De laatste dagen is er op twitter veel te doen over body positivity, ofwel #bodyposi. Serena Verbon postte haar ex-zwangere buik in bikini, een radio-dj noemde dat “goor” en kreeg (terecht!) de volle laag, en dan was er een paar dagen later nog een twitteraarster die bekende al die #bodyposi-posts van de laatste tijd een beetje zat te worden. Een verkapte vraag om aandacht, zo noemde ze het.

Hoewel ik een paar dagen terug nog in de bres sprong voor Serena, herkende ik ook de irritatie van de twitteraarster. Ik ging bij mezelf te rade: wat vind ik nou precies van halfnaakte selfies, en waarom irriteren ze me ook regelmatig?

Semi-geloofwaardige captions

Aan de ene kant vind ik dat iedereen vrij moet zijn om te posten wat ‘ie wil. Vind jij dat je buitengewoon knap op een selfie staat? Kom maar door! Wil je laten zien dat niet iedereen weer een blokjesbuik heeft, twee weken na de bevalling? Applaus! Dus, wat is het punt dan?

Allereerst is het vaak niet de selfie, maar het bijschrift waarvan mijn haren overeind gaan staan. Een bijschrift dat ons moet doen geloven dat deze selfie niet gepost is omdat de maakster zich er bijzonder appetijtelijk uit vond zien op beeld, maar om óns, de toeschouwers, te leren om van onszelf te houden. Een ander veel gezien concept is dat de maakster ons vertelt hoe onzeker ze is over het lichaam dat we, in prachtig zacht licht en fortuinlijke pose, op ons beeldscherm zien. Serena’s post geloof ik wel; die was rauw, ongefilterd. Maar regelmatig doen posts me denken aan die ene klasgenote op de middelbare school, die na elk proefwerk zat te huilen dat het zo slecht ging, maar toch elke keer weer een negen binnenhaalde. You’re looking hella fine, en je weet het.

Het ene beeld vs. het andere

Ik sprak erover met vriendinnetje Aafke, die hierover een iets andere mening heeft dan ik. “Er komen zóveel beelden op ons af waarin we één bepaald lichaamsbeeld zien, dat het goed is dat we andere lichamen normaliseren.” Snap ik. Vind ik ook, ergens. Het is waar dat adverteerders ons bekogelen met perfectie, want onzekere mensen kopen spullen. Tegelijkertijd probeert een “bodyposi”-merk als Dove ons evengoed spullen te verkopen, want zelfliefde zit ‘m kennelijk in een fles body milk.

Waar Aafke de adverteerders wil verslaan bínnen het systeem, wil ik het liefst het hele systeem in de ban doen.

Hoe belangrijk is een lichaam

Want hoe belangrijk is het eigenlijk, dat je houdt van je uiterlijke verschijning? Hoe belangrijk is het, om dat aan anderen te tonen? En welke boodschap zend je eigenlijk uit, als je tegen je volgers zegt: “Kijk, dit is mijn bijna-perfecte lijf, maar hey, ik hou er tóch van!” Bevestig je dan niet alleen maar het bestaan van de norm?

Ik heb ook een lichaam. Ik vind de looks over het algemeen wel aardig, maar het is niet bepaald een top-prioriteit. En dat hoeft ook niet.

Mijn probleem met body positivity is dat het nog stééds over het vrouwenlichaam gaat, alsof dat lichaam een van de belangrijkste dingen van ons wezen is. Ik zou wel van de daken willen schreeuwen: Het. Is. Maar. Een. Lichaam! Het is fijn als je er gelukkig mee bent, maar het hóeft niet. Je mag het ook “meh” vinden. Er niks van vinden. Of het zelfs lelijk vinden. Als je je geluk uit andere dingen haalt, maakt het plots stukken minder uit hoe dat lichaam erbij hangt. Je stapt als het ware uit het systeem, en daarmee ontneem je de onzekerheidsindustrie in een klap ál hun macht. Repeat after me: het is maar een lichaam.