Ik wilde al maanden naar Disneyland Parijs, maar steeds stelde ik het uit, “want Japan”. Ik kon niet vooruit plannen, ik durfde het corona-risico niet aan, of Riemer moest werken. Maar nadat we in November niet gingen, “want Japan”, en Japan en Omicron me vervolgens weer keihard naaiden, was ik vastbesloten: we gáán. Met Oud & Nieuw. Ben ik ook meteen van die vuurwerk-ellende af.

Het was nog even spannend, want door Micron en Macron werden ook in Frankrijk restricties opgelegd. Engelsen mochten bijvoorbeeld het land niet meer in zonder dringende reden, en feestjes waren uit den boze. Maar de 185 euro die we hadden betaald voor het Disney-nieuwjaarsfeest werd netjes teruggestort, en het park bleef open. Op 31 december zelfs tot 1 uur ‘s nachts, zonder extra fee. En zo graag wilde ik dat feest nu ook weer niet, dus hey, profit.

Mijn volgers wezen me erop dat je als autist een pas kunt krijgen, de zogeheten Priority Card, waarmee je kunt voordringen gebruik kunt maken van speciale voorzieningen. Deze pas kun je hier aanvragen, als je in het bezit bent van een Autipas, een Wajong-document of nog een paar andere mogelijke bewijsstukken.

Nu had ik géén van die stukken, dus een Autipas moest het worden. Die had ik ook niet, maar die kon ik aanvragen bij de NVA, na het opsturen van mijn diagnose. Duurde drie weken en kostte 45 euro. Belachelijk? Very much so. De pas is ook enkel in het Nederlands, wat het ding verder vrij nutteloos maakt. Zou je er niet mee naar Disney kunnen, dan zou ik iedereen aanraden gewoon zelf een briefje te plastificeren. Maar aangezien je er wél mee naar Disney kan, wilde ik dat eens testen.

Ergens vond ik het onzin. Ik ben al minstens twintig keer eerder naar Disneyland Parijs geweest. Ik ken dat park op mijn duimpje. Ik voelde me een beetje een profiteur… Totdat we het park in gingen.

Want holy shit, wat een chaos. Hoogseizoen + corona + immer aanwezige terrorismedreiging in Frankrijk gaf me al zin om mensen te meppen voordat ik goed en wel het park in was. Het begon met onze QR-codes laten zien bij een of andere tent voor ons hotel, waarna we een papieren polsbandje kregen. Zo’n festivalding. Dat polsbandje moesten we elke ochtend halen, zodat we de rest van de dag alleen maar met onze arm hoefden te zwaaien bij elk QR-controlepunt. Vervolgens was er zo’n scan-apparaat voor tassen, en iemand met een handscanner die me even goed ging controleren. Niks geen waarschuwing vooraf, alleen maar boze Fransen die dingen roepen.

Het inchecken ging smooth, omdat we thuis een heel mapje met papierwerk hadden voorbereid. Vervolgens moest ik naar de concierge (de balie tegenover de check-in) om mijn Priority Card te halen. Ook deze had ik online aangevraagd, maar de cast member in kwestie moest eerst op zoek naar een duimendik handboek, om op te zoeken wat een autipas in hemelsnaam was, en of het me daadwerkelijk recht op zo’n Priority Card zou geven. Ondertussen stond ik dus in de lobby van het hotel, jas aan, masker op, en de zielendodende herrie van rolkoffers en gillende kinderen op de achtergrond. Of beter gezegd, overal om me heen, als een soort dikke wolk van auditieve smog waar je bijna niet doorheen kunt kijken. Het rook er naar ziekenhuis, met dank aan de duizend dispensers hand sanitizer die overal zijn opgehangen.

Oh ja, de Priority Card. Ik kreeg er eentje met een groen vierkantje. Dat betekent dat ik zelfstandig in en uit attracties kan stappen, of, indien nodig, evacueren. Mensen die dat niet kunnen, denk aan rolstoelgebruikers, krijgen een oranje of rood vierkantje, en mogen daarmee niet overal in. Verder stond op de pas aangegeven dat ik met een groep van maximaal 4 personen via de priority-ingang in attracties mocht. We waren maar met z’n tweeën, dus dat was prima.

Hoewel op internet staat aangegeven dat de pas níet onmiddellijk toegang verschaft (ik had verwacht dat het zou werken zoals de fastpass, waarbij je een briefje met een tijd krijgt waarop je terug mag komen), was dat in de praktijk eigenlijk overal wél zo. Als pashouder volg je de bordjes met een rolstoel, wat in 95% van de gevallen gewoon de uitgang is, en aldaar tref je een korte rij aan met andere pashouders. Zodra het kan mag je instappen.

