“Weet je wat ik mis?”, dacht ik laatst. “Dat ik gewoon met Charlotte door Tokio kan rondrennen, en dat we dan foto’s maken, of reels, of whatever andere content, die ik kan gebruiken voor mijn sociale media.”

Ja, dat klinkt voor mensen van de millennial-generatie nog altijd wat pathetisch, maar ik moet als schrijver en autisme-spokesperson regelmatig ergens een foto van mezelf aanleveren. Mijn Engelse vertalingen beheer ik zelf, dus die moet ik ook zelf promoten, en daarvoor zijn sociale media nu eenmaal de beste plek. Kortom: Ik heb content nodig.

– “Maar dat kan toch gewoon?”, dacht ik terug. “Ik kan gewoon een ticket voor Charlotte kopen en haar overvliegen!”

Nu heb ik geen geldboom, dus ik kan niet de hele tijd maar al mijn vrienden en kennissen over laten komen. Maar ik bekeek het zo: Een fotoshoot voor profielfoto’s kost ook snel 450 euro. Dat weet ik, want die verkoop ik doorgaans zelf. Nu was ík degene die op de foto ging, en Charlotte de persoon die de make-upkwast en de camera vasthield, nadat ik de settings had ingesteld. Maar goed, één shoot is dus ongeveer 450 euro waard. Drie shoots wordt dan 1.350,-… En laat dat nu ongeveer precies de prijs van een vliegticket zijn! Dus voor de prijs van drie shoots kan ik Charlotte over laten vliegen. Gratis vakantie voor haar, een stapel nieuwe content voor mij.

_{Voordat jullie denken dat ik Charlotte nu gigantisch aan het uitbuiten ben: Charlotte is bovenal een vriendin van mij; je mag geen betaald werk voor een Japanse klant – mij dus – doen zonder visum (maar ik mag natuurlijk wel gewoon een vriendin/zakenrelatie uitnodigen) en naast de fotoshoots hebben we lekker rondgereisd en snacks gegeten. Charlotte heeft bij mij gelogeerd en we hebben ook allerlei content voor haar gemaakt. Zij vond dit ook een goeie deal, enne, ik miste haar gewoon.}

Ze kwam een weekje. Donderdagochtend haalde ik haar op van Narita Airport, en voor het gemak had ik voor die eerste dag een hotel voor ons geboekt in Narita-stad. Ik had van meerdere vriendinnen gehoord over tempelcomplex Naritasan, dus dat wilden we eens van dichtbij bekijken. Hierover volgt later nog een aparte reisblog, maar wow, ik kan jullie vast verklappen dat het een aanrader is. We zijn die donderdag meteen op pad gegaan om locaties te bekijken, en de volgende dag hebben we flink uitgepakt met kimono’s en alles. Het was 36 graden en het zweet liep op een gegeven moment van mijn hoofd af, maar gelukkig is zo’n Japanse waaier ook heel stylish.

Vanaf Narita pakten we vrijdagmiddag de trein naar mijn huis. Dat duurde nog 2+ uur, maar in de trein heb ik vast mijn eerste reel in elkaar geknutseld. Oh nee, mijn tweede, de eerste postte ik een dag eerder al vanaf mijn hotelkamer. Charlotte had namelijk de Italiaanse versie van mijn boek meegenomen, die eerder door de Italianen naar mijn uitgever in Nederland was gestuurd. Ik had had boek zelf nog niet eerder in mijn handen gehad, dus dat was tof! Natuurlijk probeerde ik en stukje te lezen, maar of dat nou zo’n succes was…

Zaterdagmiddag bezochten we Sagamiko, een idyllisch meer met waterfietsen en een grote dam, nog geen 20 minuutjes met de trein bij mij vandaan. Ik was er al drie keer eerder geweest, Charlotte nog nooit. Voor deze gelegenheid had ik een ietwat overdreven jurk uitgezocht: een poofy prinsessenjurk die ik voor 80,- op Vinted op de kop had getikt, om hem vervolgens naar Riemer op te laten sturen. Riemer gaf de jurk mee aan Charlotte en die stopte ‘m in haar koffer. François (die mee was om ons te helpen die dag) vroeg aan de waterfietsenmeneer of het oké was om foto’s te maken, en omdat Sagamiko altijd vrijwel uitgestorven is, was dat geen enkel probleem. Ik plofte in een waterfiets en we gingen los.

Hoewel ze aanvankelijk voor de hele week koude temperaturen en regen hadden voorspeld, was het nog steeds 36 graden. De jurk plakte aan alle kanten aan me, dus toen we na zonsondergang bij familierestaurant Gusto aankwamen voor een bord pasta, hielp Charlotte me in de wc uit de jurk. Ik was anders ook wel een bezienswaardigheid, haha.

We hadden besloten om het zondag rustig aan te doen. Charlotte wilde graag naar de kringloopwinkel, en daar zeg ik nooit nee tegen. We liepen naar de Off-House vlakbij mijn huis, waar Charlotte een stapel nieuwe kleding, een prachtige kimono (oké da’s ook kleding) en nog wat kawaii goodies insloeg. Het knuffel-ijsje van Baskin Robbins moest helaas blijven liggen, dat zou niet meer in de koffer passen.

