Het is eind 2024, en ineens is het alsof de pandemie nog maar een vage herinnering is – een nare droom, ergens in een ver verleden, waarin overheden bepaalden of je naar buiten mocht, je beroep mocht uitvoeren of je familie en vrienden mocht zien. Toen ik (na veertien maanden gewacht te hebben) begin maart 2022 naar Japan verhuisde, moest ik in mei dat jaar door allerlei administratieve hoepels springen om Riemer uit te nodigen. In het najaar van 2022 werd toerisme weer mogelijk, maar dat betekende nog niet dat iedereen meteen stond te springen om langs te komen. Pas in het voorjaar van 2023 kwamen Charlotte en Maan weer – iets dat ik pas geloofde toen ze er daadwerkelijk waren.

Maar inmiddels lijkt alles weer als vanouds. Het aantal toeristen in Tokio is groter dan ooit (iets wat op zich best voordelig is voor iemand die een boek verkoopt over haar verhuizing naar Japan, haha) en zo kwamen naast Charlotte ook mijn vader, stiefmoeder, broertje, schoonzus en nichtje naar Japan. En Riemer. En Maan ook weer, deze keer voor een Artist-In-Residence.

Dus op een regenachtige oktoberdag pakte ik de trein naar Narita Airport, om mijn familie op te wachten. Dat had ik niet met ze afgesproken, maar het leek me een leuke verrassing. En ja hoor, zodra ze door de schuifdeuren kwamen, stonden we allemaal te janken.

Ik wierp me direct op als reisleidster, zag dat de eerstvolgende Narita Express naar Tokio over tien minuutjes zou gaan, reserveerde zes zitplaatsen in mijn app en kwam er toen achter dat de helft van mijn familie nog geen Suica-kaarten had. (Dat is zeg maar de ov-chipkaart van Japan.) Mijn gereserveerde e-tickets waren alleen voor de toeslag, niet voor de ritprijs zelf, die je met de Suica-kaart of ander kaartje moest betalen!

Gelukkig spreek ik inmiddels wat Japans, dus ik legde het probleem uit aan de meneer die bij de poortjes stond. Met nog vier minuten op de klok schreef deze held een bonnetje voor me uit, waarmee we op Tokyo station onze rit konden betalen. In de trein installeerde mijn broertje voor iedereen de Suica-app, op Tokyo station legde ik wederom in mijn beste Japans uit wat er aan de hand was, en toen was alles eigenlijk direct opgelost. Ik voelde me een beetje een sukkel, dat ik mijn familie meteen in deze chaos had gestort, maar ze waren alsnog blij met de hulp; zonder mij hadden ze waarschijnlijk een half uur in de rij gestaan voor kaartjes.

In Tokio namen we twee taxi’s naar het hotel waarin ze verbleven. Mijn broertje en zijn vrouw waren al eerder in Japan geweest, dus dat kwam wel goed, maar mijn vader en Monique waren newbies, dus ik bood aan met ze mee te rijden. Een paar minuten later kwamen we aan bij het hotel, The Blossom in Hibiya, een hotel van het kaliber Fancy As Fuck. (Mijn broertje en z’n vrouw zijn nogal fancy, dat komt helaas niet van mijn kant van de familie, maar ze laten ons gul meedelen, dus ik klaag niet!)

Terwijl mijn familie zich even opfriste, genoot ik van het uitzicht. Daarna nam ik ze mee naar een restaurant. Niet dat ik het restaurant kende of zo, we hadden gewoon honger, en op mijn advies zijn we een ondergronds winkelcentrum ingedoken. Daar vonden we een gethematiseerd restaurant met vintage robots en een random selectie aan eten. Welkom in Japan.

De volgende dag sloot ik bij de fam aan voor een bezoekje aan Teamlab Borderless. “Hoevaak ben jij hier al geweest?”, vroeg Monique me. “Nog nooit, het leek me nogal een hel”, antwoordde ik iets te eerlijk. Hoewel de Teamlab-installaties razend populair zijn onder toeristen, leken de kamers met lichteffecten, geuren en geluid mij vooral een recept voor sensory overload in 3-2-1…

En dat was ook wel een beetje zo. Maar ik had me voorgenomen om naar buiten te gaan als het niet meer ging, en hoewel ik dat bijna deed toen we bij de kleur-hier-je-vis-in-en-we-projecteren-hem-op-de-muur kamer waren, bleek het uiteindelijk toch niet nodig. Het voordeel van reizen met een peuter is dat die zo ongeveer dezelfde prikkelspanne heeft als ik.