Dit was super fijn, want álles in Disney was deze keer heftig. Toen we vrijdag in de Studios waren, dacht ik even dat ik gek werd. Zóveel mensen. Nu is dat park op dit moment sowieso een ramp door de vele verbouwingen, maar vanwege corona staan ook nog eens alle wachtrijen grotendeels buiten. Zo stond het plein bij Ratatouille helemaal vol, met wachtrij en foodtrucks en mensen die van voren niet weten dat ze van achteren leven, en dus maar gewoon middenin de looproute gaan stilstaan. Dit alles vergezeld van kerstmuziek die door de speakers schalt.

Bij andere attracties zijn een soort provisorische plexiglazen wandjes geknutseld, wat bij een zigzag-wachtrij zoals bij Big Thunder Mountain doet denken aan een kermis-doolhof. De hel. Niet dat die plexiglazen wanden ergens op sloegen verder, of zo. Bij Star Tours stonden we ertussen in de pre-boarding rij, maar eenmaal in de Star Speeder zit je met z’n allen in die simulator, zonder lege stoelen of wat dan ook ertussen. En “screaming inside your heart“? Dat kunnen ze alleen in Japan.

Overigens wordt wel streng gehandhaafd op mondkapjes, en vrijwel iedereen draagt ze dan ook gewoon – ook buiten. (Behalve tijdens het eten natuurlijk, dan mag ‘ie af.)

Maar goed, ik was mijn past self dus erg dankbaar voor het bestellen van die Autipas. Zelfs mét die pas hebben Riemer en ik geen enkele volle dag gemaakt. We zijn regelmatig terug naar ons hotel gegaan om uit te rusten, en ik vroeg mezelf af: hoe deed ik dit vroeger in hemelsnaam?!

Maar toen bedacht ik me dat ik vroeger altijd hoofdpijn had. Of nou ja, toch wel minstens één dag van de vakantie. En was het geen hoofdpijn, dan was het wel huilen. Of ruzie. In een ver verleden maakte ik me obsessief druk over hoeveel popcorn en brownies ik wel niet had gegeten.

Verder ging ik vroeger meestal niet in het hoogseizoen. Ik wist als Disney-nerd alle rustige dagen, hoekjes en restaurants. Mei-maar-niet-de-meivakantie gaf het beste weer voor het voordeligste tarief, Colonel Hathi’s Pizza Outpost was het beste restaurant om even op adem te komen. Maar in hoogseizoen-covid-verbouwings-Disney weet ik niks.

Overigens wil ik niet zeggen dat dat nu met die Priority Card allemaal veel beter is hoor. Wat je wint aan snelheid, verlies je aan kennis. Soms vraag ik me wel eens af of Disney-autisten zoveel weten omdat ze fan zijn, of omdat ze wel móeten, om het doenbaar te houden. Ik wist niet hoe de Priority Pass werkte, dus ik moest honderdmiljoen keer aan cast members vragen waar ik moest zijn. Bij Phantom Manor, waar je natuurlijk níet door de uitgang naar binnen moet, omdat je anders de stretch room mist, zijn we van ingang naar uitgang naar zijtrap verwezen. Da’s meer communicatie dan ik prettig vind. En wie vloeiend “Bonjour, deux personnes!” uit z’n bek krijgt, kan daarna een routebeschrijving in high-speed Frans verwachten.

Als je via de uitgang een attractie betreed, word je steevast boos of verbaasd aangekeken door de stroom mensen die net is uitgestapt. Je hoort ze denken: “Die sukkels doen het helemaal fout!” Bij Peter Pan sta je achter een hekje dat jouw kant op open gaat, maar als je opzij stapt dan ziet de cast member je niet. Bij Crush Coaster was het instappen zó high speed (“Help, waar laat ik mijn tas?!” – de karretjes van Crush Coaster stoppen niet op het station, maar blijven langzaam bewegen…) dat ik me kan voorstellen dat een autist die dit voor het eerst doet direct een meltdown zou hebben gekregen.

Ik zeg dit trouwens niet om te zeiken, want ik ben ontzettend dankbaar voor de pas. Niet omdat ‘ie nou zoveel prikkels voorkomt, maar omdat ‘ie tijd bespaart. Tijd die je vervolgens bibberend in je hotelbed kunt gaan liggen, of in het afgelegen hoekje achter Space Mountain kunt zitten, waar je  je mondkapje eindelijk even af kunt doen zonder te veel mensen in de buurt, terwijl je aan het flesje drinken sipt dat je kocht bij Star Traders (de enige plek waar je chips en drinken scoort zonder rij).

Kortom: zou ik de Autipas + Priority Card aanraden? Hell to the yes. Zou ik het aanraden om middenin een pandemie naar Disneyland te gaan? Alleen als je het kan veroorloven om corona te krijgen. De zelftest die we gisteren deden was negatief, maar de PCR-test die voor woensdag gepland staat, zal uitwijzen of ik vrijdag al naar Korea kan of niet. Was het het allemaal waard? Dat gaan we dus nog zien.