Ik ben een rare met reizen. In eerste instantie ben ik die autist die nergens iets van moet weten, die het liefst elke keer teruggaat naar dezelfde plek en die op de vraag “Ga je mee naar Berlijn?” antwoordt: “Berlijn?! Wat moet ik dáár nou weer!”

Ik heb een reden nodig. Een missie. Naar Dublin? Fine, maar dan verzin ik wél even een klein videoproject. Naar Stockholm? Als er een concert is dat ik graag wil zien, prima! Zelfs een bezoekje aan een winkel die we in Nederland niet hebben of een volslagen nutteloos project (ex M. ging ooit, toen de euro er net was ingevoerd, met een pot Nederlandse euro’s naar Malta, om “het geld te mengen”) is good enough.

Soms dient zo’n reden zich aan in de vorm van een YouTube-filmpje. Soms in de vorm van een Disneypark. Hieronder een lijstje bestemmingen die nieuw zijn binnengekomen op mijn bucket list, met reden.

Shanghai

De hoogste nieuwe binnenkomer, met dank aan de opening van Disneyland Shanghai. Natuurlijk moet ik daarheen! Ik ben op dit moment aan het mailen met “een partij” (kan nog even niet zeggen hoe en wat), dus ik heb mijn fingers crossed en hoop dat het allemaal doorgaat!

Als ik dan toch in Disneyland ben, zie ik natuurlijk gelijk wat van de rest van Shanghai. Daar hóef ik dan niks mee, daar hangen geen verwachtingen aan, en dat werkt voor mij altijd het beste. Ook naar Hongkong ging ik om mijn Disney-bingo compleet te maken (én Maan te meeten) en vervolgens maakte de stad op mijn ik-heb-niks-te-doen-ik-ga-maar-rondlopen-dagje een ontuitwisbare indruk.

Chongqing

Als we het dan toch over China hebben: Chongqing. De meest Chinees-klinkende stad ever. Ik wist helemaal niks van deze stad, maar toen ik op YouTube Shanghai-filmpjes zocht, kwam ik deze video tegen. (Hobbyproject van de Noor Christian Nesheim, dus val niet over de kwaliteit, het is zó boeiend!)

Chongqing is een supersnel groeiende stad, waar ten tijde van de Tweede Chinees-Japanse oorlog de Chinese regering zetelde. De stad is dan ook ontelbare keren is bestookt door de Japanners. Schuilkelders worden nu omgetoverd tot gezellige restaurantjes, maar de stad heeft destijds meer dan 10.000 mensen verloren. Ik vind het bizar dat we zoveel weten over Hiroshima en Nagasaki, maar zo weinig over de gruweldaden van de Japanners in China.

Oh enne, heel wat anders: de metro van Chongqing is een monorail! Kijk, da’s dus weer zo’n nerd-reden voor mij om erheen te gaan.

Tianducheng

We blijven nog even in China: Tianducheng, ofwel, het Almere/Lelystad van het oosten. Een groots opgezet, ambitieus bouwproject, met zelfs een imitatie-Parijs compleet met Eiffeltoren!

Natuurlijk is het project geflopt, al is dat paradoxaal genoeg de reden dat Tianducheng nu weer steeds meer mensen trekt: Iedereen wil dat gekke nep-Parijs met eigen ogen zien!

Ik hou van zulke dingen. Op YouTube kijk ik filmpjes van urbexers in verlaten panden, in Japan bezocht ik verlaten mijnstad Hashima en nagebouwd Nederland Huis Ten Bosch. “Neppe werelden”, noemde ik ze ooit in een oude bio. In dat kader…

Noord-Korea

Altijd al aanwezig op het lijstje, maar enorm gestegen met dank aan de Fun For Louis-vlogs. Hij kreeg veel kritiek, Louis. Men vond hem naïef, noemde zijn filmpjes “propaganda”. Dat vind ík dan weer naïef.

Louis laat in z’n vlogs zien wat hij te zien krijgt, en vertelt dat ook. Over politiek laat ‘ie zich niet uit, daar kiest hij bewust voor. Niet in de laatste plaats omdat hij mee op reis is met een gezelschap dat al jaren surfkampen voor Noord-Koreaanse kids organiseert; hij gaat natuurlijk niet riskeren dat zíj straks de gevolgen ondervinden van zijn acties. Louis maakt contact met de lokale bevolking en heeft plezier, iets wat volgens sommige critici niet mag. Ik vraag me dan direct af hoe die critici denken over reisjes naar Amerika (Guantanamo Bay) of een WK in Qatar (uitbuiting en vrijheidsberoving arbeidsmigranten). “Nee, da’s héél wat anders!” Sure, maar waar ligt die grens?

Enniewees. Ik ben gefascineerd. Een plaats waar de Westerse levensstijl amper bestaat, een plaats waar het soms lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan… Ik moet erheen. Foto’s maken. Nee, niet van het standbeeld van de Grote Leider, van de achterkant. That will get you in trouble.

Murica

Ja, kijk, hier komt dat “wat moet ik daar dan”-gevoel opzetten. The Dictionary of Obscure Sorrows noemt het vemödalen: Het been there, done that-gevoel, zonder dat je er daadwerkelijk bent geweest. Het besef dat als je straks bij de Grand Canyon een prachtige, indrukwekkende foto maakt, iedereen diezelfde foto al heeft. Waarom zou ik dan nog gaan? Waarom zou ik die foto nog maken? Om ‘m toe te voegen aan mijn tofheids-hall-of-fame? Om te bewijzen dat ík er ook was? Tja, als ik een mooi plaatje wil, kan ik net zo goed direct naar Google gaan.

Kortom, ik zoek nog een reden voor Amerika. Naast Disneyland Anaheim dan, want die heb ik nodig voor mijn bingo. Het is de laatste halte, waarna ik kan zeggen dat ik álle Disneyparken ter wereld heb bezocht. Disney heeft voor mij altijd een goede reden: de parken staan symbool voor geloven in je dromen, en voor mij is dat heel persoonlijk. (Meer daarover hier.)

Ik was al eerder in Amerika: Ik bezocht New York (beetje guur), Walt Disney World en Las Vegas (Neon Boneyard fuck yeah!). Nu wil Riemer graag – die wil rondjes rijden door Silicon Valley en de hoofdkantoren van Apple, Google en Facebook in het echt zien. Dat vind ik dan ook wel weer een goede reden, dus ik denk dat ik gewoon bij hem aanhaak. Maar als iemand meer tips heeft voor me, shout!