Er zijn een boel dingen die goed gaan. Ik heb werk, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb spaargeld en ik heb vrienden. Als ik het zo opschrijf, klinkt het alsof mijn leven compleet is, en alsof alles wat hierna komt gezeur in de marge is. Dat is het natuurlijk ook, als je alles terugrelativeert naar “Toeps, there’s people that are dying”. Dat hoef je me dus niet te komen vertellen in de comments.
Dan de dingen die niet goed gaan. Of nou ja, beter gezegd, de dingen die onzeker zijn. En dat zijn er vrij veel, zeker voor mijn autistische hoofd. Ze hebben allemaal te maken met het Japan-plan, maar voordat jullie zeggen “dan stel je dat toch even uit?” – dat heeft ook weer zo z’n gevolgen.
Laten we beginnen met de huidige status. Mijn CoE is aangemaakt en op dit moment onderweg naar Nederland. Da’s al direct stressfactor nummer 1, want het ding is op 12 januari met de snelste spoed verzonden, op 14 januari in Japan in het vliegtuig geladen en sindsdien zegt de tracking niks meer. Als mijn vrienden van PostNL het ding kwijt hebben gemaakt, valt mijn aankomst op 1 februari sowieso in het water.
Niet dat ik denk dat ik het ga redden hoor, al is het gekke dat het wellicht nog steeds zou kunnen. De travel ban die met Kerst is ingesteld, eindigt volgens het Japanse ministerie nog steeds eind januari. Als de ambassade meewerkt, zou ik nog steeds op 1 februari kunnen landen. Al vermoed ik dat de ban wordt verlengd, in ieder geval totdat de noodtoestand in heel Japan is opgeheven. Wanneer Japan dat gaat beslissen? Drie dagen van tevoren, of zo.
Maar stel de travel ban wordt inderdaad verlengd. Dan ben ik bang dat, vóór het einde van deze ban, Nederland in de ban van de Engelse mutatie is. En dan komen wij op het lijstje met de UK en Zuid-Afrika, en kom ik helemaal nergens meer in. Dan is waarschijnlijk de volgende stap van Japan dat iedereen met een vaccinatiepaspoort mag inreizen. Een vaccinatie die ik, dankzij stumper van de eeuw Hugo de Jonge, waarschijnlijk pas in het derde kwartaal krijg.
“Ja Toeps, het is COVID, de tijden zijn nou eenmaal onzeker hè, je moet gewoon nu niks willen plannen!” Ja, sure, alleen… Ik ben al een aantal maanden bezig met deze aanvraag. Zo’n visum komt niet uit de lucht vallen. Toen ik begon met de aanvraag, was de eerste piek voorbij en had Japan net de grenzen weer geopend voor residents en zakelijke reizigers. Toen mijn aanvraag werd goedgekeurd, waren de grenzen nog steeds open. Dus ik zegde mijn huis op, zegde mijn kantoor op, en trok bij Riemer in.
Rotterdam – Tokio
En da’s dus een beetje een probleem. Of nou ja, op zich is het fijn dat ik hier kan zitten, maar iedereen die mijn blog gevolgd of mijn boek gelezen heeft, weet dat samenwonen niet mijn ding is. En dat merk ik nu al. Natuurlijk, het is handig om hier te kunnen logeren als ik tijdelijk in het land ben, en het is fijn dat ik nu een plek heb om te wonen, maar ik ben doodsbang voor de toekomst. Dit weekend overprikkelden we elkaar alweer de tent uit, en het idee dat dit in het slechtste geval tot het derde kwartaal duurt… Ik wil er echt niet aan denken.
Dus ik google cargo cruises (omdat je dan de afgelopen 14 dagen niet in een verboden land bent geweest), maar die zijn te duur en te lang. Ik lees de Japanse immigratiewebsite nog eens door, op zoek naar loopholes. Ik overwoog de Korea-route (veertien dagen quarantaine doen in Korea, dan door naar Japan), maar die is sinds een paar dagen ook afgeschaft… En ik heb hoofdpijn. Zo’n beetje om de dag.
