Zoals jullie allemaal ongetwijfeld weten, stierf vorige week in Amerika George Floyd door politiegeweld. De demonstraties die daarop volgden liepen, mede door inmenging van figuren die daar niet thuishoorden, totaal uit de hand. Nadat eerst voornamelijk video’s van de dood van Floyd werden gedeeld, veranderde de mediastroom al snel in een golf van tips, lessen en vervolgens zwarte vierkantjes, uitmondend in oeverloze discussies over hoe te protesteren en hoe vooral niet. Ik zei al die tijd niks.
Ik ben nooit iemand geweest die veel zei over rampen, oorlog en onrecht, dat schreef ik vorig jaar al. De eerste paar dagen ontweek ik het nieuws vooral, omdat ik al behoorlijk aangedaan was door het bericht dat een of andere happy YouTube-family hun autistische adoptiekind had afgestaan. Soms ben ik net als bekende autist Kees, en heb ik graag een moeder die het nieuws afplakt. Ik verwijderde kortstondig de Twitter- en Instagram-apps van mijn telefoon en lag een dag met migraine in bed.
Ik heb altijd geloofd dat je daden belangrijker zijn dan je posts op social media. Wat dat betreft sluit ik me helemaal aan bij YouTubers Aba & Preach. (Sowieso een fijn kanaal trouwens.) Ik vind het vaak zelfs ontzettend cringe om die daden op social media te gaan verkondigen, en datzelfde heb ik dus met overduidelijk juiste meningen. “Kijk mensen, ik vind racisme slecht!” Dat zou toch fucking obvious moeten zijn.
Het is niet alsof ik voor het eerst hoor over racisme; ik ken de docu’s, boeken en organisaties die iedereen nu veelvuldig deelt. Dat wil overigens niet direct zeggen dat ik ze allemaal steun. Ik vind dat antiracisme een breedgedragen onderwerp zou moeten zijn, niet iets dat me per definitie bij identitair links doet belanden. Antiracisme zou niet iets moeten zijn dat ons, totaal contraproductief, juist verdeelt.
Toch lijkt dat de tendens, en dat maakt me bang. Wie niks zegt is schuldig aan “violence”, wie wel iets zegt maar dat op een onhandige of verkeerde manier doet, wordt digitaal afgemaakt. En ben ik überhaupt wel de persoon om anderen dingen te gaan vertellen over racisme? Zijn anderen daar niet veel geschikter voor? Ik hou het wel bij mijn autismestokpaardje, zo dacht ik. Het was inmiddels toch al te laat. “I see you”, postten mensen.
Je ziet me en wil dat ik iets doe. 3-2-1 PDA. Ik weet niet hoe. Ik weet niet wat. Ik wil me niet verdedigen en ik wil het niet over mezelf laten gaan. Ik weeg elk woord, typ zinnen in notes en wis ze weer. Hierboven schrijf ik “stierf”. Moet ik er “vermoord” van maken? Is dat beter? Ach, wat maakt het uit. Wie wil, ziet hier toch weer een heel betoog dat enkel over mij gaat in. “Ik hoef niks”, houd ik mezelf voor. “Ik ga gewoon door met wat ik altijd deed, offline. Social media is not real life. Ik ben niemand verantwoording verschuldigd.”
En toen zei een vriendinnetje van me dat ze zich alleen voelde. En dat ze mijn stilte had opgemerkt. Uiteindelijk leidde dat tot een fijn één-op-ééngesprek, ja, offline. “Al had je maar één plaatje gepost”, zei een andere vriendin. Nog steeds wringen mijn hersenen zich in een kronkel. Is dit écht de wereld nu? Is the content of your Instagram-feed belangrijker dan the content of your character? Of is het niet-posten van een plaatje op mijn Instagram-feed juist een bewijs van mijn laakbare karakter?
Ik neem het mee. Ik denk erover na.
5 reacties op “Zwart vierkantje”
Je kunt niet meer reageren.
Hoi Bianca,
Goed verhaal en het wil wat zeggen dat jij je uitspreekt juist omdat je het meestal niet zou doen. En nu is er blijkbaar een behoefte ontstaan om dat wel te doen.
Er lijkt echt iets te gebeuren en dat is goed denk ik, je ziet zo veel mensen nu zich uitspreken en of reflecteren op zichzelf, niet alleen de usual suspects uit m’n linkse bubbeltjes. Zelfs mn vader die het vroeger had over “buutenlanders” (dat heb ik ‘m al al lang afgeleerd). Nu hopen en zorgen dat het niet verwaterd
. Gr Ruben ps. Ik herlees regelmatig nog stukken uit je boek.
Heerlijk om verschillende meningen en standpunten van meerdere mensen te horen. Het helpt bij het vormen van mijn eigen mening over een onderwerp en in dit geval kan ik me wel bij je aansluiten Bianca
Ik heb precies hetzelfde Bianca…mijn Social Media is niet de plek om mijn solidariteit te tonen, omdat iedereen dat NU plotseling doet, hoe goed bedoeld ook. Ik vind het ook schrijnend om te zien dat er nu mensen onder zo’n zwart vierkantje posten “I am listening, I am learning”. Wtf. Moet er een verschrikkelijke aanleiding als deze in een ander land voor nodig zijn om dit op je socials te moeten zeggen? Listening, learning…Als je films, boeken, docu’s, de maatschappij, de geschiedenis van NL, die donkere man die eerder in NL door politiegeweld is omgekomen hebt gezien/gehoord/gelezen, dan heb je dit toch al een keer tot je door laten dringen mag ik hopen? Dikke liefs van mij! I hear you xxx
Hoi Bianca. Wat heb je dit mooi geschreven. Ik heb er ook niets over gepost op Insta en ook niets over geschreven op mijn blog. Het is geen crime om er niets over te posten. En jouw zin: Dat zou toch fucking obvious moeten zijn. DAT! Dat is hoe ik er ook over denk. Ook ben ik het helemaal eens met de reactie van Amina.
Precies dat gevoel heb ik er dus ook bij. Ik heb me altijd afzijdig gehouden van het massale van … nou ja, Franse vlaggetjes, Amerikaanse vlaggetjes, de dingen benoemen die obvious erg zijn, en waarbij het vanzelfsprekend is dat je het erg vindt tenzij je een enorme hufter bent. Ik wil niet die witte persoon zijn die nu op social media van alles roept of doet, terwijl het niet over mij gaat. Maar ik wil ook niet die persoon zijn die het niet doet en daarmee blijkbaar het verkeerde laat gebeuren. Eens dus, het zou toch fucking obvious moeten zijn! Hoewel ik vandaag wel tweets gedeeld heb. Waarschijnlijk te laat, maar inderdaad, zoals het nu gaat doen we het toch niet doet.
En dat is denk ik ergens wat er steekt bij mij. Dat gevoel van ‘ik doe het niet goed, wat ik ook doe’. Dat heb ik al mijn hele leven, masken, hard werken om het goed en sociaal geaccepteerd te doen. Altijd dat gevoel, wat ik ook doe, het is niet goed. Maar als ik dat benoem gaat het weer over mij, en dat is ook niet goed, en … ik weet het ook niet meer denk ik. :-(