Als ik op mijn telefoon een blogbeginnetje maak, weet ik eigenlijk wel hoe laat het is. Hoofd vol, overprikkeld. Niet gek ook, na gisteren. Ik had één dag om Hongkong te bekijken, en besloot daar dan ook maar vól voor te gaan.

Eigenlijk had ik dat helemaal niet besloten. Ik zou ontbijt gaan zoeken, en dan een ritje maken met de Peak Tram. Meer hoefde ik niet te doen van mezelf. Ik mocht daarna gewoon weer op mijn kamer gaan chillen. Het liep anders.

Bruggen en tunnels

Vanaf de Starbucks in een winkelcentrum bij metrostation Hong Kong ging ik op zoek naar de basishalte van de tram. Die zou niet heel ver weg moeten zijn, dus ik pakte Google Maps erbij. Het regende, dus ik wilde graag droog lopen. Van mijn idool en Hongkong-fan Elyse Sewell had ik al begrepen dat je in Hongkong de halve stad door kan crossen zonder één voetje op de grond te zetten, en inderdaad. Alle gebouwen zijn met elkaar verbonden, overal zijn overdekte loopbruggen, en anders is er wel een fijne tunnel. Het enige nadeel: dat staat allemaal niet zo in Google Maps.

Apple Store met geweldig uitzicht: even Riemer jaloers maken…

Sodom en gomorra

Dus, met een hoop trial and error kwam ik bij de tramhalte aan. Onderweg maakte ik nog wat kiekjes van de stad, want oh, wat een extreme stad is het. Eindeloze wolkenkrabbers van internationale banken en woontorens bestieren de bergen van Hongkong – bergen waardoor het vaak regent. Ik geloof dat ik op dat moment de enige zonder plu was. De rest van buitenlands Hongkong loopt er onberispelijk bij, in Gucci en Prada en al het andere waar bankiers goede sier mee maken. Omdat Hongkong een Engelse handelspost is geweest en zich op een strategisch punt in Azië bevindt, wonen er veel expats. De tegenstellingen zijn zó groot, geld lijkt zó belangrijk, dat je direct je antwoord hebt op de vraag: “Waar ging het ooit mis in de bankenwereld?”

To the top

De Peak Tram stamt al uit 1926 en rijdt als een malle de berg op. Prachtige uitzichten gegarandeerd! Als het niet te bewolkt is, that is. Maar daar kwam ik later achter. Bovenop de berg daar staat een stier een winkelcentrumpje met uitkijktoren en restaurantjes. En toen de schoft beneden bij de kaartjesbalie vroeg of ik ook een ticket voor het panoramadak wilde, zei ik volmondig ja.

“They see me rollin’…”

Standing?! Met een 48% steepness?! Wow, dan durf je.

Dat view

Prachtige landmarks, duidelijk

No worries! Dan Photoshoppen we die er toch gewoon even in?

Op weg naar boven voelde (en zag) ik de bui al hangen. Bovenop het panoramadak zag je geen hand voor ogen! Alle touristen daar lachten zich een ongeluk, beseffende hoe genaaid we waren.

Goed. Een paar vloeren lager, waar het uitzicht reikte tot drie boomtakken op een meter afstand, bestelde ik een thee. Ik pakte mijn laptop, logde in op de gratis wifi en dacht: wat zal ik nu eens gaan doen?

Hey Missy Fake Handbag

Het was pas rond de middag, dus ik had alle tijd. Ik besloot de Ladies Market te bezoeken, om een Gocci of Brada te scoren. Helaas. Hoeveel Chinese vrouwtjes me ook aanspraken met “Hey missy, fake handbag?”, heb ik geen vreselijk misspelde draken van tassen gezien. Bordjes daarentegen…

Nee, niet deze bordjes…

Wouis Wuitton?

Deze bordjes! Oh enne, Your ass is bigger than heli-port!

Na vier blokken Ladies Market, waar de straat streeds smaller werd, maar elke kraam nog steeds hetzelfde verkocht (fake Moschino telefoonhoesjes, powerbanks, shirts met I hartje Hong Kong), besloot ik dat het tijd was voor een break. Ik nam plaats in een van de vele Starbucks-filialen en bestelde een salade. Dat heb je wel nodig, als globetrotter.

LEDs en Lasers

Ik was aardig moe, maar las online over een lichtshow. “Het op twee na mooiste uitzicht op aarde!”, noemde de site het. Dat moest ik zien! Ik begaf me rustig naar het Cultural Center, want vanaf daar zou het uitzicht goed zijn, en kon je ook de bijbehorende muziek horen.

Het ging harder en harder regenen. Ik trok een extra broek onder mijn jurk aan, en full-blown Indian style stond ik klaar met mijn camera. Muziek, ennn… Nou ja, een paar lasers. Vanaf waar ik stond bleek het uizicht toch niet al te best, dus ik rende, samen met een groep anderen, door de hoosbui naar een volgend afdak. Jep, beter zicht. Maar het op-twee-na-beste uitzicht van de wereld? Ik weet niet wie ze daarvoor hebben omgekocht. Of misschien hadden we pech, met de regen en de mist. Misschien vielen daardoor de lichten niet op tussen de al aanwezige verlichting van de gebouwen. Kan ook.

In afwachting van de show, excuse le crappy shot. Oh, en regen. Veel regen.

Afijn, ik was inmiddels helemaal uitgeteld. Mijn stappenteller wist niet wat ‘m overkwam. Ik pakte de metro en de taxi, en dook mijn bed in. Wat een dag. Wat een stad. Wat een leven.

_{De foto’s op volle breedte (voor desktop-kijkers) zijn gemaakt met de Canon PowerShot G7x. Deze mag ik testen van Canon, en ik moet zeggen, ik ben er nu al blij mee! Voor het grootste deel ben ik ermee aan het filmen, en dat doet ‘ie ook super. Aan het einde van deze trip kunnen jullie dus een toffe video verwachten, whooop!}