“We hopen dat je je gisteravond nog even flink te goed hebt gedaan aan chocolade of chips, want het is zover: vandaag zijn we officieel begonnen met lijnen.” Zo wordt op Lindanieuws.nl de eerste vlog van Linda de Mol aangekondigd. Linda gaat lijnen, en wij moeten allemaal meedoen. Het is immers lente, en dat is kennelijk de tijd om je opklarende humeur direct weer te vergallen met iets deprimerends als een dieet. Hoezee.
Behalve Linda is ook Franska Stuy, voormalig hoofdredactrice van de Libelle, maar inmiddels bazin van Franska.nl, aan het lijnen geslagen. Dat verloopt niet helemaal vlekkeloos, zo lezen we in haar blog getiteld “Buffetprobleem“. Wat een buffetprobleem is? Jezelf helemaal volproppen tijdens het onbeperkte ontbijtbuffet van een hotel. Want dat doen mensen die aan de lijn zijn.
Ik schud mijn hoofd en word er een beetje treurig van. Ik vraag me af hoe oud deze dames zijn, en of ze na al die jaren van lijnen en schransen nog steeds niet doorhebben hoe ineffectief hun acties zijn. Ik vraag me af hoe ongelukkig ze zijn met zichzelf.
Big Fat Friday
Zo heeft Franska het over haar snoepdag: de Big Fat Friday. Linda de Mol baalt als een stekker dat ze zich in de vlog moet wegen, alsof dat apparaat haar zodadelijk een persoonlijkheidscijfer gaat geven. Linda, je weegt 80, dus je bent een trut. Zoiets. En hoewel weegschalen zulke dingen niet zeggen, vertellen de dames dit wel tegen zichzelf. “Stom, stom, stom”, moppert Franska.
Stom, inderdaad. Nee, niet die drie croissantjes tijdens het ontbijtbuffet. Die eeuwige zelfhaat. Dát vind ik stom. Vroeger was ik ook zo, althans, ik was nog een stapje erger. Ik had een weegschaal-obsessie en had besloten dat het arbitraire gewicht van 63 kilo perfect voor me was. Liefst nog ietsje eronder, voor de zekerheid. Ik stortte in, ging in therapie, en leerde eten.
En weet je wat nou zo mooi is? Dat je lichaam zelf heel goed weet wat een gezond gewicht voor je is. En dat je lichaam, als je ernaar luistert, precies zegt wanneer je moet eten, wat je dan moet eten, en wanneer je vol zit. Je lichaam geeft aan wanneer het wil bewegen, wanneer het wil rusten en wanneer het moet herstellen. Helemaal vanzelf. En oké, misschien is je lichaam het niet helemaal met je eens over dat ideale gewicht van 63, maar dat accepteren is minder gedoe dan steeds maar weer tegen jezelf vechten.
Win some, lose some
Tegen jezelf vechten. Da’s net zoiets als geld van jezelf lenen: je wordt er uiteindelijk geen cent rijker van. Want wat denk je dat er gebeurt, als je jezelf uitscheldt voor “stom”, je lichaam de hele week van eten onthoudt en die ene snackdag voorziet van een immens negatief label? Juist, je wordt verdrietig. Of rebels. Hoe dan ook: je gaat vreten.
Sinds ik twaalf jaar geleden stopte met therapie, heb ik geen dieet meer gevolgd. Ik heb geen weegschaal. Ik weet dat mijn gewicht ergens in de gezonde BMI-range valt, en dat is dus helemaal prima. Ik eet waar ik zin in heb, of soms gewoon wat er nog in huis is. Laatst was dat per ongeluk alleen nog maar een zak wokkels. Maar moet ik dan mijn dag omdopen tot Big Fat Saturday? Nog maar drie zakken chips halen, want het is toch al verpest? Nog even wat chocola naar binnen duwen, zodat ik morgen weer met frisse moed kan beginnen met lijnen? Hell to the no.
15 reacties op “Over Linda en Franska en hun eeuwige diëten”
Je kunt niet meer reageren.
Hah en ondergewicht? Daar moet je keihard blij mee zijn, ‘want dan kan je lekker alles eten wat je wilt!’. Dat ik omval als ik langer dan een uur niet eet of als ik snel opsta omdat mijn bloeddruk laag is.. dat vergeten we dan even voor het gemak.
Oh ja dat is ook zoiets. Daar zijn de dames dan zogenaamd jaloers op.
