Nou ja, het was geen monsoon natuurlijk. Het was een tyfoon. Nummer 19 van het jaar om precies te zijn, maar wel nummer 1 qua sterkte. Een mega-tyfoon, die half Japan besloeg.

Riemer zou die ochtend landen, mijn broertje was er net. Ik dacht nog dat het wel mee zou vallen, maar toen begonnen mijn Japanse vriendinnen me uit het niks te mailen en te sms’en: “Wees alsjeblieft goed voorbereid! Als we je moeten helpen, zeg je het maar!” Op mijn beurt gaf ik mijn broertje instructies: “Sla eten en drinken in en blijf de hele dag binnen!” Riemer spoorde ik juist aan als de wiedeweerga op pad te gaan. “Zorg dat je zo snel mogelijk Narita verlaat!” Vriendinnetje Maria was optimistisch: “Dat redt ‘ie nét!” En inderdaad. Riemer landde om 8:40, spoedde zich door douane- en koffergedoe, pakte de Skyliner richting Ueno, en daarna de Yamanote naar Akihabara. Volgens het nieuws zouden de treinen om 12:00 stoppen met rijden. Hij was rond elven bij mij.

Voor Riemer was het eigenlijk best relaxed, met z’n jetlag. Een hele dag binnen zitten. Hij had voor de komende anderhalve week een hotel in Akihabara. Eenpersoons. Ik woonde daarentegen in een bordkartonnen appartement van Sakura House, in een flood-risky area onder de zeespiegel, dus ik boekte óók een kamer in dat hotel. Op de zestiende verdieping. Spoiler alert: dat voelt dus als een boot, tijdens zo’n tyfoon.

Ik had in de convenience store onder het hotel flink wat water, snacks en noodles ingeslagen. Op twitter waren de Amerikaanse J-vloggers al lekker dramatisch aan het doen: “Supermarkten zijn leeg!”, postten ze met een foto van de broodafdeling, die sowieso altijd aardig leeg is aan het einde van de dag. Mensen kochten brood en ramen, maar wie even inzoomde op de geposte foto, zag nog schappen vol koekjes en minder aantrekkelijk tyfoonvoedsel liggen.

Want zoveel was er nu ook weer niet aan de hand. Of nou ja, ook weer wel. Elke tyfoon overlijden er mensen, zo ook deze keer. Omdat de tyfoon gepaard ging met zware regenval, braken er rivierdijken en overstroomden er huizen. Zelfs in mijn Tokio Hotel kreeg ik meerdere FLOOD WARNING nood-sms’jes. Toch denk ik dat wie verdrinkt in een tyfoon, toch minstens een stuk of zes waarschuwingen heeft gemist.

In de avond appte ik mijn broertje, hoe het daar ging. “Snacks, verveling, en… WAT WAS DAT?!” Tijdens de tyfoon kregen we nog een aardbeving tussendoor. Geen heel zware, maar mijn broertje en z’n vriendin kregen wel direct de full Japan experience.

Rond middernacht kwam het centrum van de tyfoon voorbij. Niet het oog, want als een tyfoon aan land komt, sluit dat. Althans, dat las ik op internet. Het was ook maar één event. Eén heftige storm, waarvan ons hotel heen en weer deinde. Maar dat hoort. Dat is goed. Want wat niet meebeweegt, dat breekt. Van station Akihabara, waar ik op uitkeek, waaide een stuk zeil af. De bovenleiding gaf een paar flinke vonken. Een paar uur later stonden er drie mannetjes met zaklampen op het dak van het platform, de bovenleiding te inspecteren.

We zagen de metro en de shinkansen tot laat doorrijden. Skyliner reed nog tot in de avond, al ware het iets langzamer dan gebruikelijk. Al om 8:30 de volgende ochtend zag ik de metro gaan; twee uur later meldde ook de officiële kanalen dat de Yamanote-lijn weer reed. Waarschijnlijk toen weer volgens dienstregeling. Mijn broertje en zijn vriendin, die de volgende ochtend naar Kyoto wilden, konden gewoon volgens plan vertrekken. Oh, Japan.