Er is iets veranderd in mij sinds ik mijn boeken schreef. Ik denk dat het deels door de boeken komt, maar ook deels door het veranderende online klimaat. Hoe dan ook, ik ben voorzichtiger geworden. Neutraler. Meninglozer. Want met zo’n groot publiek wil je natuurlijk het liefst iedereen te vriend houden. Ik ben een voorbeeld voor mensen – dat alsof ik enorm naast mijn schoenen loop, maar ik krijg wekelijks mails van mensen die me dat zeggen – en ik wil deze mensen niet teleurstellen, boos maken of wat dan ook. Ik wil niet dat mensen mijn uitgever gaan mailen om te klagen over mijn tweets.

Natuurlijk ben ik niet helemaal opgehouden met mijn mening geven. Maar we weten allemaal dat er veilige, en minder veilige onderwerpen zijn om je in te mengen. Corona-wappies uitlachen? 100% safe. Extreem-rechts dissen? Top. Maar je kanttekeningen plaatsen bij bepaalde uitspraken en ideeën over gender? Ander verhaal.

Nu was ik zelf tot een aantal jaar geleden óók vrij radicaal. Ik herinner me nog een blogpost waarin ik grote influencers de les las, omdat ze zich niet uitspraken over Trumps grensbeleid. Ik voelde me zo’n grote meid toen ik dat deed. Kijk mij, holding people accountable. Het was pas na een aanvaring met een groep “activisten” die mij accountable probeerden te houden voor al dan niet grappige foto, dat mijn ogen openden. Het gaat deze mensen niet om de cause. Of nou ja, de cause is van ondergeschikt belang. Het vaststellen van een bepaalde rangorde, da’s het eigenlijke doel. Het botvieren van eigen frustraties een mooie bijkomstigheid. Wij zijn goed, jij bent slecht.

Wat me meer en meer stoort, is het feit dat de “goeden” in een handomdraai veranderen in wrede monsters, als de ander in hun ogen verkeerd is. Je hebt als Amerikaan van Latijns-Amerikaanse afkomst op Trump gestemd? “Ik hoop dat je gedeporteerd wordt!” Je hebt je uitgesproken tegen verplichte vaccinaties? “Ik hoop dat je long covid krijgt!” De groep die zichzelf boven anderen plaatst, omdat zij wél empathie zouden hebben, in tegenstelling tot het uitschot dat alleen aan zichzelf denkt, verliest rap z’n masker en laat blijken dat die empathie slechts voorwaardelijk is.

Wat me misschien nog wel meer stoort, is dat de mensen die zo prat gaat op “the science” zelf veranderen in totale wetenschapsontkenners als het over obesitas of de biologische verschillen tussen mannen en vrouwen gaat. Ik heb mensen gezien die serieus beweren dat vrouwen helemaal niet langzamer rennen dan mannen, maar dat mannensport nu eenmaal meer geld oplevert en dat er daarom meer aandacht aan wordt besteed – wat dan zou leiden tot snellere tijden voor de heren. Mensen die beweren dat je niet aan de gevolgen van overgewicht overlijdt, maar aan de discriminatie die ermee gepaard gaat.

En nu wil ik niet zeggen dat vrouwensport evenveel geld binnenbrengt als mannensport, of dat mensen met overgewicht geen discriminatie ondervinden. Maar de hoeveelheid mensen die denken elke zorg over obesitas te kunnen afdoen met “BMI is rooted in racism! Nobody owes you health!” zijn net zo hard de weg kwijt als de mensen op rechts die we allemaal uitlachen omdat ze hun “eigen research” hebben gedaan. Al is zelfs de door velen gezien als legitieme research niet veilig voor ideologische inmenging, iets wat Helen Pluckrose en consorten ooit al prachtig aantoonden met hun grievance studies-project.

Ik word ook niet goed van activisten die leugens of halve waarheden verspreiden om hun achterban angst aan te jagen, puur voor politiek gewin. Het beste voorbeeld hiervan is de Transgender Day of Remembrance, een dag waarop mensen worden herdacht om… Ja, waarom eigenlijk? Media kopt regelmatig dat het gaat om mensen die zijn vermoord om wie ze zijn, maar de feitelijke lijst onderschrijft die claim helemaal niet. Er staan gevallen op van verkeersruzies, berovingen en slachtoffers die zijn vermoord door hun partner. Alles om de lijst maar zo lang en angstaanjagend mogelijk te maken. En dat terwijl, zelfs als de cijfers zouden kloppen, deze murder rate helemaal niet schokkend is.

Vorige week ging soortgelijke angstporno rond over vrouwen die zouden zijn overleden wegens het verbod op abortus. Als je die verhalen goed leest, dan blijkt dat die vrouwen zijn overleden door medische nalatigheid, dat de zaken gecompliceerder in elkaar zitten dan wordt geschetst, en dat de procedures die nodig waren om de vrouwen te redden gewoon legaal zijn en waren op het moment van hun overlijden. Toch weerhoudt dat mensen er niet van plaatjes op Instagram te delen met koppen als: “Vrouwen gaan dood van het abortusverbod!” De ironie is dat het verspreiden van zulke misinformatie, in plaats van het benadrukken van het feit dat D&C-procedures en levensreddende abortussen wél legaal zijn, wellicht juist veroorzaken dat vrouwen minder snel de hulp krijgen die ze nodig hebben.

