“The next station is… Shinagawa!” De trein stopt, het stationsmuziekje klingelt vrolijk door de trein. Zal ik uitstappen? Nee, het gaat wel. Of… Nee, het gaat wel. Nog maar vijf stationnetjes tot Tokyo. Op Tokyo weet ik de weg. Op Tokyo zijn toiletten. Op elk tussenliggend station ook, volgens de Lonely Planet, maar kan ik die zo snel vinden? Nee, gewoon blijven zitten. Nog maar vier stationnetjes tot Tokyo.

Ik wil niet dat mijn vakantie er zo uitziet. Dat ik niet navigeer van hotspot naar hotspot, maar van toilet naar toilet. Gisteren gingen we lunchen met Kei, in een leuk Italiaans restaurantje. Direct kijk ik om me heen. Waar is hier het toilet? Nee, ik hoef er niet heen. Ik wil alleen maar even weten waar ‘ie is.

Op dit moment zit ik in de hotelkamer, terwijl Riemer de stad aan het verkennen is. Hij gaat naar Ueno Park. Daar wil ik ook best heen, ware het niet dat Ueno aan de andere kant van de Yamanote-lijn ligt. Da’s zo een half uur treinen, en dat lukt me even niet. Op dit moment lukt lopen naar Shibuya me eigenlijk al niet. Ik ben moe, kapot. En morgen moeten we nog naar Disney Sea.

Eigenlijk zouden we vandaag naar Disney Sea gaan, maar gisteren werd ik de hele dag gekweld door hoofdpijn en vanmorgen voelden mijn nek en schouders alsof er een metro overheen heeft gereden. Oorzaak? Stress. Elke keer als ik in de trein of metro zit, breekt het angstzweet me uit. “Ik kan er niet uit!”, “Straks krijg ik buikkramp en moet ik naar de wc!” Doorgaans gebeurt er helemaal niks. Als ik al buikkramp krijg, is het dóór de stress. Oh, de ironie. Het tripje naar Disneyland eergisteren kostte me zoveel energie (trein, nog een trein, wachtrijen, piratenbootjes…) dat ik om 17:00 gevloerd was. We hadden nog een Splash Mountain-fastpass voor 21:00, maar helaas. Ik kon niet meer.

En ik baal! Wat is dit voor een onzin?! Mijn paniek zorgt ervoor dat ik niet eens meer voor de volle 100% kan genieten van de leukste plek op aarde? Fuck my life. Echt, fuck my life.

En ja, ik heb nog wat oxazepammetjes in mijn portemonnee. Ja, die had ik eergisteren best kunnen nemen. Vergeten. Lekker snugger. Ik wíl ze ook liever niet nemen. Het is niet goed. Of zo.

Mijn coach zegt dat die angst en paniek wordt veroorzaakt door overprikkeling. Dat het een manier is van mijn lichaam om aan te geven dat ik het eventjes een stapje rustiger aan moet doen. Net als met hoofdpijn, eigenlijk. Ik denk dat ze een punt heeft. Ik weet dat ik de vorige keer dat ik hier was, drie daagjes, de pootjes onder mijn lijf vandaan heb gerend en mijn grenzen compleet genegeerd heb. En misschien doe ik dat nu wel weer.

Nou ja, nu niet. Nu zit ik op de hotelkamer met mijn laptop op schoot. Aan de ene kant voelt dat relaxed, aan de andere kant zegt een stemmetje dat ik mijn tijd zit te verdoen. “Hup, ga naar buiten! Ga van Tokio genieten! Vrijdag ga je alweer naar huis!” Ik weet niet wat het beste is. Voorlopig blijf ik hier nog maar even zitten. Sukkel die ik ben.