*PLING* Ik krijg een mailtje binnen. Een persuitnodiging, van het Nederlands Fotomuseum. De mail vertelt me dat er binnenkort een tentoonstelling opent van Jacqueline Hassink, die op kosten van subsidieverstrekkers op vakantie is geweest. Zelf noemt ze het anders: Ze wil ons confronteren met onze smartphoneverslaving. Haar werk bestaat enerzijds uit foto’s van “white spots”, plekken waar je geen bereik hebt, en anderzijds uit candid snapshots genomen in de Japanse metro. Dat laatste irriteerde me vooral.
Tokyo 29 (detail), iPortrait, Tokyo, Japan, 24 March 2014, 15:27, iPhone 5s © Jacqueline Hassink
Zie bovenstaande foto. Lees ook vooral even het onderschrift. (Voordat er iemand gaat flippen: Ik mag deze foto, die mij in het persbericht is gemaild, plaatsen in het kader van het citaatrecht.) Oké, dat onderschrift. Ten eerste: Hoe vreselijk serieus neem je jezelf, als je een iPhone-kiekje zo omschrijft?
Utrecht 1 (detail), iTravelmetdeNS, Utrecht, Nederland, 20 December 2017, 20:47, iPhone 8, © Bianca Toeps
Ten tweede: Er is een reden dat iPhone-camera’s in Japan wettelijk verplicht zijn het shutter-geluid te maken, ook als je telefoon op stil staat. Ten derde: Etooo… Dit is kritiek op het telefoongebruik van deze dame… Waar jij een foto van nam… Met je iPhone fucking 5?! *insert gifje van verwarde dame met rekenkundige formules*
Hoe kom je op een afgelegen Japans eiland?
Ik word hier zo moe van hè. Nee, ik heb de rest van de expositie niet gezien, dus misschien is mijn stuk compleet voorbarig, maar de omschrijving zegt volgens mij genoeg. Wij zijn allemaal internet- en telefoonverslaafd, en dat is boehoehoe slecht. Guess what: Ik hou ervan. Ik hou van internet, ik hou van mijn telefoon. Ik hou van alle informatie in mijn broekzak, ik heb via deze weg vrienden gemaakt en tijdens mijn maandjes in Japan is mijn telefoon hét middel om contact te houden met mijn geliefden.
Onze “unwired” fotografe is trouwens ook naar Yakushima geweest; een prachtig Japans eiland, en tevens een “white spot”. Yakushima staat al tijden in mijn favorieten, omdat Japan-guide.com erover schreef, en dat artikel dan weer postte op Facebook. Ik vraag me af hoe de fotografe van het eiland heeft vernomen. Toch niet via… Internet?!
Together Alone [ZIP MP3 320KBPS]
Mensen beweren vaak dat we, ondanks duizend vrienden op social media, allemaal eenzaam zijn. Voor mij is het precies andersom: Zonder internet, zonder sociale media had ik nooit de gelijkgestemden kunnen vinden waar ik het nu zo fijn mee heb. Ik had Riemer niet gekend, Maan niet, Ruud niet, Aafke niet, Charlotte niet, Hannah niet…
Vorig jaar met kerst gaf ik mijn moeder een iPhone 5, zodat we makkelijker contact konden houden als ik weer een tijd naar Japan zou gaan. Het duurde eventjes voordat ze eraan gewend was, maar inmiddels FaceTimen we geregeld en volgt ze mijn Insta-stories. Ik vind het fijn, mama ook. Ze heeft overigens geen data-abonnement, dus als ze buiten de hond uitlaat, is ze off the radar. Daarvoor hoef je niet naar een exotisch, Japans eiland. (PS: Wist je trouwens dat je ook gewoon mét je telefoon naar een exotisch, Japans eiland kan gaan? Ja-haa, kan gewoon!)
Is het fijn om soms even offline te zijn? Sure. Maar weet je, er zit ook gewoon een uitknop op je telefoon. Veel vaker is het juist heerlijk om online te zijn, bijvoorbeeld tijdens loze tijd die je toch in de metro moet doorbrengen. Zo kun je bijvoorbeeld aan je moeder vragen hoe de operatie is gegaan, een interessant artikel lezen, je route uitstippelen… Of een deerniswekkend mailtje ontvangen over een tentoonstelling die zich beklaagt over de online wereld. Isn’t that ironic. *insert Alanis Morissette-gif*