“Ik zou zó graag eens met die nachttrein mee willen”, zei François, toen we nerdy reisplannen aan het maken waren. “Oh, daar heb ik al eens mee gereisd“, zei ik. “Maar dat was in coronatijd, dus dat was iets makkelijker.”
De Sunrise, een van de laatste nachttreinen van Japan, rijdt van Tokio naar Takamatsu (Sunrise Seto) of Izumo-shi (Sunrise Izumo). De trein is erg geliefd en dus vrijwel altijd uitverkocht – behalve in een ontluikende pandemie dan, iets waar ik in 2020 gretig gebruik van maakte. François keek me enigszins jaloers aan: “Ik wil het wel proberen, maar als ik online kijk, dan is alles altijd al vol…”
Ik wilde het ook wel proberen – niet online, maar live, bij de loketten op het station. De tickets gaan een maand van tevoren om 10:00 stipt in de verkoop, dus voor ons geplande tripje op donderdag 23 november (een Japanse vrije dag, dus dat hielp niet mee) stond ik op maandag 23 oktober om half tien voor de loketten.
Bij de volgende toon...
“Oeps, ik ben iets te vroeg!” Ik appte François een foto van de loketten, met maar twee mensen in de rij. Als ik nu zou gaan staan, dan was ik aan de beurt voordat de kaartjes te koop zouden zijn. Ik besloot nog eventjes te wachten. (Spoiler: dit was niet slim.)
Toen het iets drukker begon te worden, en er nog iets meer dan een kwartier op de klok stond, besloot ik in de rij te gaan staan. François zat thuis achter zijn computer klaar. Het stationspersoneel vroeg aan iedereen in de rij waar ze naartoe moesten, en vulde vast orderformulieren in. En toen viel het me op: De dame voor me moest óók tot 10:00 wachten. Net als de man achter mij… en waarschijnlijk de rest van de mensen bij de loketten.
Om vijf voor tien waren er drie loketten geopend. De vrouw voor mij had het laatste plekje. Langzaam maar zeker werd het stiller in de ruimte. Het getik op de toetsenborden verstomde, en de drie loketbediendes wachtten. Eentje had haar telefoon op de speaker staan: “…bij de volgende toon is het negen uur, negenenvijftig minuten, en…” Klokslag 10:00 drukten de drie loketmedewerkers op de bestelknop, en rolden de tickets voor de mensen voor mij eruit. Ze rekenden af, en twee minuten later was ik aan de beurt.
Oh nobinobi
De meid achter het loket tikte als een malle op haar toetsenbord, tot haar bewegingen zich op een gegeven moment beperkten tot twee knoppen rechts onderaan. Refresh, gok ik. Na een stuk of twintig keer bracht ze me het slechte nieuws: alle twin rooms zijn uitverkocht. “Ik heb nog één single en nog één nobinobi.” Nobinobi is een soort openbare slaapzaal waar je in principe op de grond ligt. Ondertussen appte François me dat online alles al was uitverkocht. Ik twijfelde. De dame achter het loket en refreshte nog een keer. “Oh, ik heb nu twéé singles! Het is wel in verschillende rijtuigen…” Ik vroeg haar of we wel naar elkaar toe konden lopen in de trein, en dat kon zei ze. Nog een refresh later en ze had twee singles in hetzelfde rijtuig. “Het is wel roken”, zei ze. “Doe maar”, zei ik. En zo’n vierhonderd euro later had ik twee kaartjes in the pocket! Niet die we wilden, maar hey. Hier doen we het dan maar voor.
TL;DR
Hoe ik het een volgende keer zou aanpakken, met meer kans van slagen, ofwel meer kans op zo’n felbegeerde tweepersoonscoupé?
- Ga niet reizen op een nationale vrije dag. Natuurlijk zou dat voor ons ook beter zijn geweest, maar François heeft nu eenmaal een kantoorbaan, dus daar moeten we rekening mee houden.
- Koop je tickets op de dag dat ze beschikbaar komen. Dat is een maand van tevoren, om 10:00.
