Nara. Ik had er al eens iets over op tv gezien, en Maans foto’s van vorig jaar maakten me nog enthousiaster: een plek waar je loslopende herten, die niet bang voor mensen zijn, koekjes kunt voeren? Daar moet ik heen!

National treasure

Tempelstadje Nara ligt op een treinrit van ongeveer drie kwartier van Kyoto. Volgens een lokale legende is er ooit een god komen neerdalen op een wit hert, en sindsdien worden de beesten gezien als heilig. Na de Tweede Wereldoorlog is die “heilige” status omgezet in iets concreters: de herten van Nara werden benoemd tot nationaal erfgoed.

Wij reisden vanuit Tokio naar Nara, dus we pakten eerst de Shinkansen naar Kyoto, en vervolgens het stoptreintje richting het JR-station van Nara. (Een andere lijn brengt je dichterbij het hertenpark, maar omdat we met een JR rail pass reisden, mochten we alleen met JR-lijnen.) Vanaf het station namen we een goedkoop toeristenbusje naar de voet van de berg, waar ons hostel stond.

Hipster Hostel

We verbleven in The Deer Park Inn, een geweldig hostel middenin het hertengebied. Een overnachting in een tweepersoonskamer, met gedeelde douche en toilet op de gang, kostte maar vijftig euro! Wellicht verwacht je dan crap. Dat deed ik eigenlijk wel, maar het bleek ge-wel-dig!

Het pension is niet heel groot, en er heerst van die heerlijke, Japanse sereniteit. Alle gasten moeten bij de deur hun schoenen uitdoen, en die omruilen voor de slippers van het huis. Het hele gebouw is van hout, en heeft een Scandinavische, onafgewerkte hipster feel. Er is een woonkamer met grote tafel, boeken die je mag pakken, magazines (er lag een LINDA., hoedan?!), er staat een computer die je mag gebruiken en in de keuken vind je gratis thee, potten, pannen, het foldertje van de locale bezorgsushi én verpakkingen met instant noodles, die je kunt eten als je ‘s avonds honger hebt. Het geld daarvoor moet je maar gewoon netjes in een potje doen. Oh Japan, I love you.

_{Heb hier geen foto’s gemaakt, want hey, vakantie. Maar als je even op de site van Booking.com kijkt, vind je er genoeg.}

Hertenhorror

Na een nachtje heerlijk te hebben geslapen – oh, die rust, die stilte! – gingen we de volgende ochtend maar eens op verkenningstocht. We liepen naar de grote tempel (echt groot, blijkbaar het grootste houten bouwwerk ter wereld), waar het best wel heel erg druk was. Hordes toeristen kwamen herten voeren, herten fotograferen of hertenselfies maken. Ik filmde wat, en vervolgens besloten we terug te lopen naar het rustigere gedeelte.

We aten spotgoedkope ramen met uitzicht op de hertjes, en toen wilde ik het zelf ook eens proberen – ik kocht een pakje hertenkoekjes, en toen gebeurde er dit:

On the road again

Tegen het einde van de middag besloten we verder te reizen, hoewel Nara uitkomen in het mini-busje nog een challenge bleek: wegens herten op de weg en zondagse drukte stond het hele verkeer vast! Afijn, die avond belandden we moe maar voldaan op onze volgende bestemming: Kyoto!