Het is een tijdje geleden dat ik voor het laatst een blog postte. Toen was ik hier een week, nu vlieg ik over een week terug naar huis. De dagen zijn voorbij gevlogen. Ik bouwde een webshop, bewerkte een boel foto’s voor de shapewear-klant waarvoor ik voordat ik vertrok de campagne schoot, bewerkte nog meer foto’s, schreef een artikel voor Grazia (w00t!) en werkte aan mijn boek.

Oh en, ik bouwde nóg een webshop.

Hij is nog niet af, en de producten die erop staan zijn stiekem al lang verkocht. (Om te voorkomen dat iemand ze toch bestelt, heb ik ze in de shop belachelijk duur gemaakt.) Ik zou deze site eigenlijk nu helemaal niet bouwen, maar na een gesprekje met Jeske was ik laaiend enthousiast, en knalde ik dit in een paar uur in elkaar. De volgende dag prutste ik de hele dag aan filters, en leerde ik zo weer allerlei nieuwe dingen over WooCommerce.

“Maar Toeps, wat ga je verkopen dan?” De mensen die me op Insta volgen, weten het al: vintage. Japanse vintage, voornamelijk. Ik kwam hierheen met een koffer Nederlandse vintage voor New York Joe in Shimo-Kitazawa, en ik vlieg volgende week terug met een koffer Japanse vintage voor de Nederlandse markt. Jaja. Business model.

Of nou ja, eigenlijk valt dat wel mee: ik kan maximaal twee koffers vullen, minus mijn eigen kleding, want zodra ik dingen ga versturen in dozen worden de verzendkosten zó hoog, dat mijn winstmarge verdampt. Oh en, ik moet ook oppassen dat ik niet alles zelf wil houden. Afijn. Shopsels.

Dus zodra ik thuis ben, regel ik een paar modellen en zet ik alles op de foto. Daarna komen de items online in de shop. Omdat ik nog genoeg andere dingen te doen heb, kan dat even duren. Wil je op de hoogte blijven, volg me dan even op Instagram (Stories): @biancatoeps

Ik schreef het al even in mijn vorige blog: ik wil meer mentale uitdaging. Daar ben ik achteraan gegaan, en daar zit schot in. Ook had ik een super inspirerend (video)gesprek met Maan vorige week, over werk, leven en wat-willen-we-nu-eigenlijk.

Ik draaide het om: wat willen we níet? Ik wil graag de mogelijkheid hebben te beslissen dat ik dingen níet wil doen. Hoewel het ontzettend stom voelt, want nee zeggen tegen een job voelt voor mij nog altijd als zeggen dat iemand z’n tweeduizend euro lekker mag houden, because I don’t need no money, besef ik dat nee zeggen tegen job A op de lange termijn ruimte maakt voor job B.

We hadden het over nog iets: prijzen. Want wie meer wil verdienen, of meer ruimte wil hebben om zich te verdiepen in iets, loopt tegen een probleem aan: tijd is eindig. (Ja, en tijd is een social construct, maar ik leef in deze society en wil graag daarbinnen floreren, dus eh, tijd is eindig.) Wie enkel probeert meer te verdienen door meer te doen, stuit uiteindelijk op een fysieke grens. Wie daarover gaat, krijgt een burn-out. Dus nee, da’s niet de manier. Wat wél de manier is? De prijzen omhoog gooien.

Het is lastig, want er gaan ongetwijfeld mensen afhaken. En da’s pijnlijk. Maar eigenlijk is dat precies de bedoeling, want eh, je wilde toch meer tijd? Ik verhoogde de prijzen op mijn Toeps Media-site, en hoop zo meer aan projecten te kunnen werken waar ik van kan leren, waar ik blij van word, zodat ik beter word, en de prijzen nóg verder omhoog kunnen. Het voelt nog een beetje stom, maar het is dit, of forever op hetzelfde niveau blijven hangen, met nooit genoeg tijd voor zelfontwikkeling, en nooit genoeg geld voor vrijheid.

Ik nam me ook meteen voor een financiële buffer aan te leggen (“OMG HEB JE DAT NU NIET DAN?!” – Nee, schandalig, I know…) zodat ik ook echt met zekerheid nee kan zeggen, omdat ik weet dat ik de komende maanden vooruit kan. Voorheen zag ik in elke buffer maandjes Japan, was elke 700 euro een vliegticket en elke volgende 700 euro een maand Sakura House. Het plan is nu dat ik náást mijn buffer een Japan-spaarpot aanleg, voor de herfst van 2019.

Heb ik zin om weer naar huis te gaan? Ja en nee. Ja, omdat ik dan verder kan met de projecten en plannen waar ik hierboven over schreef. Nee, omdat ik geen zin heb in kutmensen in het openbaar vervoer, overprikkeling, het Nederlandse politieke klimaat (dat toch altijd erger lijkt als je er middenin zit), de kou en het gebrek aan openbare toiletten.

Ik had graag nog wat weekjes langer gebleven, maar goed, dat zou financieel niet verstandig zijn. Het duurde me na het vorige tripje maanden om op te krabbelen, en toen ik eindelijk weer ademruimte had, boekte ik direct dit. Ik heb besloten te gaan investeren in kwaliteit. In tijd. In mensen. In mezelf. Dus we gaan volgende week netjes naar huis, spaarpotjes maken, carrière maken, mezelf gelukkig maken. Of zo.