Ondertussen moet mijn huis in Den Haag leeg. Dat is het bijna, maar er moet stiekem ook nog veel gebeuren. Zodra ik in Rotterdam ben ingeschreven moet ik van alles regelen: een nieuwe huisarts, tandarts, noem maar op. Ergens denk ik: het zou niet eens zo erg zijn als ik later naar Japan zou vertrekken, want tegen 1 februari ben ik doodop! En dan moet ik dáár nog alles regelen.
Maar ik weet dat ik, zodra het kan, in het eerste-de-beste vliegtuig spring. Want nú kan het. Nú is mijn spaarsaldo toereikend om mijn startkapitaal te storten. Nú heb ik werk dat gewoon door kan lopen. Mijn common sense zegt dat dat niet zomaar wegloopt, maar het lijkt me enorm frustrerend om deze kans aan me voorbij te zien gaan. Dat wil ik koste wat het kost voorkomen.
Aan de andere kant vraag ik me soms af waar ik mee bezig ben. Ja, dan zit ik in Japan, maar dan? Kei en Mariko zal ik amper zien, want noodtoestand. Riemer, Maan en Charlotte mogen niet langskomen. Terug naar Nederland gaan kan met een re-entry permit, maar het blijft een onzekere onderneming in coronatijd. Als die Engelse variant… Goed, je snapt me.
Ik blijf nu hangen op de meest simpele besluiten. Zo zijn mijn boeken (om te signeren) bijna op, maar is het wijs om nog een doos nieuwe te bestellen? Als ik hier nog tot medio 2021 ben wel. Als ik over twee weken vertrek niet. Mijn kleding is nu zodanig ingepakt dat het zomerspul naar per post naar Japan gaat, en het winterspul per koffer. Maar is dát dan nog wel logisch?
Mijn hoofd. Mijn hoofd ontploft. “But Toeps, there’s people that are dying!” I know. Shut up.
Related posts
Raar jaar 2020
Ik heb een aantal goede keuzes gemaakt in 2020. De eerste was eind januari naar Japan vliegen, al vroegen sommige mensen me of ik dat nou wel moest doen, met dat Chinese virus en zo. De tweede was daar blijven tot eind april. De derde was mijn Kickstarter, die ondanks de onfortuinlijke timing toch z’n target haalde.
Vroeg of later
Japan had een Kerstkadootje voor me: de grenzen gaan weer dicht. Tot eind januari, of beter gezegd, tot minstens eind januari, want ik zie ze het ook nog wel verlengen daarna. Residents mogen nog naar binnen, maar mensen die zich nieuw willen vestigen (zoals ik dus) hebben pech.
I’m turning Japanese I really think so
Een tijdje geleden begon ik aan misschien wel het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb: het aanvragen van een business manager visum voor Japan. Ik schreef een business plan, maakte prognoses, vulde een boel formulieren in en zocht naar papieren die ik al in geen jaren meer had gezien. Mijn CMD-propedeuse uit 2006, bijvoorbeeld. Ik stuurde alles op naar mijn tussenpersoon, die kwam weer bij me terug met vragen van de Japanse (of beter gezegd Tokiose) overheid en toen kreeg ik twee weken geleden de verlossende mail: “uw aanvraag is goedgekeurd”.
Ik weet niks
Toen ik dinsdag op kantoor zat te werken, begon mijn buik plots salto’s te maken. Ik haastte me naar de wc, en vervolgens naar huis. Ik deed mijn Japanse les zoals gepland maar bleef vervolgens twee dagen thuis, bouwputlawaai en al.
Wegen en omwegen
Zo. Mijn huis in Den Haag is opgeleverd, net als mijn kantoor. Ik woon nu echt, full-time in Rotterdam bij Riemer. Wie had dat gedacht.
Curveballs
Ik ben al drie dagen onrustig. Snel getriggerd en kwaad, maar ook wakker tot na twaalven omdat dat ene schema-markup-dingetje niet werkt. Al het onbelangrijke weet me helemaal op te slokken, want mijn brein voelt als een stuiterbal. Ik maan mezelf tot kalmte, want met impulsieve acties en boze mails saboteer ik mezelf alleen maar.