De volgende dag was heel speciaal voor me: Mijn familie kwam mijn huis bekijken! Maar eerst gingen we de natuur in, iets waar iedereen wel behoefte aan had na twee hysterische dagen. Ik nam ze mee naar Mt. Takao. We namen de cable car tot halverwege, en liepen toen verder naar de top.

De volgende dag ontmoette ik de fam ‘s avonds op Odaiba. We gingen uit eten, en dit was ook de eerste keer dat François erbij was. Dat vonden we allemaal wel wat spannend natuurlijk, maar gelukkig kon François lachen om mijn vader’s typische begroeting: “Oh, je bent echt klein!” (Hij is niet zó klein, 1m71, maar mijn vader is twee meter…)

Natuurlijk vergat ik om foto’s te maken, althans, van ons. Ik heb wel twee sfeervolle kiekjes van Odaiba. Na het eten reisde mijn familie terug naar hun hotel, maar François en ik gingen nog even door; nu we toch in de buurt waren, pakten we de trein naar Disneyland om daar, vanaf het station, gratis naar het Disney-vuurwerk te kijken.

De volgende ochtend stond ik op Shin-Yokohama op de Shinkansen te wachten. Aanvankelijk zou ik niet meegaan naar Kyoto, maar toen ik het er enkele weken eerder met mijn broertje over had, dacht ik: Waarom ook niet? Mijn broertje gaf het treinnummer door, ik keek online in de reserverings-app en ontdekte dat de stoel naast ze nog leeg was. Ik boekte snel de stoel, en zo stapte ik op Shin-Yokohama in de trein waar zij even daarvoor in Tokio waren ingestapt.

Mijn familie had een fancy hotel vlakbij Gion geboekt, maar ik koos voor iets goedkopers op het station, met uitzicht op de Shinkansen.

De volgende dag was de dag van de onvermijdelijke sensory overload. Ik stuurde mijn familie een appje dat ik liever een dagje rust nam, ook gezien het programma van de volgende dag. Ik spendeerde de ochtend in mijn hotelkamer, maar kreeg toen toch zin om op pad te gaan. Niet richting de drukke straten van Gion, maar richting mijn favoriete kringloopwinkel: de Hard-Off.

Ik keek op de kaart en vond er een in de buurt van een Starbucks, waar ik eerst stopte voor lunch. Ook was er een groot meer, lake Biwa. Toen ik uit de trein stapte, kwam de buurt me wel heel bekend voor; ik was hier in 2020 ook al eens geweest! Bij de Hard-Off dan, ik had geen idee van de Starbucks of het meer. De volgende dag wachtte me nog een leuke verrassing: Hoewel dit alles maar tien minuten treinen vanaf Kyoto was, bleek het in een andere prefectuur te liggen. Dat betekent dat ik nu ook de Shiga-medaille in mijn Starbucks-app heb!

Ik zei het hiervoor al even, maar ik nam die rustdag vooral omdat ik wist dat we de volgende dag naar Nara zouden gaan. Het bekende park, waar de herten zo tam zijn dat je ze speciale hertencrackers kunt voeren, is nogal een toeristische trekpleister. Maar het is dan ook echt heel tof, dus ik wilde er nog wel een keer heen. (Ik ben er in 2016 ook al eens met Riemer geweest, daarover schreef ik toen deze blog.)

Van de dag in Nara maakte ik een reel, die je hier kunt zien op Instagram. (Doe even wat likes geven, danku!)

Mijn familie ging nog wat eten in Nara, maar ik besloot iets eerder de trein te pakken. Ik reisde van Nara naar Kansai Airport in Osaka, waar ik de volgende ochtend om 6:45 een vlucht te halen had naar… Narita. Riemer zou daar namelijk diezelfde ochtend landen, en erheen vliegen was sneller, makkelijker en goedkoper dan terug met de Shinkansen, en dan nog een uur in de Narita Express.

Stay tuned voor deel twee van dit verhaal, waarin ik met Riemer en de fam naar Disneyland ga, Riemer en François elkaar ontmoeten en ik met Riemer op roadtrip ga naar the home of the Hard-Off: Niigata.