Het begon zo rustig. Week 40 was aanvankelijk zó saai, dat ik me afvroeg of ik er wel een weekoverzicht van kon maken. Tot zaterdag.

Wát nou rustige zaterdag?!

Ik zou Michelle uit St. Maarten haar sleutel overhandigen, en daarna in de stad gaan lunchen met Fleurski, een vriendinnetje uit Den Haag dat ik al jaren niet had gezien. Ik was nog niet goed en wel mijn bed uit, of Saskia appt me: “Bianca, kan jij wat voor ons doen?”

“Tuurlijk!”, antwoord ik, voordat ik goed en wel weet wát. Saskia vervolgt: “Kan jij vanmiddag even naar Lee Towers om een filmpje met ‘m op te nemen?”

WHOA! WHOA! WAT?! Ik was direct wakker. Na mijn volmondige ja, kwam ik erachter dat mijn camera nog in Zaandam lag. Maar ik moest drie uur later bij meneer Towers zijn! Ik belde mijn broertje. “Mitch, mag ik alsjeblieft jouw camera lenen?!” Dat mocht, maar: “Dan moet je snel zijn, ik vertrek over 20 minuten om pap en mam naar Schiphol te brengen!” Ik verruilde mijn pyjamabroek voor een representatiever exemplaar en rende de deur uit. Gelukkig woont mijn broertje maar een kwartiertje lopen bij me vandaan.

Ondertussen belde ik Fleurski om de plannen te wijzigen. We verplaatsten onze lunch met een half uurtje en een kilometer of vijf, zodat ik vanaf daar direct door kon naar Lee Towers. Met broertjes cam en statief haastte ik terug naar huis, want ik moest nog douchen, en ik had geen idee wanneer Michelle precies aan zou komen. Gelukkig belde ze nét toen ik de deur uit moest aan. Pfiew, dat was ook weer geregeld.

Het filmen bij Lee ging voorspoedig, zie hieronder het bewijs.

Bewijs! Bijbehorende video: HIER

Zondag zag ik broerlief weer, en kon ik dus ook direct zijn camera teruggeven. Hij zou namelijk, samen met zijn vriendin Lianne, bij de opnames van ZML komen kijken. Daarna aten we nog ramen, en praatten we over reisplannen. Mitchell en Lianne vertrekken namelijk binnenkort op wereldreis, en hóe leuk zou het zijn, als we elkaar in China of Japan zouden kunnen meeten!

Goed, dat was week 40. De week waarin ik hoorde dat ik een week later mee mocht naar het grote Televizier-gala. WHOA! WHOA! WUUUUT?!

Boem is ho

Maar eerst even iets anders. Riemers appartement in Rotterdam werd namelijk dinsdag opgeleverd. Of ik mee wilde. Natuurlijk wilde ik mee! Maar nog voordat we bij het appartement waren, zaten we tegen een andere auto aan. Botsing. Ongeluk. Godver. Het bleek gelukkig alleen blikschade, dus Riemer en de inzittenden van de andere auto wisselden verzekeringsgegevens uit (duurde uuuuren!), en toen konden we eindelijk door naar z’n nieuwe crib.

Dat view!

1095 euro

In de middag bezochten we een meubelboulevard, want Riemer wilde bankstellen bekijken. Aanvankelijk verveelde ik me dood, totdat ik gefascineerd raakte door de oerlelijke plexiglas “kunstwerken” die boven de bank hingen. Hoezo kosten die dingen meer dan duizend euro?! Wat doe ik verkeerd?!

Iemand heeft voor het eerst overlays ontdekt in PS: €1095,- HOE?!

Goth gala

Woensdag was ik uiterst onproductief (ik vermoed zenuwen), maar donderdag was het knallen. In de ochtend had ik met Charlotte afgesproken in Rotterdam. Ze verzorgde mijn make-up voor het gala die avond, al moest ik nog een hele dag de randstad rondcrossen. “Doe maar een beetje goth, dan geeft het niet als het uitloopt.” Jep, dat plan werkte perfect.

