Ik ben een vrij praktisch ingesteld mens. Romantiek is niet echt aan mij besteed, en toen François me een paar dagen geleden vroeg of ik wist wanneer zijn verjaardag was, zat ik er vijf dagen naast. (Hij is hetzelfde hierin, en vorig jaar was hij niet eens in het land tijdens mijn verjaardag, dus dat zorgt gelukkig niet voor scheve gezichten.) Ik was dan ook nooit zo van het trouwen. Ik wil geen kinderen, ik wil geen groot feest en ik draag geen ringen. Toch zijn we vandaag getrouwd.

Er was geen aanzoek (ik hou ook niet van verrassingen), maar we hadden het er af en toe over. Toen ik bij François introk, bijvoorbeeld. Toen ik weer weken in de stress zat vanwege een visumverlenging, waarbij de overheid steeds m’n jaarcijfers en alles controleert. En toen François tien jaar in Japan was, en zijn Permanent Resident-status mocht aanvragen. Op een gegeven moment besloten we: Zodra hij z’n PR heeft, gaan we trouwen. François dacht dat het een jaar tot anderhalf ging duren, maar afgelopen januari, zeven maanden na het indienen van zijn aanvraag, zat de felbegeerde briefkaart in de brievenbus.

Om als buitenlander in Japan te mogen trouwen, moet je nogal wat regelen. Kijk, in principe klinkt het eenvoudig: Je gaat naar het stadhuis met het trouwformulier, ingevuld door het koppel en twee getuigen, en een toestemmingsbrief van de respectievelijke ambassades, het zogeheten Certificate of no impediment. Toestemming? Ja, de ambassade van jouw land moet verklaren dat je vrij bent om te trouwen, en niet stiekem al met een ander getrouwd bent of zo. En hoe krijg je zo’n brief dan? Nou, heb je even?

Voor Nederland is het in principe vrij makkelijk. Je mailt de Nederlandse ambassade in Tokio een kopie van je paspoort, een bewijs van inschrijving in Japan (die kan je uitprinten in de convenience store), een uittreksel uit het Register Niet-Ingezetenen (die kan je met online aanvragen met DigiD en wordt per post opgestuurd) en een kopie van het paspoort van je partner. Volgens de website doet de ambassade er dan tien dagen over om deze toestemmingsbrief aan te maken, maar die van mij werd de volgende dag al verzonden, met een schattig kaartje erbij.

Maar dan die Fransen. Mijn god. Allereerst moesten ze alles op papier hebben. Dezelfde papieren als die ik in moest leveren, plus onze geboortecertificaten. Dat van mij zou ik in principe online moeten kunnen aanvragen, maar de website van de gemeente Leidschendam had tyfus, dus die heb ik maar even gebeld. Het certificaat werd de volgende dag opgestuurd, en ongeveer een week later kwam het in Japan aan. François’ geboortecertificaat kon online worden aangevraagd, maar duurde tweeënhalve week.

Vervolgens moesten we dus die hele stapel in een letterpack naar de Franse ambassade sturen, waar ze zo’n vier weken over de aanvraag zouden gaan doen. Eh, waarom? Nou, volgens de Franse wet moet je je voorgenomen huwelijk ergens in het openbaar op een deur spijkeren, en dat moet daar dan tien dagen hangen, zodat mensen bewaar kunnen maken. De moderne versie van dit middeleeuwse gebruik is dat deze aankondiging tien dagen bij de ambassade op het prikbord hangt, waar helemaal niemand het ziet. Daarna moeten ze nog een paar weken stokbrood eten en staken of zo, waarna ze de brief per post terugsturen in de aangetekende letterpack die je zelf moest bijvoegen.

We verwachtten de Franse papieren dan ook pas nadat ik terug zou zijn van mijn tripje naar Nederland. Maar afgelopen donderdagochtend ging ineens de bel: de postbode. Een week voor mijn vertrek was die brief ineens daar.

Of nou ja. Eerst moesten we onze getuigen nog laten opdraven. Dus zaterdag dronken we eerst een koffietje met mijn Japanse vriendin Kei in een Starbucks in Yokohama, en daarna een cocktail met Swam, een vriend van François, in TGI Fridays. Hierna besloten we nog even de Landmark Tower op te gaan om van de prachtige zonsondergang te genieten – wat een romantiek.

Ik wilde eigenlijk op maandag trouwen, maar François was voor dinsdag. 25-3-25 is een mooiere datum, zei hij. Maar hij wilde vooral niet in alle haast trouwen, om vervolgens direct door naar kantoor te moeten. (Op dinsdag werkt hij thuis, dus dan zouden we meer speling hebben.) Ook de weersvoorspelling was beter voor dinsdag. Ik wist dat hij gelijk had, maar mijn hoofd had het er moeilijk mee. “JA MAAR WAT ALS…?!”

