“Dus jij houdt van Japan? Heb je dit al gezien?” Het komt regelmatig voor dat iemand me een video of artikel doorstuurt, want ik hou van Japan dus ik ben vast geïnteresseerd. Hoewel ik begrijp dat dat ongetwijfeld lief bedoeld is, en deze blogpost niet als doel heeft die mensen naar beneden te halen, sloeg interviewster Julie Wevers laatst de spijker op de kop. “…en tempels”, begon ze, waarna ze zichzelf snel corrigeerde: “Misschien hou je wel helemaal niet van tempels!” Ik moest lachen en beaamde dat. Ik vond het heerlijk dat iemand me begreep, en dat inspireerde me tot het maken van onderstaand lijstje: dingen aan/in/over Japan die me stiekem totaal niet boeien.

Ik noemde ze al even: tempels. En schrijnen, om volledig te zijn. Tempels horen bij het boeddhistische geloof, schrijnen bij shintoïsme. Hoewel ze mooi kunnen zijn, boeien ze me niet in het bijzonder. Ik ben namelijk niet gelovig.

Als atheïst vind ik de meeste religies maar raar. Ooit bezocht ik een katholieke begrafenis waar in het Latijn gezongen werd, en mannen in bijzondere gewaden een of andere “kogel” met wierook rondslingerden. De hele ceremonie lang verbaasde ik me: wat ís dit allemaal, en waarom geloven al deze mensen hierin?! De logica was ver te zoeken, en tja, als ik ergens van hou is het logica.

Dit geldt voor alle religies. Ceremonies voor de geesten of de doden, eh, geesten bestaan niet en doden zijn dood. Natuurlijk heb ik respect voor mensen die andere dingen geloven, en zal ik me nooit misdragen op “heilige” grond, maar erin geloven zal ik nooit.

Wat ik mogelijk nog onbegrijpelijker vind, zijn westerse mensen die in Japan shinto- of boeddhistische rituelen uitvoeren. In Kyoto zag ik de ene na de andere toerist aan een bel rammelen, muntjes in een bak flikkeren (“dan mag je een wens doen!”) of een amulet kopen. Ik ben zelf niet geheel onschuldig, want bij de Meiji-schrijn hing ik vorig jaar een wensbordje op. Al voelde dat voor mij hetzelfde als een stoeptegel kopen in Disneyland, ware het niet dat de stoeptegels een godsvermogen kosten, terwijl het wensbordje een paarhonderd yen was.

_{(Onderstaande bordjes zijn niet van mij, zó erg ben ik nu ook weer niet.)}

“Wát?!” Ja, nee, sorry. Ik heb het geprobeerd, maar anime kijken is niet echt mijn ding. Het zou natuurlijk super zijn voor mijn begrip van de Japanse taal, maar helaas, ik kan mezelf er niet toe zetten.

Het ligt niet aan anime in het bijzonder. Ik kijk sowieso erg weinig fictie. Ik denk dat ik dit jaar één film heb gezien: The Last Jedi. Ik vind fictie vaak heftig; mijn autistische hoofd wordt snel overweldigd door emoties.

Vorig jaar keek ik wel Yuri on Ice, en dat kon ik ook zeker waarderen. Hier thuis op de plank staan een paar yaoi-manga’s (gay porn, basically) en oh ja, een keer bij Kei stond Kiki’s Delivery Service op, de enige animatie van Studio Ghibli die ik ooit zag. Prachtige film hoor, zeker. Maar knokken voor die felbegeerde kaartjes voor het Ghibli-museum? Neh.

“Bezoek ‘m snel voordat ‘ie weggaat!”, horen toeristen nu al dik een jaar, want de verhuizing verloopt met enige vertraging. Maar hoewel ik al vaak in de buurt ben geweest tijdens mijn metroritjes, heb ik nooit de urge gevoeld om 5:00 op te staan om te zien hoe een stel chefs op tonijn staan te bieden.

