Ik ben bijna een week in Tokio, en het voelt alsof ik niet weggeweest ben. Oké, het gebouw waar voorheen de Forever21 zat is plots gestript, de WEGO met vintage tegenover Tokyu Plaza is weg en Starbucks heeft het Halloween-menu in plaats van Sakura- of zomerdonuts. Maar over het algemeen kan ik precies verder waar ik gebleven was.

Ik koos voor Sakura House in Harajuku deze keer, lekker centraal. Toch miste ik de supermarkt waar ik de vorige keer vaak boodschappen deed – de hele tijd eten van de konbini wordt na een tijdje, hoewel de kwaliteit goed is, toch vervelend. Maar geen probleem, eergisteren nam ik de metro naar Yoyogi Uehara, mijn oude stationnetje, om curry te eten en boodschappen te doen bij Odakyu OX. Gisteren vond ik de OK Mart hier in de buurt, op zo’n tien minuutjes lopen. Ik kocht een zoete aardappel, maar helaas: het ding was niet te vreten. Je kan niet alles hebben.

Kei kwam de dag na mijn aankomst langs met mijn wasrek, deurmat en andere spulletjes die ik elke keer als ik wegga bij haar dump. Gisteren verbouwde ik mijn hele kamer: het bed met lattenbodem beviel niet, want mijn lange lijf stak uit en het dekmatras schoof steeds weg. Daarbij lag ik enorm op de tocht, en stond mijn kledingrek recht onder de airco. Sinds het olie-spugende ding in Tomigaya vertrouw ik geen airco meer. Dus ik zette de lattenbodem op z’n kant, legde mijn matras op de grond en verplaatste mijn kast. Het ziet er wellicht wat raar uit, en dat kan iets te maken hebben met het feit dat mijn matras tussen de muur en een steunpilaar gepropt is, maar hey. Ik sliep stukken beter.

Of nou ja. Als ik sliep. Mijn lichaam heeft wat moeite met het wennen aan het Japanse ritme, zowel qua nachtrust als qua spijsvertering. Ik slaap nu tussen 20:00 en 24:00, en dan weer tussen 6:00 en 10:00. Ach. Het is ook gewoon acht uur, dus ik maak me er niet te druk om. Daarbij, ‘s nachts kan ik lekker met het thuisfront mailen, appen en tweeten. (Bellen lijkt me een minder goed plan, dan worden al mijn zeven huisgenoten wakker.)

Vrijdag dronk ik thee met Sou en ondervroeg ik haar over Ikigai, Shinrin Yoku en andere Japanse geluksconcepten. Het was geen traditionele theeceremonie, maar het was evengoed Super Duper Fancy. Ik leerde over de ruimte tussen je spullen, de vijf elementen en waarom het soms goed is om zestien euro voor een theetje en een paar Japanse bonbons te betalen.

En Yasmine is hier! Yasmine uit België, mijn ex-statiaire bij Fashionmilk. Ze is op wereldreis, en doet deze week Japan aan, voordat ze doorvliegt naar Hawaii. Het is ontzettend leuk om haar hier te zien, en ik heb haar al meegenomen naar Akihabara, Yoyogi, de Oi Keibajo-rommelmarkt, Harajuku en Shimo-Kitazawa. Vanmiddag hebben we afgesproken bij Shimbashi, voor een wandeling langs de Nakagin Capsule Tower en misschien een ritje Odaiba. We aten lopendebandsushi en mochi en we kletsen over reizen, relaties en kinderen.

Ik had het me in het vliegtuig al voorgenomen: ik ga meer tijd steken in sociale contacten. Het zoeken naar een balans qua werk en leven blijft een voortdurende evenwichtsoefening, die de laatste tijd weer heel erg is doorgeslagen richting werk. Het gaat ook heel goed, qua werk. Maar ik ben moe, en voel me alsof ik me een dagje ziek wil melden, om met een dekentje voor de tv te hangen.

Ik zei het tegen Ruud, voordat ik wegging. “Ik voel me een beetje leeg.” Na een kort gesprekje wist Ruud de vinger op de zere plek te leggen: “Jij moet gewoon mentaal worden uitgedaagd!” Hij had gelijk. Ik mis de goede gesprekken, de discussies, mensen die tegen me in gaan. Ik heb nog steeds een stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt dat niemand op me zit te wachten, en uit gemakzucht kies ik er dan vaak voor om bij Riemer te gaan hangen, terwijl die ook gaar is na een week werken, waardoor we als een soort zappende Slakings op de bank liggen. In het vliegtuig viel het kwartje: Als ik meer uitdaging wil, dan moet ik daar zelf achteraan. Als ik meer quality time met vriendinnen wil, dan moet ik daar zelf tijd voor maken. Dus dat probeer ik.

Toch zit ik vandaag met een knagend gevoel in de Starbucks: volgens mijn planning zou ik vandaag aan een webshop beginnen. Mijn rationele brein weet het wel: “Maar vandaag ik Yasmine er voor het laatst, dus vandaag kies je voor leuke dingen. Die site kan een dagje later wel.” Het voelt niet 100% lekker, maar als ik wil dat er dingen veranderen, moet ik de ongemakkelijke keuze maken, niet? Dus. Vandaag doen we iets leuks. De rest van de maand kan ik nog vaak genoeg werken.

PS: Wil je live op de hoogte blijven? Volg dan mijn Instagram Stories op @biancatoeps!