboyschuur, muziekpodium uit de 70’s, poppenhuis of bruin café? Runnn.
2. Is de winkel vrij leeg, is alles mega netjes gesorteerd en loopt er maar één klant binnen? Runnn!
3. Pak je het eerste-de-beste Adidas-truitje vast en blijkt het 6000¥ te kosten…? Nee, geen idee. Kijk vooral nog even verder. Het kan heel goed zijn dat je direct daarna stuit op een zeldzaam Disney-shirt van 900¥. Er is soms gewoon geen peil op te trekken.

Goed, on with the shoppings.

Twee van mijn favorieten in Shimokita zijn Micmo en New York Joe Exchange. Micmo, omdat ik daar een Levi’s broek vond voor een schijntje, en New York Joe Exchange omdat, ja, de naam zegt het al, je daar ook kleding kan exchangen. Ik leg het zo uit.

De eerste paar keren dat ik bij New York Joe shopte, vroeg ik me al af wat die Ikea-zakken daar bij de ingang waren. Ja, nieuw binnengekomen kleren, maar hoe-of-wat…? Met behulp van Google Translate las ik op de website hoe het exchange-proces in z’n werk ging.

En dus ging ik vorige week met mijn paspoort, mijn Nike-rolschaatsen en mijn oude tuinbroek naar de shop. Van de tuinbroek had ik niet echt hoge verwachtingen, maar ik besloot ‘m toch maar mee te nemen, voor het geval ze geen rolschaatsen zouden accepteren. Het zijn op zich natuurlijk niet echt schoenen, maar ook ergens weer wel.

Goed, ik bracht mijn tasje spullen daar en vulde een formuliertje in. Naam in kana, adres, telefoonnummer… Oh-oh. De winkel was niet echt van plan een Nederlands nummer te gaan bellen als de taxatie van mijn items klaar was, dus in plaats daarvan spraken we af dat ik om 5 uur ‘s middags terug zou komen.

Toen ik daar later die dag terugkwam, bleek dat ze mijn rolschaatsen 2800¥ waard vonden, en mijn tuinbroek (want ja, hij was wél van Carhartt) 3400¥. Whoo! Ik kreeg de keuze: 30% van dat bedrag cash uitgekeerd, of 60% van dat bedrag aan shopping money, die dag te besteden. Ik koos voor cash. Toch snel verdiend.

Let wel: Items die de winkel níet in de rekken gaat hangen, krijg je niet meer terug. Daarvoor bieden ze 10¥ per kilo. Sowieso kun je, mocht je de taxatie te laag vinden, niet meer annuleren. De kleding hangt al in de winkel, en is misschien zelfs al verkocht. (Zo spotte ik die middag rond drieën mijn rolschaatsen al op Instagram, waarna ik zeker wist dat ze ze in ieder geval zouden kopen.)

De Shimokita Garage Department is überhip. Deze hal met verschillende kleine winkeltjes (variërend van goedkoop tot poepduur) mag je zeker niet overslaan. Links vooraan zit een schattig shopje dat een aantal rekken kleding heeft staan voor 648¥. Koopje.

Loop ook niet voorbij de houten mini-vitrines rechts, waar elk kubusje een shopje is, vol met handgeknutselde sieraden, ansichtkaarten, onderzetters of buttons. De creatievelingen verkopen hun werk in consignatie. Enne, ja, ik zie dat bordje “verboden te fotograferen”, maar ik vermoed dat dat is om Zara-“designers” weg te houden, die staan te trappelen om de originele creaties te kopiëren.

Vrij dichtbij het station zit een stalletje dat als enige nog niet met de grond gelijk is gemaakt. Ze verkopen er antiek. Of nou ja. Oude meuk. Voor veel te veel geld.

Als je klaar bent met lachen om deze belachelijke naam (Hard-Off is een spin-off van Book-Off, en geen Japanner kende de Urban Dictionary-betekenis…), zou ik toch vooral even een kijkje nemen. Hard-Off is de tweedehands electronica-gigant waar je wél blij van wordt.

Jawel, Mike! Want Polaroids kunnen nog goedkoper dan dat, enne, wist je dat er een manier was om met de opkoop-regeling van New York Joe dikke winst te maken? Ik vertel je er meer over in deel twee van deze serie, als ik je meeneem naar Koenji en Oi Keibajo.

_{Anders werd dit verhaal écht te lang.}