Er was me vanalles beloofd. Ik zou meer lichaamsbeweging krijgen, nieuwe vrienden ontmoeten, op bijzondere plekken komen… Wat niemand me echter vertelde, is dat er naast het vriendelijke “Pokémon GO?” ook een honende, vervelende “Huhuhu, Pokémon GO!” bij komt kijken.

Pokémon GO is fantastisch. Al een week verleng ik elke afspraak in de stad met een vrijwillige wandeling door het park, of kies ik voor de benenwagen in plaats van de tram naar huis. Ik ben inmiddels level 19, team rood, heb 20+ kilometer op de teller staan en ik heb nieuwe vrienden gemaakt onder de hangjeugd in Zaandam. Allemaal top.

Kinderachtig gedoe

Maar waar niemand me voor waarschuwde zijn de volwassenen. Ja, nee, ik ben zelf ook volwassen, maar ik bedoel vooral de mensen die zichzélf heel volwassen vinden. Zij spelen geen Pokémon GO, want dat is voor kinderen. Deze mensen vinden zichzelf erg grappig als ze roepen: “Pas op hoor, daar zit een Pikachu!” Dat het spel zo helemaal niet werkt (hoewel Pokémon vaak in een bepaalde regio voorkomen, is het niet zo dat er standaard “een pikachu” in je achtertuin zit), deert ze niet. Oh, wat vinden ze zichzelf grappig.

Wij Pokémon-spelers zijn maar achterlijk, want we lopen zo onder een auto of van een klif af. Twee dingen: 1) WhatsAppende mensen zorgen net zo goed voor ongelukken, en 2) weet je nog, die goeie ouwe tijd, toen kinderen nog met een voetbal speelden? Oh ja, daar renden ze ook gewoon achteraan de weg op. Sterker nog, een Pokémon wacht wel even, die voetbal niet.

Tegen al die o zo volwassen personen, die Pokémon-spelers toewerpen geen leven te hebben – om vervolgens zelf heel serieus door te gaan over Kim K. vs. Taylor Swift – wil ik zeggen: Andere mensen uitlachen om wat ze leuk vinden is óók niet heel volwassen. _{(Oh en, team Kimye, natuurlijk.)}

Zo, en nu ga ik weer verder. Er moet nog een ei gehatched.