Er is een geel T-shirt dat al langer bestaat dan dat Aafke leeft. Een vale print zegt iets over een summer camp, en onder de oksel zit een gat. “Ik ben erin geboren”, aldus Aafke. Haar moeder droeg het shirt tijdens de bevalling.

Toen ik, vlak voor Tokio, een nachtje bij Aafke logeerde, kreeg ik het shirt als leenpyjama. Ik nam het mee naar Tokio en daar zag ik, hoewel zij het waarschijnlijk een aantal weken terug niet had geloofd, Aafke weer. “Hier, wil je je shirt mee terug?”, vroeg ik. “Nee hoor, neem maar mee. Ik vind het leuk als het de wereld over reist!”

Video Games

Net als haar T-shirt was ook Aafke aanvankelijk geen wereldreiziger. Maar goed, ze wilde een videoclip voor bij haar nieuwe nummer; of ik nog ideeën had. Natuurlijk had ik die, maarre… Ik zou nog maanden in Tokio zitten. Er bleek maar één oplossing: Aafke kwam naar mij!

Het paste maar net. Een dag voor vertrek stond Aafke nog de laatste telefoonaanbiedingen in te spreken, en langer dan vier dagen konden we niet draaien, want maandag zou ik naar San Francisco vliegen. Aafke liet ik nog een nachtje in Tokio achter, helemaal alleen, met mijn sleutel en mobiele wifi.

We hebben keihard gewerkt. Ik had al een dag zonder Aafke gedraaid, en dat bleek reuze fijn om te zien wat werkte en wat niet. Maar ook mét Aafke bleken sommige shots beter te passen dan andere. Daarom stonden we op maandagochtend nog om 5:30 op voor een laatste re-take, waarna ik mijn koffer inpakte, naar Shibuya sleepte, de NEX in rolde en incheckte op Narita. “Please proceed to customs and pick up your baggage in Los Angeles”, aldus de baliedame.

“Huh wat waar?!” Ik was even in de war. Tijdens al mijn eerdere vluchten werd mijn koffer doorgelabeld, en zoveel tijd op LAX had ik nou ook weer niet. Help! Afijn. Om op LAX te komen, moest ik eerst nog tien uur vliegen.

Up in the air

Weet je wat het beste idee van Tokio is? Upgraden naar Economy Plus, in een halfleeg vliegtuig. Nee, niet voor de extra beenruimte. Wél voor het feit dat je dan drie stoelen naast elkaar voor jezelf hebt! Niet dat ik sliep, of zo. Nou ja, twee uurtjes, max. Verder deed ik stoelyoga, probeerde ik wat te monteren aan Aafkes clip (totaal niet aan te raden in een schuddend vliegtuig, want hoe zie je nu of je beeld steady is…?), luisterde ik muziek en kocht ik voor 20 dollar in-flight wifi. En nu denk je misschien, ja, in-flight wifi is kut… Maar dan ken je het mobiele internet in San Francisco nog niet.

Afijn, first things first: LAX. Amerika. Man, is dát even een koude douche na Japan. Van een land met vriendelijke mensen, duidelijke bewegwijzering en logica, naar een vieze bouwput met mensen die drie jobs werken om ook maar een béétje rond te komen. Logisch dat ze niet vriendelijk zijn, daar hebben ze geen energie meer voor.

Dit is mijn derde keer in Amerika, en ik kan wel concluderen dat het niet mijn land is. Hoe kun je denken dat je “the greatest country in the world” bent, als je je eigen bevolking behandelt als slaven, als er nog zoveel mensen verslaafd of dakloos op straat zwerven, terwijl er tegelijkertijd mensen zwemmen in het geld, en daarvan ook nog vinden dat ze dat aan niemand anders dan zichzelf te danken hebben? En dan heb ik het nog niet over die belachelijke verering van “our military”, met speciale lounges op het vliegveld en een gesproken bericht van de burgemeester door de omroepinstallatie, om deze mensen te bedanken voor hun “service”. Kortom: schiet wat mensen dood in Afghanistan en scoor respect en gratis broodjes. Of zo.

Goed, na mijn koffer te hebben opgehaald, opnieuw te hebben ingecheckt en die korte vragen te hebben beantwoord (“Why are you here? How long are you staying? What is your job?”) was ik binnen. Op naar de national terminal, op naar SFO.

Achterbuurt

En ook hier, daklozen. Verslaafden. Aanvankelijk verweet ik Riemer een hotel in de achterbuurt geboekt te hebben, maar deze achterbuurt zit honderd meter lopen van een hip plein met Saks en Macy’s en Victoria’s Secret. Nog nooit was een tegenstelling zo duidelijk.

Na een korte wandeling naar Japan Town gisteren, zijn we vandaag de andere kant op gewandeld. Ik zag de klassieke San Francisco-straten, met Full House-gebouwen en cable cars en auto’s geparkeerd op hellingen zo steil dat je denkt: ik hoop dat je handrem het doet. Ik zag de Golden Gate Bridge in de mist, en Alcatraz in de steigers. Kort gezegd, ik zag San Francisco. En het is leuk, zeker, maar ik ben stiekem blij dat ik na deze vakantie weer terug naar Japan vlieg. The best country in the world.