Ik ben nog steeds niet helemaal over mijn pandemie-trauma heen; als ik destijds een week eerder was geweest met mijn aanvraag, had ik niet veertien maanden hoeven wachten tot de grenzen weer open gingen. “Wat kan er nu gebeuren dan?”, vroeg François. Ik zag al helemaal voor me hoe de papieren niet goed zouden zijn, we meer tijd nodig zouden hebben, ik toch eerst naar Nederland zou moeten, en dat er dan iets onverwachts zou gebeuren waardoor de hele boel toch nog in de soep zou lopen. “Zoals wat?”, vroeg hij. “Een ramp?”, antwoordde ik. “Hebben we dan sowieso niet iets anders om ons druk over te maken?” Ja, natuurlijk. Hij had gelijk. Daarnaast wilde ik ook liever niet met een gestresste, vermoeide François op het stadhuis staan. Dus het werd dinsdag.

Vanmorgen stond de wekker om 7:00. Het stadhuis ging om 8:30 open, en dan wilden we er staan. Trouwen in Japan is net zoiets als een verhuizing doorgeven; je hoeft er geen afspraak voor te maken, je kan gewoon binnenlopen en het formulier inleveren. Tenminste… Als je een Japanner bent. In ons geval moesten er eerst nog allerlei correcties gedaan worden.

Dat zat zo: We hadden onze toestemmingsbrieven van de respectievelijke ambassades binnen, maar hoewel deze ambassades in Tokio zitten, geven ze die papieren uit in de landstaal (of, in het geval van Nederland, met wat Engels en Frans erbij). Het stadhuis wil alles in het Japans hebben. Nu was ik zo slim om van tevoren te mailen met de vraag of we dat ook zelf mochten vertalen, en dat mocht, als we onze vertaling ook ondertekenden en stempelden. Zo gezegd, zo gedaan. Maar blijkbaar moesten alle Westerse namen en plaatsen ook voorzien worden van katakana; Japanse tekens die aangeven hoe je iets uitspreekt. Op het huwelijksformulier, in het kleine vakje waar normaal gesproken ongeveer vier kanji per ouder in passen, moesten we de volledige namen (doopnamen, alles) van onze ouders invullen, in Westers schrift én in het Japans. “Hoi ChatGPT, hoe schrijf je ‘Gerretje’ in katakana?”

Maar toen, na alle toevoegingen en checks, was het goed. “Gokekkon omedetou gozaimasu, u bent getrouwd!”, zei de dame achter het loket. “De akte kunt u vrijdag pas ophalen, daarvoor moet u dit ingewikkelde formulier invullen.” Ach ja, het blijft Japan hè.

Na deze ceremonie gezapige ochtend op het stadhuis liepen we naar de dichtstbijzijnde kersenbloesemboom, zette ik mijn Minnie Mouse-oren op, pakte ik het influencer-statief dat ik gisteren nog even snel kocht uit mijn tas, en maakte ik wat foto’s met mijn telefoon en de gare bluetooth afstandsbediening die het al vijf jaar op één batterij lijkt te doen. Mijn jurk kocht ik trouwens donderdagmiddag, toen ik samen met vriendin Esther een rondje kringloopwinkels deed. 880 yen, ofwel 5 euro 41. Hij is van Uniqlo en zit heerlijk.

Zodra ik terug ben van mijn tripje uit Nederland, ga ik als een speer aan de slag om die akte op te halen, en mijn verblijfsvergunning om te zetten naar “Spouse of Permanent Resident”. Deze nieuwe status gaat me zoveel meer vrijheid geven! Voor mijn huidige verblijfsvergunning moet ik bijvoorbeeld een (bedrijf met een) kantoor hebben – en dat heb ik ook – maar straks hoeft dat niet meer. Niet dat ik van plan ben mijn kantoor/appartement te verkopen hoor, maar ik zou het bijvoorbeeld (tijdelijk) kunnen verhuren. Ook kan ik mijn bedrijf omzetten van een Japanse BV naar een eenmanszaak, waardoor ik bakken met geld aan belastingen en accountantskosten bespaar. Ik hoef niet meer elk jaar mijn visum te verlengen (althans, het eerste spouse-visum wordt ook weer een jaar, geloof ik, maar daarna wordt het al snel drie of vijf), en na drie jaar huwelijk kan ik zelf ook Permanent Resident worden.

Ik kocht trouwens ook nog een duurdere jurk, op Vinted. Deze jurk ligt momenteel bij Charlotte in Nederland en zal ik volgende week bij haar ophalen. Volgende maand komt Maan namelijk weer naar Japan, en dan doen we de echte shoot. Nu al zin in!