“Dit moet stoppen”, zeg ik tegen mezelf als ik weer een Ikeatas vol Vinted-pakketjes heb opgehaald bij de lokale Esso. De afgelopen weken vergoeilijkte ik mijn online shopping, want alles wat ik niet paste, of bestelde omdat de prijs zo laag was, zou in de webshop gaan. Of mee naar Japan. Maar inmiddels puilt mijn voorraadkast dusdanig uit, dat er bijna niks meer bij past. Aan mijn kledingkast hangen twee jassen die op de foto moeten. Donderdag en vrijdag komen twee meiden langs om model te staan, zodat ik eindelijk een beetje ruimte kan terugwinnen. Maar da’s weer twee middagen werk. En dan nog nabewerken, online zetten, en opsturen. Er raakt ongetwijfeld weer het een en ander kwijt in pakkettenland. En het is niet dat dit nu het enige is wat ik doe.

De duizendpoot met vier poten

Mijn activiteiten zijn grofweg te verdelen in vier categorieën, maar de corresponderende mapjes in mijn mailbox hebben inmiddels submapjes. Er is “boek”, daarbij hoort bijvoorbeeld het afnemen van interviews en het doorlezen van de ruwe tekst voor het Nieuwe Project, waarvan 1 september de eerste deadline is. Maar onder “boek” valt ook mijn Engelse boek, en het gehannes met de distributie daaromtrent. Zeer binnenkort gaat de Nederlandse en Belgische distributie via CB, maar daarvoor moet ik dan ook weer een nieuw coverbestand met een andere rugdikte aanleveren. Dan is er nog een Engels boek zoek, een boek dat ik naar een backer in Engeland stuurde. Daarover ben ik in contact met MyParcel. Zo nu en dan verkoop en signeer ik een Nederlands boek, of merch. En ter educatie ende subtiele zelfpromotie werk ik mee aan een artikel voor een grote krant, waarvoor de moeite inmiddels ruimschoots mijn limieten overstijgt. Het liefst zou ik die toestand gewoon inleveren en zeggen, I’m done, maak er wat van. Maar dat kan natuurlijk niet, dus da’s een kwestie van doorbijten.

Dat klinkt al als heel wat, maar da’s dus alleen nog maar de boek-department. Ik moet nog steeds de drie backers fotograferen die voor deze reward gekozen hebben. Eerder al hadden we data gepland, maar toen zat ik nog middenin de correctie-chaos, dus dat besloot ik tot nader order te verplaatsen. Gelukkig hadden de drie dames daar alle begrip voor, maar inmiddels begint het weer te zoemen in mijn achterhoofd: “Het is al bijna september, Toeps!” Goed, da’s dus fotografie. De tak van sport die verder eigenlijk helemaal stil staat, op een paar shopdingetjes na. Gek genoeg ook de tak van sport die weer begint te kriebelen. Het zal vast door covid komen, maar plots mis ik het samenwerken met een team. Ook al heb ik een tijd niks gefotografeerd, er zitten wel weer dingen aan te komen. Een boekcover, bijvoorbeeld. Vorig jaar fotografeerde en ontwierp ik die van Francien, voor Druks, en ook daarvoor moest ik de afgelopen weken een aantal dingen doen: Allereerst de cover zonder flappen aanleveren, voor een spoeddruk. Verder moest het beeld naar kranten, voor bij interviews met Francien. Het Leidsch Dagblad vergat vervolgens mijn naam te vermelden, waardoor ik daar ook weer achteraan moest. En oh ja, over ergens achteraan gaan gesproken: ik ben nog steeds in een rechtszaak verwikkeld met een niet-betalende klant. Ook leuk.

Dan is er mijn website-business. Die loopt eigenlijk nog het meest soepel door, al heb ik soms moeite me lang te concentreren door die bouwput buiten. Ik bouwde een site met allerlei lastige overlapjes (zelf ontworpen, want ja, er moet wel een uitdaging zijn natuurlijk) voor communicatiecoach Loes Broen, en ben bezig met sites voor twee fotografen. Zo nu en dan gaat er spontaan iets stuk, bijvoorbeeld als WordPress en Yoast zichzelf updaten en dan plots de custom fields niet meer indexeren voor de SEO-beoordeling. Dan ben ik daar weer een ochtendje zoet mee.