- Ga naar een loket (midori no madoguchi, letterlijk “groen loket” in het Japans) op een niet al te groot station. Ik stond op Hachioji, waar ik woon. Daar is het doorgaans relatief rustig. Grotere stations zijn vaak hels druk, en dan ben je sowieso te laat.
- Kom vroeg! Dit was mijn grooste fout, al wist ik dat natuurlijk niet van tevoren. De staff weet hoe het werkt met kaartjes voor zulke treinen, dus ze zullen je aan de kant zetten, en iets voor tien naar een loket dirigeren.
- Wees flexibel. Is de gewenste coupé niet beschikbaar? Zorg dat je een tweede optie in je hoofd hebt. Ben je flexibel in je reisbestemming? Probeer dan zowel Sunrise Seto als Sunrise Izumo.
- Gebruik je een railpass en/of ben je een maand van tevoren nog niet in Japan? Geen probleem. De fare is onderverdeeld in een ritprijs (gedekt door de railpass) en een coupé-prijs (bijkomende kosten). Je kunt dus in principe iemand anders de (coupé-)kaartjes voor je laten kopen.
(Nee, niet mij. Ik vond het proces zenuwslopend.)
Related posts
De toekomst was hier
“Yukarigaoka, stad waar je de toekomst kunt zien”, zo stond te lezen op de veertig jaar oude people mover (in de volksmond vaak monorail genoemd, maar dat is het niet) die z’n ronde deed door het stadje. Yukarigaoka, ofwel Eucalyptus Heights, is gebouwd als een staaltje stedelijke ontwikkeling waar Walt Disney in z’n EPCOT-tijd over droomde. Hoogbouw met veel groen, grote malls met faciliteiten en, om het geheel autoluw te houden, een grotendeels verhoogde people mover die rondjes rijdt van en naar het grote treinstation.
Stoomtreinen en vergane glorie in Kinugawa Onsen
Afgelopen maandag was het zee-dag. Een nationale feestdag in Japan, en daarom een perfect excuus om eropuit te trekken. Naar de zee, of naar elders. Jean-Jacques en ik kozen voor elders; we hadden namelijk kaartjes gekocht voor een ritje met de stoomtrein in Tochigi prefecture!
We gingen naar een verlaten eiland bij Nagasaki. Nee, die andere.
Als ze ergens goed in zijn in Japan, dan is het… Anime? Razendsnelle treinen? Bruisende metropolen met lichtreclames waar je ook maar kijkt? Sushi waar tien jaar voor gestudeerd is? Het vinden van je ikigai? Nou ja, ook misschien, maar vandaag wilde ik het hebben over dat andere talent van Japan: plaatsen en gebouwen achterlaten en dan compleet laten vergraffen.
Weer en wind
Het is nog een eind, van Sapporo naar Hakodate. De treinrit, niet met een shinkansen maar wel met een expresstrein, duurde zo’n vier uur – en kostte me bijna 70 euro! Na zo’n lange rit zou ik vast geen zin meer hebben om de stad te verkennen, dus ik had besloten dat ik twee nachten in Hakodate zou blijven. Ik had een kamer geboekt in het JR Inn-hotel, wat een excellente keuze bleek: het hotel zat letterlijk recht boven het treinstation.
ツ
Iets meer dan anderhalf jaar geleden, toen ik al wachtend op de Japanse heropening naar Korea was afgereisd, bezocht ik kustplaats (en tweede stad van Korea) Busan. Ik schreef erover in deze blog, en later in mijn nieuwe boek.
Sosjaal
Vorige maand fotografeerde ik Cynthia. Onder de oude garde misschien wel bekend als Miss Lipgloss, maar tegenwoordig bloggend onder de naam Cynthia.nl, want we zijn allemaal geen 15 meer, en dat goedje waar vooral je haar in bleef hangen mag lekker in de 00’s blijven. Cynthia dus. Een verrassende ontwikkeling voor sommigen, want eh, jullie vonden elkaar toch helemaal niet aardig?