Twitter. Vanaf 2009 deel ik er m’n observaties, klachten en leukigheden. Dat weet ik omdat ik net mijn eerste tweet heb teruggezocht, en zowaar, direct aan het klagen. De username @toeps was al bezet, dus dat vind ik nog steeds wel een terechte klacht.

Een tijdje heb ik minder gepost op Twitter, waarschijnlijk ten gunste van Facebook en Instagram. Maar sinds die met die achterlijke algoritmes begonnen, waardoor je “Hup, Douwe Bob!” drie dagen ná het Songfestival plots bovenaan je timeline hebt staan, ben ik terug bij het blauwe vogeltje. Harstikke leuk, gezellig, top allemaal. Edoch. Ik heb een probleem.

Je leest nu op mijn blog. Daar wilde ik een stukje gaan typen, over hoe ik aankwam en direct een camera op mijn neus gedrukt kreeg, over mijn kamer, mijn buurt, hoe het is om weer terug te zijn… Maar de Twitter-lezer weet dit allemaal al. Althans. De Twitter-lezer heeft de korte samenvatting gehad. De spoilers.

Niet meer doen dan maar? Mja. Ik weet dat de verhalen er beter van worden, als ze iets langer kunnen sudderen in mijn hersenpan. (Oooooh die analogie!) Maar de directe feedback is ook wel weer leuk… En verslavend!

Awel. Hier dan voor mama-zonder-Twitter, en iedereen die behoefte heeft aan de uitgebreide beslommeringen van Tante Toeps in Tokio, voilà!

Hello Goodbye

Of nou ja, de Japanse versie, genaamd YOUは何しに日本へ. You wa nanishini Nihon (h)e, ofwel, “Waarom kom je naar Japan?” Het programma filmt gaijin (buitenlanders) op het vliegveld – jep, op het vliegveld, als ze net stinkend en verlept uit zo’n muffe kist komen – en die gaijin vertellen dan waarom ze naar Japan zijn gekomen.

Ik had er eerder van gehoord, via J-vloggers en zo, dus ik besloot er eens níet met een grote boog omheen te lopen. Een cameraman, een interviewer en een tweetalige chick die vertaalde. Wat ik kwam doen in Japan. Eh, lang verhaal mensen, lang verhaal.

lights, camera, action

Het leek me handiger om te vertellen wat ik de vorige keren heb gedaan. Zo heb ik uiteindelijk on camera bijna de hele video van Licht Aan laten zien, en natuurlijk showde ik ook even mijn serie voor de CosmoGirl! “Heb je nu ook al concrete plannen?” Nee, die had ik niet. Na een gesprek van dik een kwartier, allemaal gefilmd en wel, ging ik maar eens op zoek naar mijn mifi. Ik kreeg nog een briefje mee over het programma; ik nam aan dat er stond wat het precies was en wanneer het zou worden uitgezonden. En, men zou me nog mailen.

Misschien kwam het door mijn gare hoofd, misschien doordat ik eindelijk het briefje goed las, maar gisteren viel plots een verlaat kwartje. Op het briefje stond iets over een nieuw segment in de show, waarin ze mensen langer volgen. Ze komen dan een dag filmen om te zien wat je zoal aan het doen bent in Japan. “Ooooh, daarom die vraag of ik al plannen had!”, dacht ik. Gevolgd door: “Stomme Toeps, da’s een gemiste kans!”

Big in Japan

“Heb je mijn naam genoemd?!”, vroeg Jeske enthousiast? Ze vertelde dat een collega-model ook eens in de show zat, en daar nu nog steeds reacties op krijgt. Deze kans om big in Japan te worden wilde ik niet aan me voorbij laten gaan, dus ik bedacht een plannetje.

Hoewel ze me zouden mailen, heb ik nog altijd geen bericht ontvangen. Op het briefje stond geen mailadres van hen, wél twee telefoonnummers. Ik sms’te het nummer waar “in English” bij stond mijn idee: “Zoals ik op het vliegveld al zei, ben ik hier vooral om inspiratie op te doen en vrij werk te maken. Nu wil ik met mijn vriendin Jeske, die eveneens Nederlands is maar nu in Japan werkt als model, vrij werk gaan schieten. Zouden jullie het leuk vinden om dat te filmen?”

Tot nu toe heb ik nog niks gehoord, maar goed, ik kan altijd nog proberen te bellen. En anders is alleen mijn verlepte kop op het vliegveld ook leuk. I guess.