Toen ik nog in Zaandam woonde zag ik eens een poster van het befaamde Zaanse huisjes-hotel, met daaronder het logo I amsterdam. Kijk, ik snap de gedachte: Toeristen kennen alleen Amsterdam, dus dan noemen we gewoon lekker alles zo. Het befaamde Muiderslot werd Amsterdam Castle Muiderslot, een outlet in Halfweg werd Amsterdam The Style Outlets en natuurlijk heet ons vliegveld Amsterdam International Airport Schiphol – terwijl het in de gemeente Haarlemmermeer ligt.
In Japan doen ze dat ook. Zo ligt Tokyo Disney Resort helemaal niet in Tokio, maar in Chiba. De Tokyo Game Show en de Tokyo Auto Salon worden gehouden in evenementencomplex Makuhari Messe, eveneens in Chiba, en de internationale luchthaven Narita, ook wel Tokyo International Airport genoemd… Je raadt het al. Dit vliegveld ligt 60 kilometer ten oosten van Tokio, en je bent met de expresstrein nog dik een uur onderweg naar de binnenstad.
Maar dan nu het goede nieuws: Je hoeft helemaal niet zo ver te treinen om het echte Japan te ervaren. Terwijl iedereen op elkaar gepakt door de straten van Asakusa loopt, vind je op zo’n 10 minuten van de luchthaven een prachtig, groot en rustig tempelcomplex, genaamd Naritasan.
Fresh off the plane
Veel toeristen bezoeken Narita-stad alleen maar omdat ze de volgende ochtend een vroege vlucht hebben, maar daarmee doe je Narita echt tekort. Dus toen Charlotte een tijdje geleden langskwam om me te helpen met nieuwe persfoto’s, besloten we dat Narita-san onze eerste bestemming was.
Nadat ik Charlotte, die net uit een dertien uur durende vlucht kwam rollen, had opgehaald van het vliegveld, pakten we de trein naar Keisei-Narita station. Vanaf daar liepen we naar ons hotel: een goedkoop APA-hotel waarin we allebei ons eigen mini-kamertje hadden. Omdat de kamers die ochtend nog niet klaar waren, lieten we het grootste deel van onze bagage achter, en besloten we vast op zoek te gaan naar mooie shootlocaties.
Tempelcomplex
Het Naritasan tempelcomplex is ligt op ongeveer vijftien tot twintig minuten lopen van de twee treinstations, JR Narita station en Keisei Narita station. De wandeling leidt je grotendeels door het schattige stadje, waar natuurlijk ook veel hotels, restaurants en souvenirwinkels te vinden zijn. Er zijn ook bussen vanaf de stations, maar dat vonden wij niet nodig.
Het complex, dat stamt uit het jaar 940, bestaat uit meerdere Boeddhistische tempels, waaronder de Shinshoji tempel, de grote vredespagoda (met daarbij een prachtige tuin met een trap en een fontein die westers aandoen), een park (met lieve katten!) en een drie verdiepingen hoge pagoda die lijkt op z’n befaamde, vijf verdiepingen hoge grote broer in Asakusa. Maar dan zonder al de mensen. (Althans, ik las dat Naritasan met nieuwjaar miljoenen bezoekers trekt, dus dat is wellicht niet aan te raden…)
Fasten your obi
In Narita-stad zitten meerdere kimonoverhuur-winkels, zodat je helemaal in stijl langs de tempels kunt flaneren. Ik had voor onze tweede shootdag mijn eigen kimono en yukata mee, die ik ooit voor een paar honderd yen had gescoord in de kringloopwinkel. Voor de gelegenheid had ik ze, in plaats van met een traditionele obi, gecombineerd met een Air France-vliegtuigriem. Het blijft Narita, natuurlijk.
Wil je Naritasan bezoeken? Je komt er makkelijk via station Narita of Keisei Narita (10 minuutjes van Narita Airport). Navigeer op maps naar Naritasan of Naritasan Omotesando, de winkelstraat nabij de hoofdpoort. Meer informatie en openingstijden vind je hier.
Related posts
Toeps en Olga checken de park
Twee weken geleden sprak ik op een zondagochtend af met Olga (mijn parttime marketing-medewerker) in Shinjuku Gyoen, het nationale park in het bruisende centrum van Tokio. Het was nog vroeg, maar al behoorlijk warm. De zomer in Tokio tikt regelmatig de 36 graden aan, en daarbovenop is de lucht ook nog vochtig, wat het allemaal nog klammer doet aanvoelen. Deze ochtend stond er een briesje, wat goed was voor de warmtebeleving, maar ook gelijk als test kon dienen voor de microfoon die we wilden testen.
Soaring
Meestal als ik een blog schrijf, weet ik precies wat ik wil vertellen. Het verhaal heeft een begin, een midden, een einde, en het liefst ook nog een twist, conclusie, of punt dat ik wil maken. Deze keer niet. Ik weet niet precies wat ik met dit stukje wil, behalve het voorval uit mijn hoofd krijgen. Daar vliegt het namelijk al anderhalve dag rond.
Buongiorno en konnichiwa
Het is mij, Toeps, business manager. Deze blog is een greep uit de dingen die ik gedaan heb in de afgelopen maanden. Want er is veel gebeurd, en er gaat ook nog veel gebeuren! Wat dan zoal? Nou…
Bezoekuur #1: De fam
Het is eind 2024, en ineens is het alsof de pandemie nog maar een vage herinnering is – een nare droom, ergens in een ver verleden, waarin overheden bepaalden of je naar buiten mocht, je beroep mocht uitvoeren of je familie en vrienden mocht zien. Maar inmiddels lijkt alles weer als vanouds. Het aantal toeristen in Tokio is groter dan ooit (iets wat op zich best voordelig is voor iemand die een boek verkoopt over haar verhuizing naar Japan, haha) en zo kwamen naast Charlotte ook mijn vader, stiefmoeder, broertje, schoonzus en nichtje naar Japan. En Riemer. En Maan ook weer, deze keer voor een Artist-In-Residence.
Bezoekuur #2: Riemer
In mijn vorige post vertelde ik hoe mijn familie naar Japan kwam, en hoe ik vanuit Osaka naar Narita vloog om Riemer op te halen. Die kwam namelijk ook! We hadden het expres zo gepland dat de Riemer een aantal dagen zou overlappen met mijn familie, zodat we samen naar Disneyland konden gaan.