Hmm-^hmm-hmm, hmm-^hmm-hmm, hm-hm-hm-hm-hm-hm-hm-hm-_hmmmm. Ik neurie en van even verderop in de kamer wordt het riedeltje afgemaakt. “Dat is van Mulan”, zeg ik. “Weet ik”, zegt hij. Ik ben verbaasd. Hoe weet hij dat nou weer?

Hij weet wel meer. Als ik vertel over goede vriend, fotograaf en muzikant Ruud, die ooit het liedje “Leef!” van Big Brother heeft gemaakt (let op, dan bedoel ik dus niet die knuffel-idioot uit het huis!), zegt hij: “Bedoel je Ruud Voerman?” Ik dacht even dat ik van mijn stoel viel. Hoe. Weet. Jij. Dat.

Blijkt dat Riemer, want daarover heb ik het hier, gewoon heel veel weet. Heel veel nutteloze informatie, waar doorgaans ook mijn hoofd mee gevuld is. Maar dat niet alleen, hij dénkt over heel veel dingen ook hetzelfde. Hoe fijn is dat.

Ik geloof dat er iets is

Toch is het gek. Ik heb nu… Ja, wat heb ik eigenlijk? Iets? “Ik date nu exclusief met…” Hmm, dat klinkt ook zo stom. Scharrelen is ook het woord niet, want dat klinkt alsof je iemand aan het lijntje houdt. En “we hebben het gezellig samen”? Die frase brengt pijnlijke herinneringen aan de laatste maanden met Maarten naar boven.

Wat brengt eigenlijk géén herinneringen naar boven? Gelukkig hebben we de regel “over exen praat je niet” al direct op de eerste date uit het raam gekieperd. Aan al mijn verwachtingen, angsten en ideeën valt belachelijk weinig duiding te geven als ik mijn exen buiten beschouwing zou moeten laten. Maarten deed altijd zus-en-zo, dus dat verwacht ik nu onbewust ook.

(Al dan niet samen) oud worden

Maar ik heb dus – iets – met Riemer. De hele situatie wijst me er steeds weer op dat ik oud aan het worden ben. “Haha, oud, jij?” Ja, nee, ik ben geen achttien meer. Als je achttien bent, duik je ergens zonder na te denken in. Verkering? Whoo! Non-stop bij elkaar zijn, grote plannen maken voor later! En nu? Nu ben ik vooral voorzichtig.

Nog maar een keer blijven slapen? Mijn hart zegt “yes please!”, maar mijn hersentjes denken: rustig aan! Ik zei gisteren per ongeluk dat ik wel een bureautje bij hem wilde neerzetten met een cinema display erop, zodat we gezellig naast elkaar kunnen gaan zitten werken. Ik schrok van mijn eigen uitspraak, want eh, zit hij daar wel op te wachten? Is dit niet een beetje te voortvarend allemaal? Voorlopig gaat mijn cinema display dus helemaal nergens heen, want god forbid dat we te hard van de stapel zouden lopen. Maar hey, waar is dan die spontaniteit?

De spontane Toeps is bang om weer teleurgesteld te worden. Bang voor meer van hetzelfde. Daarom zit ik nu hier, thuis, en niet bij hem in Hilversum. Zou ik stiekem wel willen hoor. Maar nee, ik doe verstandig. Ja, ik word oud.