Sinds ik verhuisd ben naar een rustiger gedeelte van Tokio, leek het me een goed idee een fiets te regelen. Of nou ja, het was eigenlijk omdat mijn buurvrouw Jeske een kek vouwfietsje had aangeschaft. Ze stuurde me het adres door van een recycle-shop in Yoyogi, dus ik pakte de trein, wandelde tien minuten en vond…

De kringloopwinkel. Met drieënhalve fiets in de aanbieding. Een poepdure, elektrische mamafiets, twee nog duurdere racefietsen en een crossfietsje waar de tienjarige Toeps nog te groot voor zou zijn. Meh.

I asked the google, en vond de tweedehandsfietsenwinkel Cycly. Het filiaal in Shinjuku was helaas opgedoekt, dus de dichtstbijzijnde zat in Ginza. Ik was al flink wat metrohaltes op weg, toen ik me realiseerde dat ik dan dus ook dat hele klere-eind terug moest… Juist, fietsen.

Plan D

Ik appte Jeske, en die had nog een suggestie: de Donki. Don Quijote, de Xenos-in-het-kwadraat van Japan, verkoopt alles. Ook fietsen, nieuwe, voor zo’n 12.000 yen (100 euro). In Naka-Meguro bleek een Donki te zitten (een fijne, rustige, zonder DONDONDOOOONKI uit de speakers, sowieso een aanrader!), dus dat werd het plan.

De fietsen-afdeling was snel gevonden en ik sprak een personeelslid aan: “Hi, I’d like to buy a bike.” Het personeelslid schoot lichtelijk in de stress, greep naar haar portofoon begon te brabbelen. Ik hoorde het woord “Eigo”, dus ik vermoed dat de boodschap was: “Aaaaah, een Engelssprekende klant, iemand, hellup!”

Personeelslid twee kwam eraan. Deze chick sprak redelijk Engels, voor een Japanse. “You want to buy bicycle?” Jep. De goedkope, zilvere, net-iets-te-kleine fiets met schattig mandje voorop, gaarne. “You live in Japan?” Jep. “You have residence card?” Oh-oh.

Enter personeelslid numero drie, een oud mannetje. In gebroken Engels werd ik ondervraagd. “You live in Japan?” “How long you stay?” “Can you read kanji?” Wut, wut, waarom moet dit allemaal?!

Nou, kennelijk moet je in Japan je fiets registeren. Kost 500 yen en dan is je fiets voorzien van een registratieplaatje. Wat je daar dan vervolgens aan hebt mag Joost weten, want behalve mijn naam in katakana (ビアンカ デ ヨング) en mijn Nederlandse telefoonnummer, hebben ze niks genoteerd.

Goed. Een hoop formulieren en chit-chat later (“De Yongu-san! You like Djepen? What your faborite fuud? Sushi?” – Ik antwoordde met curry rice en werd heel raar aangekeken…?), kon ik mijn fiets meenemen. Het mannetje hielp me in de lift, mee naar buiten en gaf me nog een uitgebreide lezing verkeersregels. “And the traffic can be very dangerous, so be careful!” Oh meneer Donki-san, Oranda-jin desu. Komt wel goed.