Ten eerste: blegh. Ten tweede: zielig. Ten derde: laat die mensen verdorie gewoon hun werk doen. Ik heb niks te zoeken op een visafslag. Ik hoef ook niet per sé die bijna nog spartelende vis te eten op de meest verse, goddelijke sushi die je er kennelijk kunt vinden. Ik vind normale sushi ook prima, ik ben niet zo’n connoisseur.

In oktober verhuist de vismarkt dan definitief naar Toyosu. Misschien dat ik er dán wel een kijkje ga nemen, trouwens. De nieuwe hal is hypermodern en heeft een speciale observatieruimte. En Toyosu zelf is een cool stukje stedelijke planning. Heck, misschien ga ik dan zelfs nog even naar Tsukiji: kijken hoe een voormalige vismarkt eruitziet.

Het Robotto Restaurant in Shinjuku is één grote hysterische toestand, overprikkeling galore. Het had net zo goed Turisto Turappo kunnen heten, want mán, wat een tourist trap. Denk ik. Want ik ben er nog nooit geweest. (En zal er waarschijnlijk ook nooit komen, althans, niet uit vrije wil.)

Wel bezocht ik ooit het Kawaii Monster Café. Ik schreef er zelfs een blog over. Maar hoewel dat wel geinig was voor een keertje, vooral vanwege het uitzonderlijke decor, stelt het restaurant zelf weinig voor. En ook het entertainment vond ik behoorlijk ongeïnteresseerd overkomen. Ik wil niet al te negatief zijn, want we hadden het er best leuk en het is een heerlijke instalocatie, maar het is tegelijkertijd – ja, net als het Robot Restaurant – een beetje een tourist trap.

“Kijk Toeps, Paulien Cornelisse heeft een nieuwe show over Japan! Vind jij leuk!” Ik las de eerste aankondiging en kreeg jeuk. Ik zag een trailer en kreeg nog meer jeuk. Ik ben me ervan bewust dat ik ongetwijfeld veel te kort door de bocht reageer, maar als er iets is waar ik níet naar kan kijken, dan zijn het generaliserende tv-shows over Japan.

De aankondiging hierboven spreekt over hikikomori alsof het een nerdy trend is, in plaats van een symptoom van ongediagnosticeerd autisme, schizofrenie, een burn-out of een depressie. In een trailer voor de aflevering over “otenba” zie ik vrouwen op een cursus tafels omver gooien om los te komen van hun dienstbare keurslijf. Ik beeld me zo in dat in het Japanse equivalent van deze serie een journalist naar Nederland afreist, er een psychiatrisch ziekenhuis en een teambuildingsdag klompengolf bezoekt en nu concludeert dat we allemaal massaal gek zijn geworden, maar ja, da’s ook logisch met al die wiet.

Nog erger vond ik trouwens Better Late Than Never, de serie waarin vier asociale oude Amerikanen zich als een stelletje lompe boeren door Japan bewegen. Ik kon er niet naar kijken, zo tenenkrommend was het.

YouTuber Life Where I’m From publiceerde deze week zíjn visie op “weird Japan”, met daarin reacties van normale Japanners op fenomenen als “rent a boyfriend” en het robotrestaurant. Please, do watch.

Natuurlijk zijn er ook genoeg dingen die ik wél leuk vind aan Japan. Ik ga er niet voor niks over drie weken weer naartoe. Ik hou van de rust, de beleefdheid, de technologie, de treinen, het eten (althans, op vissenkoppen en natto na)…

En ik begrijp het heus als jij wél houdt van tempels, anime of hysterische restaurants. Mijn post is niet bedoeld om mensen te beledigen, maar om aan te geven dat iemand dat iemand die van Japan houdt, onmogelijk van álles in dat land kan houden.

Ik ben benieuwd: wat zijn dingen waar jíj nou net weer niks mee hebt? Laat een reactie achter!