Je volvreten tot je buikje rond is, om vervolgens naakt – ja, geen grappen, naakt! – in bad te gaan zitten? Het klinkt als een ontzettend slecht idee, maar Ooedo Onsen bewijst het tegendeel: dit badhuis-achtige-uitgaanscentrum is he-le-maal de shit.

Het ging ongeveer zo: Charlotte en ik hadden die ochtend al het kattencafé en het Kawaii Monster Café bezocht, om in een rap tempo onze hele Tokio-wensenlijst af te werken. “Zullen we dan vanmiddag lekker relaxed gaan zwemmen?” Sure, goede plan! Wel wilde ik eerst nog even langs Shinjuku, om op zoek te gaan naar een GoPro, camerahoesje of iets anders om tijdens het zwemmen te filmen. Uiteindelijk was het maar goed dat ik besloot een waterdicht telefoonhoesje van twee tientjes aan te schaffen…

Onsentertainment

Afijn, wij naar Odaiba, alwaar de Ooedo Onsen zich bevindt. Een themepark noemen ze het, al vind ik dat de lading niet helemaal dekken. Het is een onsen, ofwel een Japans badhuis (als je je ooit afvroeg waar deze emoji voor stond… ♨️), maar dan… Entertainment style.

Je komt binnen, trekt je schoenen uit, stopt ze in een kluisje en haalt een polsbandje op bij de balie. Op het polsbandje worden al je aankopen geregistreerd, zodat je die bij het uitchecken kan betalen. Handig! Vervolgens loop je naar de volgende balie, waar je uit maar liefst elf verschillende yukata (soort simpele kimono) kan kiezen.

Volgevreten vissies in yukata, konbanwa!

Op naar de kleedkamers! Je polsbandje bevat tevens de sleutel van je kluisje, dus het is even zoeken naar het juiste nummer en dan is het een kwestie van kleren uit, yukata aan. Charlotte en ik droegen nog hoopvol onze bikini onder de yukata, oh, domme gaijin dat we zijn.

Vanuit de kleedkamer kwamen we uit in een grote, lichtelijk kitscherige hal met kraampjes. Sushi, crêpes, ramen, ijs… Alles was te krijgen. De eetzaal was aangekleed als een oud Japans dorpje: elk eettentje zat in een schattig huisje, middenin de zaal stond een wachttoren met lampionnen eraan, en op de muur was Mt. Fuji geschilderd. Naast de eetzaal was een tatami-zaal met lage tafels, waar gasten konden eten, drinken en chillen. Even verderop konden er kermis-achtige spelletjes gespeeld worden. (Iets met “vis deze bal uit een bak water” of zo.)

Beyonsen

Oké, leuk, ehm, maarre… Waar is dat zwembad? Al snel spotten we de ingang. Mannen rechts, vrouwen links. Wij namen de afslag to the left en kwamen in nóg een kleedkamer terecht. Huh? We kregen een grote en een kleine handdoek, en zagen alle dames naakt rondlopen. Naakt, met het kleine handdoekje op hun hoofd. Ehhh…?

Gelukkig spotten we een Franse dame die het ons allemaal uitlegde. De baden zijn gescheiden, want je móet naakt! Beschaamd trokken we onze bikini’s uit, drapeerden het handdoekje in een kekke strik op ons hoofd en eh, nou ja… Deden alsof het normaal was. Mijn telefoon dropte ik ook maar direct in een kluisje, want die was – well doh! – verboden in het badhuis.

Bij het betreden van de onsen moet je je eerst wassen met warm water, dat je met een soort van houten schalen over je heen gooit. Daarna kan je lekker chillen in één van de vele hete baden. Met bubbels, zonder bubbels, om te liggen, om te zitten… Er was ook een buiten-afdeling met rotsen en sfeervolle lichtjes, die was heerlijk! Echt zwemmen kon je er echter niet: het water kwam overal max tot je knieën.

Vreterij

Nadat we een tijdje hadden liggen badderen (en we ons daarna nog even hadden afgespoeld met ijswater, ieeeh!), begonnen we honger te krijgen. Charlotte bestelde een ijsje. Of nou ja, ijs-je?

Excusez le crappy pic, hij komt van Snapchat…

Oh enne, over emoji gesproken: hoi! 🍧

Ik at sushi en een crêpe, waarna we op zoek gingen naar het voetenbad. Dat bleek buiten te zijn, in het donker, met een paar sfeervolle lampjes… En een haven op de achtergrond en laagvliegende vliegtuigen op weg naar Haneda, lol. Je had ook zo’n vissenbadje, maar daar moest je extra voor betalen, dus dat sloegen we maar over.

Voetenbad zonder fishies

We aten nog wat meer, stuurden mijn moeder filmpjes vanaf de gratis wifi en besloten toen maar weer eens naar huis te gaan. Niet dat dat hoefde, trouwens. De onsen is open tot 9:00 ‘s morgens, de volgende dag!

Onsen Palace

Ik weet nog steeds niet helemaal wat ik van de Ooedo Onsen moet denken. Het heeft iets plats, door dat neppe decor en al dat eten. Tegelijkertijd is het onzettend chill, want alles is voorhanden (de yukata, maar bijvoorbeeld ook shampoo, handdoeken, borstels, föhns, tandenborstels…) dus je kunt na je werk zomaar besluiten even naar de onsen te gaan. Je bikini hoeft toch niet mee, lol. Het enige verschil met Preston Palace is dat het niet all-inclusive is, ook al voelt dat wel een beetje zo, met dat polsbandje. De schade zie je later wel weer, hehehe.

De schade voor mij was overigens zo’n 35 euro. De entree (na zessen) bedraagt ¥1,980 (zo’n 15 euro), de rest was voor het eten. Charlotte was goedkoper uit, haar met haar ijsje erbij rekende ze in totaal zo’n 20 euro af. Wil je ook naar de Ooedo Onsen? Neem dan de JR naar Shimbashi en pak daar de Yurikamome (bestuurderloos treintje, yay for nerds!) naar Telecom Center. Vanaf daar is het twee minuten lopen. Let op: tattoos zijn, omdat het in Japan vooral iets is voor maffiosi, verboden.