Same!! Ik zit sinds kort bij een diëtist vanwege mijn ondergewicht. Ondanks dat ik er niks aan kan doen en altijd zo ben geweest, schaam ik me ervoor.
Mensen denken ook dat “een dieet” (totdat het streefgewicht is behaald) werkt, en snappen niet dat je je hele levensstijl beter kan veranderen (meer regelmaat, op vaste tijdstippen eten, minder vet en suikerrijk eten, meer groenten etc.), dat het niet alleen om het gewicht gaat maar ook op je suikerbalans en hormoonbalans etc. én dat je je lichaam de tijd moet gunnen aan een ander dieet te wennen. En zoals je zegt is het vooral een kwestie van goed naar je lichaam luisteren. Sowieso kan ik er zo slecht tegen als mensen de dag voor ze beginnen aan hun dieet “nog even losgaan”. Met wat voor instelling begin je dan?
*niet alle mensen, natuurlijk
Ik denk dat nog het allerbelangrijkst is dat je van jezelf houdt, en niet zo naar over jezelf praat. Dan komen al die andere dingen vanzelf wel goed. Dan zorg je voor meer regelmaat, en rust, en goed eten, omdat je jezelf waardeert en goed wil voelen, niet omdat het “moet” van een of ander dieet.
Jaaaaaaa! Ben het met je eens! Hoewel mijn bmi officieel net-te-hoog-voor-gezond is. Maar aangezien ik nooit ziek ben doe ik vast toch iets goed. Groente en fruit eten bijvoorbeeld. En genieten van mijn toastje, biertje, ijsje. Ik heb ook altijd te doen met mensen die zo onaardig over hun uiterlijk praten. Zo veel tijd en moeite die je fijner kunt besteden. Ik volg je blijkbaar al heeeeeel lang, want weet nog dat jij daarmee worstelde. Zo fijn voor je dat je nu stukken beter in je vel zit! :)
Jaaaa, jij was echt van het oude cluppie! Leuk dat je hier nu weer voorbij komt “fietsen”, huhuhu.
Amen sista! 💃
“En weet je wat nou zo mooi is? Dat je lichaam zelf heel goed weet wat een gezond gewicht voor je is”
Ik heb dit nooit beseft. Thnx!
Echt diëten moet ik ook niet aan denken. Maar op dit moment spreekt mijn lijf een andere taal en we begrijpen elkaar niet zo goed. ;-)
Jezelf accepteren is niet iets wat iedereen maar zo makkelijk kan. Ik ben nog nooit in mijn leven gelukkig geweest met mijn lichaam. Ik vind het juist sterk en dapper dat iemand zijn manieren vind om ervoor te zorgen dat diegene zich wel fijn voelt in zijn of haar eigen lichaam, of dat nou diëten is of niet. Misschien gaat het niet alleen om dat gewicht, maar je moet ergens beginnen toch? Via je gewicht kan je makkelijk doelen stellen. Je hebt deels wel gelijk maar op het gebied van lichaam, onzekerheid en afvallen kan je niet voor iemand anders gaan spreken.
Ik kan je garanderen dat als je zo met eten en jezelf omgaat, dat je dan ook niet gelukkig zal worden. Wie noemt z’n snackdag nou Big Fat Friday? Hoor je niet hoeveel veroordeling er in die term zit? Elke keer als je dan op vrijdag een koekje eet, zegt een stemmetje: “Je bent een dikke vette koe!” Toen ik vroeger in therapie zat, mochten we zulke woorden niet eens gebruiken. De woorden die je kiest doen veel, en termen als “moddervet” waren uit den boze.
Goed stukje!
Maar je houdt geen rekening met onderstaande.
Ik was mijn hele leven eerder iets te dun dan op gewicht en at als een slootgraver. Vooral veel vet en zout en lekker bier erbij. Het was zelfs een issue om aan te komen.
Dan kom je in de overgang en OEPS, de hele boel verandert en het is echt uit met de pret. Nu komt er steeds weer een kilootje bij, hoe netjes ik me tegenwoordig ook aan de regeltjes probeer te houden. Ik werk met paarden, dus beweging is er ook genoeg zou ik zo zeggen.
Misschien moet je dus toch maar een beetje begrip voor de “dames” Linda en Francka hebben.
Ooit……..
Ik heb geen begrip voor mensen die zo gestoord over eten praten. Dat ze willen afvallen moeten ze zelf weten, maar “Big Fat Friday” en zo…? Ik bedoel, ze noemt zichzelf nog net geen zeekoe.