Zoals sommigen van jullie wellicht al op Instagram zagen, kreeg ik eergisteren een pakketje van Disney. Een voorproefje, een lekkermakertje voor de persreis waarvoor ik ben uitgenodigd. Persreis? Ja, samen met Maan ga ik me eind deze maand verdiepen in het kerstshoppen in mijn favoriete pretpark.

Ik opende de doos met het prachtige kasteeltje erop en zag een snowglobe, meer versiersels voor in de boom, een schattig Mickey-hoedje en een briefje: “Leuk dat je erbij bent!”

Ineens schoten de tranen in mijn ogen. Ja, nee, ik wist al een week van deze persreis. Maar ineens zag ik het grotere plaatje. Disney, bloggen en ik. De rode draad in mijn leven. Met het risico om overdramatisch over te komen, hier een korte (of nou ja…) geschiedenis van Toeps en Mickey Mouse.

Every day create your history

De allereerste keer dat ik in Disneyland Parijs kwam, was ter ere van het huwelijk van mijn vader en stiefmoeder. Ik geloof dat het zelfs nog EuroDisney heette. Aanvankelijk had ik er helemaal niet zoveel zin in; ik had gehoord dat er winkeltjes waren, en aan shoppen had ik als kind een bloedhekel. Afijn, we sliepen in het Disneyland Hotel, aten met Disneyfiguren en het was fantastisch. Zo fantastisch, dat we de paar dagen daarna in Parijs hebben ingekort; alles viel tegen na drie dagen Mickey.

Het tweede bezoekje was met mijn vader, stiefmoeder en (half)broertje. Hij was toen bijna vier, en het leek ons een goed plan om ‘m mee te nemen in Sneeuwwitje. We waren eventjes vergeten dat dat een halve horror-attractie is, zeker voor die kleintjes! Mitchell vond alles eng, behalve Goofy. Goofy was zijn vriend. (Mitchell is laatst naar Disney World geweest en postte daar deze foto. Awww!)

De derde keer Disney, in het jaar 2000, was voor mij legendarisch. Niet eens zo zeer om wat we daar deden, maar om wat ik ervan leerde. Ik was vijftien. Mijn beste vriendin Reema en ik hadden een hele zomer tomaten geplukt, omdat ik had bedacht dat als we elke maand honderd gulden zouden sparen, we helemaal zélf naar Disneyland konden gaan! Het lukte, en vanaf dat moment wist ik dat ik alles kon bereiken, als ik er maar gewoon voor gíng.

Back in the day, toen wenkies nog overrated waren…

Die eetstoornis

Ik kreeg vriendje Wytze, die toevallig ook Disney-fan bleek. We zijn in die jaren herhaaldelijk naar Frankrijk getuft, in een klein blikken autootje met een gigantische deuk in de deur.

In de tijd met Wytze ging het niet zo goed met mij. Ik studeerde Accountancy, terwijl ik eigenlijk iets heel anders wilde doen met mijn leven. Ik heb er tijden van gedroomd bij Disney te werken, ben zelfs op sollicitatie geweest, maar toen ik klaar was met de middelbare school was ik pas zeventien, en bij Disney werken kan pas vanaf je achttiende. Ik koos voor de veilige route, en ging voor een studie en een baan waar ik dan wel heel veel mee verdiende, maar waar ik totaal niet gelukkig van werd.

Zo ontwikkelde ik een eetstoornis. Mijn stoornis bestond vooral uit heel veel snoepen, om dat vervolgens te compenseren met heel weinig eten. Het kwam geregeld voor dat ik mezelf door de kantoordag sleepte met een grote zak drop en vier roze koeken, waarna ik ‘s avonds met een smoesje onder het avondeten uitkwam. Dan at ik zogenaamd bij mijn vader, bij mijn moeder of bij een vriendin. Het snoepen en compenseren werd steeds erger, en ik ging zelfs overgeven. Totdat het allemaal niet meer verder kon: ik stopte met mijn baan bij de Belastingdienst en ging in therapie.

Niet veel later ging mijn relatie met Wytze uit. Ik wist niet wat ik met mezelf aanmoest, en nam een radicaal besluit: ik ging naar Disneyland. Alleen. Ik kocht een kaartje voor de Thalys en een bus Pringles. Ik overnachtte in hotel Santa Fé, huilde de ogen uit mijn kop, keek gare Franse tv en ging weer naar huis. Thuis kwam ik tot de ontdekking dat de bus Pringles nog halfvol zat. Een mijlpaal, voor iemand die voorheen nooit iets weg kon leggen zonder het in één keer op te eten.

The new Toeps

In mijn therapietijd ging ik vaker alleen naar Disneyland. Ik had een abonnement, en toen kon je nog voor honderd euro heen en weer, zelfs als je de dag van tevoren de kaartjes kocht. Het is geregeld voorgekomen dat we maandag in het kringgesprek zaten en de therapeut vroeg: “En, wat heb jij dit weekend gedaan?” – “Eh, ik ben naar Disneyland Parijs geweest!” Ze dachten waarschijnlijk dat ik gestoord was, maar dat kon me niet schelen.

September 2005 – alweer tien jaar geleden!

De therapie ging voorspoedig en in mijn vrije tijd was ik veel te vinden op Disney- en pretparkfora. Ik runde zelf een website met een verzameling Disney-documentaires en ik begon met bloggen. En ik dacht, weet je wat, ik ga bij een pretpark werken. Zo ontmoette ik Drievliet-werknemer Arthur, al is het met die baan voor mij nooit wat geworden daar. Arthur werd mijn vriendje en natuurlijk gingen wij ook vaak naar Disney. Hier ben ik ergens de tel kwijtgeraakt, denk ik.

Met gebroken pols… Hier was het bijna afgelopen met mijn handmodellencarrière!

Thuis, met belgenhaar en de gaypride-Mickey-trui

Tijdens de opening van Buzz Lightyear in 2006

En natuurlijk ging de spiegelreflex mee om overal foto’s van te maken!

Toen het uitging met Arthur, was het weer tijd voor rigoureuze stappen: ik pakte het vliegtuig naar Tokio om bij Maan te gaan logeren. Natuurlijk niet zonder een bezoekje aan Tokyo Disneyland. Arthur zegde zijn leven in Nederland vaarwel en deed wat ik eigenlijk altijd had willen doen: gaan werken in Disneyland Parijs! Hij werkt er tot op de dag van vandaag.

Ook met Maarten kwam ik vaak in Disneyland, en laatst ben ik er voor het eerst met Riemer geweest. En hoewel hij niet al te enthousiast wordt van dingen die hard en hoog gaan, was het een geslaagd uitje.

#bloggerlife

Ondertussen ben ik altijd doorgegaan met bloggen. Van web-streepje-log, waar ik altijd hele trip reports online zette, tot Toeps Blog, waar jullie mee konden genieten van Tokio, Disney World in Florida en natuurlijk de nodige tripjes Parijs. Inmiddels ben ik op Fashionmilk aanbeland. (Zie hieronder bij related posts die blogjes, geïmporteerd vanaf Toeps Blog!)

Bloggen heeft altijd erg veel voor me betekend, en je kan wel zeggen dat het me, samen met de Disney-tripjes, door moeilijke tijden heen heeft geholpen. En dat ik dan, als blogger, word uitgenodigd voor een persreis uitgerekend naar díe plek… Wow.