Suumo-worstelen
Laten we het eens over een andere boeg gooien. In plaats van te stressen over corona, wil ik in deze blog vooruit kijken. Dromen. Of nou ja, dromen…? Het is meer plannen, of mijn opties verkennen. Ik wil namelijk ooit een huis in Japan kopen, en niets is zo leuk als het gluren op het Japanse equivalent van Funda: Suumo.
Very very extraordinary
Er was een tijd dat ik, als baas van Fashionmilk en gerenommeerd modefotograaf, visumbrieven schreef voor modellen. “Marietje is een groot talent, wat blijkt uit haar werk voor A, B en C. Groetjes, Toeps De Expert.” Marietjes agency stuurde die brieven dan op naar Amerika, zodat ze daar een visum voor Marietje konden fixen. Voor “the individual who possesses extraordinary ability in the sciences, arts, education, business, or athletics”.
Bijna echt
Het was iets na zessen toen ik gisteravond Hoog Catharijne binnenliep, na een middagje werken bij Maan. Ik haalde een steamed-milk-met-één-pompje-chai (“Nee, steamed milk. Ja, dat kan wél.”) bij Starbucks, waarna ik de roltrap naar boven nam richting de ingang van het hotel. Ik bestelde avondeten bij de receptie, maar pas voor 19:30. In mijn kamer las ik, onder het genot van mijn drankje, Bijna Echt uit – het boek dat ik een dag eerder bij mijn uitgever had gebietst, toen ik daar was voor een meeting.
Groundhog year, part 1
“Well, it’s groundhog day… Again.” Bill Murray speelt in de film uit 1993 een cynische journalist die groundhog day (een suffe, regionale feestdag) steeds opnieuw moet beleven, totdat hij het goed doet. Gelukkig geloof ik niet in dit soort voorbestemming, al begin ik me al bijna af te vragen of ik mijn moeder eens moet bellen. Want Japan is weer dicht, ik woon weer bij Riemer, en ik ben precies even ver als een jaar geleden.
Ik vind het vreselijk als mensen opmerkingen maken in de trend van “Niet zeuren, er zijn andere mensen die het veel slechter hebben dan jij!”. Toen ik suïcidaal depressief was had ik ook zo’n paar mensen rondom mij die zeiden “Zeg, je hebt een job, een auto, je woont bij je ouders in een kei mooi huis, je bent blond en hebt blauwe ogen. Er is geen enkele reden voor je om depressief te zijn.” Alsof ik mij daardoor miraculeus beter ging voelen. Het is ook zo’n rare redenering, net als “Eet je bord leeg want er zijn kindjes in Afrika dat honger hebben.” Of ik nou mijn bord leeg eet of niet, dat kindje in Afrika gaat daar niet mee geholpen zijn.
Anyway, ik hoop dat je niet te vaak zo’n stomme opmerkingen moet aanhoren de komende weken, en hopelijk heb je snel ook wat meer duidelijkheid.
Veel succes!
Als mijn ouders vroeger zoiets zeiden over kindjes in Afrika die honger hadden, zei ik altijd: “Zullen we het opsturen dan?” Mijn ouders dachten waarschijnlijk, och, gek kind, maar ik bedoelde wat jij ook zegt: wat gaat dat nu helpen dan, om dat te zeggen? 😅
Ik heb een keer gevraagd of na elke maaltijd in een dorp vol hongerige mensen aangekondigd werd: “Harmi heeft vandaag haar bordje leeggegeten!”
En dat dan alle hongerige mensen zouden juichen.
:P
Het lijkt alsof we schuldgevoel totaal moeten wegrationaliseren. Ik doe dat ook: het verschil tussen wat je kunt controleren en wat je niet kunt controleren.
Neemt niet weg dat wij in de westerse wereld decadent profiteren van slavenarbeid en grondstoffen uit de derde wereld. Zo, dat is even mijn autistisch rechtvaardigheidsgevoel dat spreekt.
Maar uiteindelijk zijn we wel verplicht tot enige mate van rationaliseren aangezien onze controle beperkt is. Zo denk ik erover.
Veel succes in Japan!