De vierde tak is mijn shop, en die begint dus, zoals ik in de eerste alinea van dit stuk al schreef, mijn leven over te nemen. Mijn huis ligt vol dozen, camera’s, kleding en andere meuk. Binnenkort komt er nog meer bij, want ik heb beloofd Charlotte te helpen met de kleren van haar overleden oma. Dat doe ik graag, maar ik vraag me wel enigszins af waar ik alles moet laten. In mijn schuur beneden past ook niks meer, want daar staat een slordig in elkaar gezette fiets. Oh ja, daar moet ik papa nog voor bellen, om me te helpen.

Leegte

Toevallig stuitte ik vorige week op de interieurblog die ik maakte toen ik hier net woonde, en oh, wat was het leeg! Wat een verschil met de huidige situatie: webshopkleding die in de kast moet, een doos mislukte boeken waar ik van IngramSpark de cover af moest scheuren (so sad!), twee dozen met goede Engelse boeken, van die kartonnen boekverpakkingen, signeerstempels die ik nog af moet wassen, een bijna-lege rol etiketten voor mijn labelprinter, honderd verzendbewijsjes… Maar ook twee kussens waarvan ik de hoezen moet fixen, een bak vol souvenirs en kadootjes voor alles en iedereen, een vliegenhor die ik nog aan mijn raam vast moet maken, een verdwaalde theedoek, dat plastic dingetje waarmee ik mijn raamfolie heb aangebracht (om bubbels te verwijderen, maar helaas, het rechterraam blijft mislukt), een briefje van PostNL omdat ik niet thuis was toen ze met mijn Japanse chocolaatjes voor de deur stonden, lege flesjes om zelf te vullen met ijsthee…

Ik word gek. Dus wat doe ik? Ik ga op Suumo (het Japanse Funda) kijken naar koophuizen in Tokio die ik kan betalen. Ik zie een mini-appartementje van twaalf vierkante meter en beslis dat het te klein is, omdat ik mijn shop er niet kan runnen. Ik zie een iets duurdere, maar grotere driekamerflat van het kaliber “opknappertje” en zie mezelf al staan met de verfrollers. Ik vraag me af waar ik nu helemaal mee bezig ben. Ik kijk nogmaals naar mijn kast. Bovenop een krat met daarin zes mislukte versies van mijn boek en mijn Japanse lesboeken (oh ja, Japans leren, nog zoiets), staat mijn hippe blogger-lichtbak. “Does it spark joy?”, spellen de letters. “Nee, niet echt”, denk ik. De lichtbak niet, en de rest ook niet. Joy at work, Marie Kondo’s nieuwste boek, ligt een meter verderop. Ik kreeg het voor mijn verjaardag, maar ik las het niet uit. Enerzijds door een irritant floatertje in mijn oog. Moet ik daar nog naar laten kijken? Geen tijd. Anderzijds? Mja, geen tijd.

Dus ik ga in mijn bed liggen, met hoofdpijn. “Dit moet stoppen, dit moet stoppen.” Ik herhaal het mantra, en besef dat ik helemaal niet meer voel wat joy sparkt. Ik zie door de bomen het bos niet meer.

Ik denk dat ik even niks meer ga kopen. Alles moet even op de schop. Kleding? Weg. Verkopen, maar misschien moet ik me over mijn gierigheid heen zetten en ook gewoon wat in de Leger des Heils-bak pleuren. Polaroids? Ach, die zitten goed in mijn ladekast, dat komt wel weer, ooit. Ook kijk ik kritisch naar de rest. Waar zeg ik ja op? En waar vlucht ik voor? Waarom zat ik eigenlijk avond na avond op Vinted?

Vorige week sprak ik Charlotte en stelde ik mezelf een doel. Een spaar-doel. Dat huis in Japan koopt zichzelf niet, natuurlijk. Ik denk dat het hielp, want ineens zie ik hoe planloos ik de afgelopen weken ronddoolde. Met een plan is veel duidelijker wat er moet gebeuren, wat bijdraagt aan het plan en wat juist niet. En dus wat joy sparkt en wat niet. Ineens valt het kwartje. Nog vóórdat Marie Kondo begint met haar joy check, nog voordat ze dingen rechtop in bakjes opbergt (en geloof me, hoe KonMari ik mijn berging ook heb ingericht, ooit is ‘ie vol), vóór dat alles, stelt ze een vraag: “Hoe wil je graag leven?” Zonder antwoord daarop gaat het mis. Het is alsof ik de belangrijkste KonMari-les nu pas leer.