Compleet in goth gala moest ik vervolgens naar Rotterdam Alexander, voor mijn eerste les Japans. Het was erg leerzaam, en tot mijn eigen verbazing kon ik me redelijk concentreren. Het was fijn om een uurtje níet met het opkomende gala bezig te zijn, al moest ik natuurlijk wel even uitleggen waarom mijn “kami” nu plots “ao” waren.

Na de Japanse les moest ik eerst nog naar Zaandam, om mijn tas met laptop en boeken vast af te gooien. Volgens mijn strakke planning had ik daar tien minuten de tijd voor, daarna moest ik direct door naar Amsterdam, naar de ZML-redactie. Vanaf daar gingen we met een touringcar richting Televizier-gala.

Bijna het hele team, vlak voor het gala

En we wonnen! Plots stond ik op het podium met mijn collega’s, omdat we dé tv-prijs van het land hadden gewonnen. Hoe bizar is dat?!

De wereld draait door

En toen sloeg het noodlot toe. Althans, voor collega Martine. Ze struikelde over een klein afstapje, en brak zo haar enkel. Haar gala (en dat van Arjen) eindigde dus op de Eerste Hulp van het ziekenhuis, in plaats van op een wilde afterparty. (De vlog van Martine over het gebeurde bekijk je hier.)

De volgende dag zat iedereen en z’n kater gewoon weer op kantoor, er moest namelijk zondag gewoon weer een uitzending op tv. Of nou ja, iedereen, behalve Martine dus. Die zat thuis, met gips tot aan haar knie. “Kan je morgen ook komen werken?”, vroeg Janine aan me. Natuurlijk, doen we. Misschien konden we allemaal juist wel éxtra knallen, vanwege de televizier-euforie.

Maar die avond eerst nog even wat anders: of ons hele team bij De Wereld Draait Door langs wilde komen. En zo kan het gebeuren dat Arjen je “Toeps” noemt op nationale tv. (Video hierrr.)

Mijn Minnesota Horse and Pony Project-shirt kreeg z’n five minutes of fame…

En de groetjes aan Wil en Pia

Op zulke momenten, die ik me een jaar geleden écht niet had voor kunnen stellen, denk ik altijd terug aan mijn studieloopbaancoaches op CMD. “Nee Bianca, je kán niet fotograferen, schrijven én creatieve concepten bedenken. Je kán niet gewoon je hart volgen en leuke projecten aannemen, en zo’n baan krijgen. Nee hoor. Onmogelijk. Je moet KIEZEN.” Groetjes vanaf het Televizier-podium, Wil en Pia. *werpt een handkusje* Trendwatchers, vonden ze zichzelf. Haha.

En zo kwam alles toch nog goe

Na DWDD pakte ik de trein naar Den Haag, want ik wilde eeeeventjes me-time. Slapende me-time, want ik dook meteen mijn bed in. De volgende dag reden er geen treinen tussen Den Haag en Amsterdam, en moest ik via Utrecht. 6:00 opstaan. Jottem. Zaterdag was knallen, en toen er plots, tegen het einde van de middag, heel eventjes niks te doen was voor mij, voelde ik pas hoe dood ik was. Gelukkig kwam er snel verlossing in de vorm van heerlijk eten, waarna ik nog tot 20:00 doorbikkelde. Maar het is gelukt. En het was ook gewoon super leuk en leerzaam, om ook het zaterdag-proces eens mee te maken.

Klusserdeklus

Zondag was klusdag. Ik bezocht met Riemer zijn nieuwe huis, want hij wilde graag wat dingen opmeten, en nadenken over de indeling. Daarna reden we naar míjn huis, om een boekenrek aan de muur te hangen. Mag niet, maar ik deed het toch. Yolo en zo.

Deze week? Oh ja. Shoots, vrijdag en zaterdag. Maar eerst: RUST. Wil je me deze week volgen? Check dan @biancatoeps op Twitter (mijn favo social medium) en @biancatoeps op Instagram (vooral de stories). Joe!