Maandag en dinsdag stond een mini-tripje gepland: We zouden naar Mt. Fuji gaan. Of nou ja, niet erop of zo hoor, dat laten we liever aan anderen over. Nee, wij gingen naar een hotel in Fujiyoshida, met uitzicht op de magnifieke berg. Althans… Toen we aankwamen was het compleet bewolkt en was er geen Fujisan te zien. Goed, dan maar een Starbucksje halen in pretpark FujiQ.

FujiQ Highland lag één treinhalte verder dan ons hotel, en ik wist nog dat je er gratis naar binnen kunt, als je een access only-ticket kiest. Je moet dan voor alle rides los betalen, maar wij wilden toch niet in rides. Charlotte wilde foto’s maken in het Naruto-dorp, ik wilde ijsthee drinken en een scone eten. “Ik mis gewoon in de Starbucks met jou zitten”, zei Charlotte weken eerder aan de telefoon. Nu zaten we in Japan, aan de voet van Mt. Fuji, in de Starbucks. Lekker te brainstormen en bij te praten.

We liepen naar de befaamde straat waar je prachtige foto’s van Mt. Fuji kunt maken – als je ‘m kunt zien. Deze keer zagen we niks, maar dat weerhield de groep Chinese toeristen (je weet wel, geleid door zo’n gids met een vlag op een stokje) niet om allemaal midden op de weg te gaan staan om foto’s te maken. Dit tot grote ergernis van de verkeersagent die aan het kruispunt toegewezen was om precies dit te voorkomen. Wij besloten maar even weg te gaan, om op een rustiger tijdstip terug te komen. Er was nog steeds geen Fuji te zien, althans… We hadden onze eigen Fuji maar meegenomen.

Die avond haalden we snacks bij de convenience store en ontspanden we in het hotel. De kamers hadden een smart-tv, dus nadat ik de domme toerist voor mij maar even had uitgelogd, logde ik in op mijn eigen YouTube-account. We keken een documentaire over de filmlocaties van Harry Potter en toen een vlog van Life in Japan. Om in thema te blijven, bekeken we de aflevering waarin Ruth met twee vriendinnen Mt. Fuji beklimt. Wij hielden het ondertussen bij Pino-ijsjes in het hotelbed.

_{En ja, ik heb diezelfde avond nog uitgelogd.}

Op dinsdag, onze laatste dag in Fujiyoshida en ook de laatste dag voordat Charlotte weer naar huis moest, hadden we fietsen gehuurd. Ons hotel bood dat aan, en het leek ons een ideale manier om van Lake Kawaguchiko naar de Off-House (kringloopwinkel) en restaurant Houtou Fudou te komen. Dat restaurant stond al een tijdje op mijn wishlist, vanwege het bijzondere ontwerp.

We hadden de hele trip goed weer gehad, maar op deze laatste dag begon het te regenen. We schuilden voor de grootste bui onder het afdak van een 7/11, en reden toen door naar het meer. Het was prachtig, maar niet heel geschikt om een reel met de vier loodzware boeken in mijn rugtas te maken. We besloten daarom maar door te rijden naar de Off-House. Hier troffen we een paar klompen aan waar Charlotte als een ware Assepoester in paste. Ik kocht een paar handdoekjes (de klompen waren 15 euro dus die heb ik lekker laten staan), en toen was het lunchtijd.

We fietsten naar Houtou Fudou. Ik was al eerder bij een ander filiaal van deze keten geweest, maar dat zat in een normaal pand. Dit was een soort witte iglo, een kunstwerk, een…

Het bleek een galmende echoput. Sensory overload in 3-2-1, maar het eten compenseerde. Toch bleven we niet lang zitten. We fietsten terug via FujiQ Highland, waar we enigszins verdwaalden met onze fietsen. We stuitten op een hek met “verboden in te rijden” erop, dus ik had mijn telefoon er al bijgepakt om op Google Maps een alternatieve route te zoeken. Maar een mannetje van de beveiliging zei dat we door mochten fietsen. We reden onder de Fujiyama-achtbaan door tot we bij de achteringang van FujiQ belandden. Daar haalden we weer een gratis entreeticket voor een bezoekje aan de Starbucks.

Hierna fietsten we terug naar het hotel, leverden we onze fietsen in, haalden we onze bagage op en besloten we tijd te doden in het winkelcentrum boven het station. Een kwartier voordat onze trein ging, viel mijn oog op een beeldscherm. “Live feed vanaf ons Mt. Fuji view-dakterras!”, stond er. Het was heel even opgeklaard, en het topje van Mt. Fuji stak boven de wolken uit! Als een speer namen we de lift naar het dak, zodat Charlotte de berg ook eindelijk kon zien.

De volgende ochtend bracht ik Charlotte naar het station. Vanaf daar pakte ze de trein naar het vliegveld, en het vliegtuig terug naar Nederland. De tijd ging echt insane snel. De twee dagen erna was ik dood, en nu raak ik nog elke keer lichtelijk gestresst als ik aan de berg content denk die ik nog moet verwerken. (Ook voor deze blog, want ik typ dit eerst, en moet straks nog alle foto’s uitzoeken – maar als je dit leest, dan is dat inmiddels gelukt.) Goed, genoeg content voor een half jaar zo, denk ik. Wat een geniaal concept. Dit doen we over een half jaar gewoon weer.