Wist je dat er in 2015 meer mensen overleden aan het stikken in mochi, de traditionele Japanse rijstcakejes, dan aan shark attacks? Negen bejaarden verslikten zich in het kleverige snoepje, terwijl maar zes mensen tot haaienhapje gereduceerd werden. Ik kan dus wel zeggen dat Charlotte en ik de dood tarten, wanneer we ‘s avonds weer eens een lading mochi inslaan bij de lokale Family Mart.

Chu chu

Enniewees. Charlotte is hier nu bijna een week, en in die week zijn we druk bezig geweest. We hadden namelijk een job: foto’s maken voor Suitsuit! Onze vrienden hebben een koffer met bloesem-patroon in het assortiment, en waar kun je die nu beter fotograferen dan onder een stel sakura-bomen in Tokio? De blogpost over deze missie schrijf ik in opdracht voor Suitsuit, die komt dus later, maar ik kan je vertellen, het was een challenge.

Vintage / Recycle / Used

Na drie dagen bezig te zijn geweest voor Suitsuit, besloten we gisteren dat het tijd was voor een dagje chillen. Toen we de dag daarvoor ‘s avonds okonomiyaki gingen eten bij onze buren van Sakuratei, en werden geholpen door een studente Japans uit Londen, besloten we haar uit te horen. “Waar moeten wij nog heen?” Ze was duidelijk: Shimo-kitazawa. Kennelijk zijn er meer hipsterwijken dan het steeds commerciëler wordende Harajuku, en “Shimokita”, zoals de wijk in de volksmond genoemd wordt, is er daar één van.

Ik begrijp ze trouwens nog steeds niet helemaal, die vintage-minnende Japanners. Ik kocht een Levi’s-jasje voor 30 ekkies, we stonden gisteren bij een rek 501’s die voor 1990¥ gingen (lees: iets meer dan 15 euro!), maar voor een Champion-trui zó verwassen dat je moeder ‘m direct in de zak van Max zou stoppen, vragen ze rústig tussen de 40 en 60 euro. Sowieso snap ik die Champion-hype niet zo – dat merk is echt hé-le-maal de shit hier.

Goed, wij gingen een winkeltje in waar ze “American” vintage hadden. Lees: eindelijk dingen in mijn maat! Ik kocht een geweldige jurk van die jaren ’80-jeans en een gigantisch nerdy trui. In een té schattig winkeltje waar ze zelfgemaakte sieraden en ansichtkaarten in consignatie verkochten, scoorde ik een gefröbelde origami-oorbel, die ooit nog wel eens van pas gaat komen op een shoot. Charlotte vond daar trouwens nog het koopje van de dag: een baseballjack met Snoopy erop. Zes euro!

Er is dus veel leuks te vinden, maar toch koop ik niet alles. Ten eerste, zie titel. Ten tweede: er zijn nu eenmaal dingen die alleen in Japan leuk zijn. Dingen die hier helemaal hip zijn, maar waarin je je thuis al snel een kerstboom zou voelen. Outfits waarin random mensen je geld gaan toestoppen, omdat ze denken dat je de looks direct van het Leger des Heils hebt ontvangen. Of kleding die hier gedragen wordt door de hipste hipsters, maar die in Europese context juist doet denken aan je tante bij de bingo. Oh wacht – dat is altijd bij hipsters.

Piemels

En morgen? Morgen gaan we naar het penisfestival. Penis-ijsjes eten. Because we can, natuurlijk.