Sinds de première van Marie Kondo’s serie op Netflix staat haar opruimmethode weer in de schijnwerpers. En met die schijnwerpers komt ook kritiek, vooral in de vorm van een plaatje dat fervent gedeeld wordt op social media: “Marie Kondo is een monster!”, schrijft een schrijfster/journaliste boven een foto van Marie, met daarop een geknutseld tekstballonnetje: “Ideally, keep less than 30 books.”

Nynke de Jong schreef er vandaag een column over (Blendle). Ze beweert enige kennis van de methode te hebben, want ze ruimt tegenwoordig per categorie op en vraagt zich af of dingen ‘joy sparken’. Ze ageert echter flink tegen “een idiote regel van Marie Kondo: ze stelt namelijk dat je maximaal dertig boeken in huis zou moeten hebben. Dertig!”

“Dat is natuurlijk een verschrikkelijk idee”, begint ze de volgende alinea. Klopt. Het is ook niet waar. Ik heb Marie Kondo’s boek er nog eens bijgepakt, en wat daar staat is: “I now keep my collection of books to about thirty volumes at one time.” I. Marie zelf dus. Een paar regels verder zegt ze dat ze er vroeger meer had, zo’n honderd, en dat zelfs dat, vergeleken met het gemiddelde, niet excessive is. Maar laten we niet te lang doorgaan over het aantal – daar gaat Marie Kondo’s methode helemaal niet over.

In de hele Netflix-serie is geen moment te vinden waarin Marie mensen dwingt spullen weg te doen. Het is geen hoarders-show, waarin boze familieleden dierbare memento’s uit de handen van hun oudtante peuteren, waarna paniekaanvallen en familievetes volgen. Marie is fervent tegenstander van opruimmethodes die prat gaan op aantallen, of arbitraire regels als “1 nieuw item je huis in, 2 eruit”. Haar enige criterium is: “Does it spark joy?”

Onder het geknutselde plaatje op social media zie ik tientallen mensen reageren: “Fuck Marie Kondo, mijn zeshonderd boeken sparken joy dus ik hou ze lekker!” Ze lijken niet te begrijpen dat ze Kondo’s methode perfect volgen.

Nynke de Jong vervolgt: “Marie Kondo maakt van boeken een soort in de weg staande stofnesten”. Dat rijmt totaal niet met de titel van Kondo’s hoofdstuk over boeken, ‘Books to keep, Those that belong in the hall of fame’, en haar algehele benadering van spullen. Voor Marie Kondo heeft alles waarde, zelfs iets kleins als een haarspeldje.

De kritiek heeft wat elitairs: “Er is geen enkele reden om geen grote boekenkast te willen”, stelt Nynke. Ze lijkt te vergeten dat niet iedereen de ruimte heeft om zes meter boekenkast kwijt te kunnen, of het geld om al die boeken aan te schaffen.

Ook verwart ze, net als het gros van de criticasters op internet, het lezen van boeken met het hebben van boeken. Lezen vergroot je woordenschat, niet die driehonderd ongeopende romans op de plank. “Een volle boekenkast is een teken dat je nieuwsgierig bent, dat je het harde werk van schrijvers waardeert, dat je nooit uitgeleerd bent”, aldus Nynke. Toch had ze, om haar kapitale blunder van een artikel te voorkomen, maar één boek hoeven lezen: dat van Marie Kondo.