Natuurlijk is elke moord er eentje te veel, en dat geldt ook voor elke vrouw die onnodig lijdt door medische nalatigheid. Maar wat je zegt, deelt of post moet wel kloppen. Alleen dan kunnen mensen besluiten nemen die gebaseerd zijn op de feiten. We vinden het allemaal belachelijk als een antivax politicus post over de het gigantische verband tussen autisme en vaccinaties, wanneer uit de kleine lettertjes blijkt dat dit cijfer gaat over het verband dat gerapporteerd is door de ouders. Waar is diezelfde kritische blik als het gaat om zaken die je wereldbeeld bevestigen?

Ooit probeerde ik influencers accountable te houden omdat ze zich niet uitspraken over een onderwerp. Tegenwoordig zijn er onderwerpen waarover ik me zelf niet uitspreek, omdat ik oprecht niet weet wat ik moet zeggen. De zaak Israël – Palestina, bijvoorbeeld. Dat is zo’n complex verhaal, met een lange historie en walgelijke daden aan beide kanten van de strijd. Maar online zie ik mensen dit conflict behandelen als een voetbalwedstrijd. (Ja, de ironie gezien de gebeurtenissen in Amsterdam deze week ontgaat mij niet.) Je kiest een kant en zet een vlaggetje achter je naam. Je maakt vervolgens de andere kant uit voor kindermoordenaars, terwijl kindermoorden door jouw team vallen onder “legitieme zelfverdediging”. Beide kanten van het conflict zie ik de andere kant ontmenselijken, beide kanten lijken het helemaal oké te vinden als er iemand van de tegenpartij in elkaar wordt getimmerd omdat een ander uit die groep iets deed.

Het is alsof niemand meer een consistente moraal heeft; dingen zijn alleen maar slecht als de ander het doet. Als wij het doen, dan heeft het een goede reden. Mensen lijken niet te beseffen dat vrijwel elke gruweldaad uit de geschiedenis van de mensheid is uitgevoerd door mensen die dachten dat ze daar goede redenen voor hadden.

En al die tijd zit ik stil achter mijn toetsenbord. Mij hoorde je niet. Want corrigeer je A? Dan ben je voor B.

Vorige week ging een medisch rapport de ronde dat van Olympisch bokser Imane Khelif zou zijn, en zou aantonen dat Khelif genetisch een man is. Hoewel ik, gezien de uitspraken van Khelifs team en de mening van een aantal biologen geneigd ben te geloven dat Khelif XY-chromosomen en een DSD heeft, weet ik dat niet zeker. Ik vroeg een poster wat de bron van het medische rapport was, omdat de blog die zij deelde een kleine, onbekende publicatie was, die iedereen en z’n moeder had kunnen opzetten. “Als je niet ziet dat dat een vent is, heb je een oogtest en een IQ-test nodig!”, reageerde een kwade tweep. Terwijl mijn vraag dus puur objectief was.

“Maar waarom richt je je pijlen niet op rechts?! Die verspreiden veel meer nonsens!” Absoluut. En ze doen het opzichtiger, ook. Maar ook de subtielere nonsens van links, verpakt in goede bedoelingen, schaadt. Het maakt de mensen die erin geloven nodeloos bang, en de mensen die er niet in geloven… Die geloven straks gewoon helemaal niks meer.

En de nonsens van rechts ontkrachten is makkelijk, vanuit mijn positie. De nonsens van links, not so much. Neem bijvoorbeeld gender. Ik kan me persoonlijk niet heel erg vinden in het huidige framework, dat stelt dat gender prevaleert boven sekse, en in vrijwel alle gevallen zou moeten dicteren hoe iemand door de maatschappij gezien wordt. Ik schreef daar eerder deze blog over. In deze draad uitte ik mijn zorgen over het non-binary label, dat in het artikel dat ik citeerde tegenover de term “mislukte vrouw” wordt gezet. Het onderwerp houdt me bezig omdat het veel jonge autisten treft, en ook betrekking op mezelf en mijn eigen genderbeleving (of moet ik zeggen, seksebeleving?) heeft. Maar deze vrij vanilla meningen leverden me direct een dagje haat op Threads op.

“Toeps is een TERF!”, zei de een. (Voor alle niet-chronisch-online lezers: dat is een afkorting die staat voor Trans Exclusive Radical Feminist. Zo identificeer ik mezelf trouwens niet, maar dat maakt nu ineens niet uit, lol.)

“Oh, dat wist ik niet! Wat erg dat ik ooit haar boek heb gekocht!”, zei een ander.

En dat is misschien nog wel het meest fascinerend van dit alles: dat iemand die twee minuten eerder nog geen weet had van mijn vermeende TERF-schap, per direct heeft besloten dat ik uit de gratie ben. Links. De kant van de feiten. Van de haha-kijk-die-wappies-nou. Leest iets op Feesboek (nou ja, Threads, zelfde eigenaar) en gelooft het onmiddelijk.

Jarenlang was ik bang om “controversiële” meningen te geven. Want mijn boek. Want mijn inkomen. Maar toen ik me vorige week beklaagde over de teruglopende sales van mijn eerste boek (wat helemaal logisch is, want we zijn inmiddels 5,5 jaar na de release en boeken hebben nu eenmaal niet het eeuwige leven), kantelde er iets. En toen ik gisteren twee uur lang met een goede vriend belde, werd het helemaal helder. “Als je jezelf steeds zo wegcijfert, dan implodeer je”, zei hij. “Dat is precies wat er gebeurt”, antwoordde ik.

Ik zeg niet dat ik alles weet, dat ik nooit van mening zal veranderen, of dat ik nooit iets verkeerd zal hebben. Maar ik ga gewoon schrijven wat ik wil schrijven. Posten wat ik wil posten. Debunken wat ik wil debunken. En als er dan een paar gedesillusioneerde internet-activisten een rituele boekverbranding willen organiseren: prima. Veel plezier. En nog bedankt voor je aankoop.