Het is 14 maart. Ook wel bekend als Steak & Blowjob Day, zo leerde ik van Ancilla in De Ideale Wereld. In Japan vooral bekend als “tweede Valentijnsdag”, al is dat dan niet met steaks en blowjobs. Althans, niet verplicht. Facebook herinnerde me aan mijn 14 maart van vorig jaar: de dag dat ik aankwam in Japan.
Het is pas een jaar geleden, dat ik voor zes weken naar Tokio (en Hakone, Nagasaki, Kyoto, Nara…) vertrok. In het najaar volgde nog een maand. En straks, over precies drie weken… Vertrek ik voor drie maanden naar mijn favoriete land!
Veelgehoorde reacties: “Holy fuck, ben je rijk of zo?!”, “Wat, ga je alleen?!”, “Wat ga je daar dóen dan?!” Ik zal het uitleggen.
Rijkdom
Ben ik rijk? Ja, ik denk het wel. Ik heb hard gespaard, een goed doorgerekende financiële planning gemaakt en als een gier geleefd de afgelopen maanden. Dat alles met één doel in mijn achterhoofd: Japan.
Maar op zich is het ook weer niet zó duur. Ik kies in Tokio voor een shared house, een kamer van ongeveer 800 euro per maand. Iets duurder dan de vorige keren, maar dat maakt het ook makkelijker om logees te ontvangen. 800 euro is duur voor een kamer, maar spotgoedkoop voor een eigen plekje middenin Harajuku. En als ik weg ben, betaal ik thuis geen vaste lasten. Dat is de deal die ik met Riemer heb gemaakt. Als ik alleen had gewoond, had ik mijn huis wellicht op AirBnB gezet. Nu dat niet kan, lossen we het zo op.
Digital Nomad
Daarbij ga ik in Japan ook gewoon aan de slag. Ik ga vrij werk photoshoppen, nieuw werk maken, een website voor Aafke bouwen en natuurlijk interessante blogs tikken. Kortom, the digital nomad life!
Oh, wat haat ik die term hè. Dit weekend pakte ik The 4-Hour Work Week weer eens uit de kast, een boek dat mij deels enorm weet te inspireren. Breken met de ongeschreven regels? Graag! Niet wachten tot je met pensioen bent, maar nú van het leven genieten? I’m all for it! Je voor een paar maanden toeleggen op een nieuwe sport of taal? YES! Maar dan de andere helft van het boek. Die vierurige werkweek. Ik bekeek wat filmpjes op YouTube (want de zichzelf respecterende digital nomad moet een vlog) en kreeg direct jeuk.
Het is tegenwoordig kennelijk de bedoeling dat je een of ander shitbedrijfje opzet waar je vervolgens zelf niks aan hoeft te doen, omdat je alles hebt uitbesteed aan lagelonenlanden. Zo kan je bijvoorbeeld meuk in China laten fabriceren, die shit verkopen in Amerika, en een kantoor in India al je klantenservice laten afhandelen. De belofte is dat je slapend rijk wordt, maar stiekem zijn de enigen die écht slapend rijk worden de personen die boeken en cursussen verkopen waarin je leert hóe je deze trucerij uithaalt.
Met zo’n passief inkomen kan je dan “anywhere” in de wereld gaan wonen, maar stiekem bedoelen ze dan gewoon Chiang Mai, Thailand, want dat is de enige plek waar je met 600 ekkies per maand nog een beetje kan rondkomen. Hoezo, vrijheid?
Goed, dat dus niet. Ik wil gewoon graag reizen, dus ik maak het mogelijk. Nee, ik geloof niet dat je alles kan bereiken als je maar wil, maar als je er niet in gelooft, en geen stappen in de goede richting zet, weet je zeker dat je er niet komt.
“Maar je gaat alleen?!”
Klopt. Sommige mensen lijken dat schokkend te vinden, maar die vinden het vast ook heel raar dat ik nu in CitizenM Rotterdam zit te typen, ook alleen ja, omdat ik er eventjes tussenuit wilde. Het is heel fijn om soms even alleen te zijn, dat maakt je hoofd leeg en helder.
Het is overigens niet zo dat ik Riemer dan ook drie maanden niet zie. Halverwege mijn Japan-trip ga ik namelijk ook nog naar Amerika. Een soort trip-ception.
Riemer komt vanuit Nederland, ik vanuit Japan, en dan zien we elkaar in San Francisco. Vanuit daar rijden we vervolgens naar Los Angeles en Las Vegas, vanuit waar we dan weer terugvliegen naar respectievelijk Amsterdam en Tokio.
En natuurlijk komen er mensen logeren. Charis in april, Maan (waarschijnlijk) in juni. Vet gezellig! Nog drie weken…