Niet zo lang geleden werd ik benaderd door Marca van den Broek. Zij organiseerde Talks About Photography en zocht daarvoor iemand die iets over bloggen kon vertellen. Via Twitter werd ik aangeraden, waarna Marca me mailde. Ik zei direct nee. Een praatje houden, ik? How ’bout no.

Presentatietraining

Marca hield echter vol. Ze vroeg wat me dan tegenhield en stelde voor dat ik een presentatietraining zou volgen. Ik dacht, hmm. Dit kan best eens leerzaam zijn. Dus ik stemde ermee in. “Ach, zo’n klein evenementje, kan ik lekker oefenen!”, zo dacht ik. Maar zo klein bleek het niet te zijn. Er kwamen topsprekers en in de zaal zouden honderdvijftig mensen zitten. Fuck. Kan ik dit nog afzeggen?

Afzeggen kon ik niet maken, dus ik besloot ervoor te gaan. Draaide een verhaal in elkaar, dat aan de lange kant bleek. Afgelopen dinsdag had ik de presentatietraining, bij Marije ter Weele, die overigens ook het evenement presenteerde. Samen met Marije kortte ik het verhaal in, snoeide ik alle onbelangrijke details eruit en legde ik meer nadruk op de boodschap. Hoe werkt dat bloggen nou, en wat heeft het voor mij betekend?

Talk that talk

Vandaag was het zover. Talks-day. Gelukkig kwam lieve Maan kijken en de nodige mental support bieden. Een halve ozaxepam deed de rest. Ik wist aardig goed wat ik wilde vertellen, op sommige lastige overgangetjes na. Maar over het algemeen had ik er vertrouwen in.

De hele dag luisterden we naar sprekers, de ene beter dan de andere. Aan sommige verhalen was geen touw vast te knopen, anderen deden dit wekelijks en schudden zo twintig grappen uit hun mouw. Voor één dame was het vooral “dikke vingerwerk”. Of nou ja, dat zei ze, hihi.

En toen was ik bijna aan de beurt. Maar de fotografe die voor mij was, praatte door en door en door… Toen haar werd aangegeven dat haar tijd om was, vroeg ze om nog “twee minuten!” Volgens mij waren het er wel tien. Ik, stiknerveus en ongeduldig, kon haar wel van het podium rossen op dat moment.

En niet alleen omdat ik nerveus was, ook omdat de directeur van fotografenbond DuPho me in de pauze had aangegeven eigenlijk weg te moeten, maar nog nét mijn praatje kon meepikken. Ik ben benieuwd of ‘ie me nog gehoord heeft. Begrijp me niet verkeerd, de dame voor mij had een interessant praatje en echt práchtig werk, maar toch. Twee keer zo lang over je verhaal doen is best wel een beetje not done. Zeg maar.

Nou goed. Nadat de presentatrice ingreep en de dame vriendelijk doch dringend naar een einde dirigeerde, was ik aan de beurt. HELP!

Hoe het gegaan is? Ik heb geen idee. Volgens Maan ging het goed. Volgens de mensen op twitter en facebook ging het goed. Maar ik heb geen flauw idee. Het leek alsof ik na drie seconden alweer klaar was met vertellen.

Zen en fans

Na afloop moest ik mijn uiterste best doen mijn hoofd rustig te krijgen. De adrenaline ging alle kanten op, en het vergde mijn beste yoga-skills (in mijn hoofd sprak mijn yogajuf: “adem naar je perineum!” – lolwut?) om rustig te worden. Nog twee mensen spraken na mij, maar daar heb ik geen zier van meegekregen.

In de lobby werd ik vervolgens nog aangesproken door Tessa en een ander meisje. “Wij vinden je blogs altijd zo leuk!” Tessa vond dat mijn praatje net zo “klonk” als mijn blogs, en dat ik het goed deed. Oooh, ik ben zó benieuwd naar die video! Ik vond het echt ontzettend leuk om “fans” te ontmoeten, nog even en ik ga naast mijn schoenen lopen, hehe.

Maarre, wat vertelde je dan allemaal in je praatje, Toeps? Nou ehm, omdat de video er nog niet is, heb ik hier de uitgeschreven talk, versie uno. Hij is dus voor het echie nog ingekort, maar omdat we hier toch onbeperkt de ruimte hebben… Details! More details!

>>> Talk van Toeps over Bloggen <<<

Bloggen. Marca van Talks About Photography wilde graag dat ik daar wat over zou vertellen. “Iedereen moet echt een blog, daarmee kan je jezelf op de kaart zetten!”, was haar standpunt. Ehm, ja… Ik twijfelde. Ik was het er eigenlijk niet helemaal mee eens. Als bloggende fotograaf kan je jezelf enorm op de kaart zetten, of… Compleet voor joker!

Tijd om in de Internet Archives te duiken om mijn eigen eerste blogjes terug te zoeken. Je weet wat ze wel eens zeggen: “Als het eenmaal op internet staat, gaat het er nooit meer vanaf!” Dat geldt dan net weer niet voor belangrijke files die je kwijt bent. Gelukkig is er de Wayback Machine, die een aantal keer per jaar een digitaal kopietje van mijn blog heeft gemaakt. Ik vond dit, uit 2004:

Ja. Eh. Best wel gênant. 2004 kabbelde zo door. “Hoi we waren naar het bos”, “Hoi we waren naar Disneyland Parijs”. We waren altijd naar Disneyland Parijs.

In 2004 fotografeerde ik nog niet. Ik stond op het punt te beginnen aan de opleiding Communicatie en Multimedia Design. Daar maakte ik voor het eerst kennis met het vak fotografie. Een fascinatie voor media heb ik altijd wel gehad. Vanaf het moment dat ik wist dat het kon, heb ik me als figurant aangemeld voor verschillende films, series en commercials. Later ben ik ook wat modellenwerk gaan doen. Slecht modellenwerk hoor, ik maak me geen illusies.

Iets met stijl

Een jaar later waren mijn blogs al wat beter. Mijn schrijfstijl werd grappiger, de stukjes werden interessanter. Ik nam de lezer mee naar de set als ik weer eens voorbijganger speelde of een fotoshoot had.

In mei 2006 ging het hard met mijn blog: ik deed mee aan de toen populaire wedstrijd Student of the Year en sloot een pact met GeenStijl om stemmen te hosselen. Succes gegarandeerd.

Het bijbehorende filmpje is online niet meer te vinden, maar ik heb het nog wel ergens op cd. Ik zal jullie er niet mee lastig vallen. Wederom, gênant.

Gênant of niet, door deze golf van bekendheid scoorde ik in 2006 al wel mijn eerste bloggervoordeeltje: een gratis reis naar Zweden!

Goed, het bloggedeelte is inmiddels wel duidelijk. Maar het evenement heet Talks About Photography, en daar heb ik het eigenlijk nog helemaal niet over gehad.

Dus, fotografie!

Ik begon ermee tijdens CMD, omdat het moest voor school. Ik vond het zo leuk, dat ik besloot de overstap naar de kunstacademie te maken. Dat bleek overigens niet zo’n succes, omdat de docenten toch iets anders wilden zien dan modellen. Mijn bloglezers konden op de blog meegenieten van schoolwerk én alle frustraties.

De blog zag er inmiddels zo uit…

Creatieve kunstacademie-creaties

Maan, Ruud en Tokio

Mijn blog heeft op veel punten invloed gehad in mijn leven, maar er is één moment dat bijna alles daarna heeft beïnvloed. Het begon met een post op het Fok!forum, ergens in 2007.

Het topic ging over Holland’s Next Top Model, en in het bijzonder over deelneemster Maan. Maan werd in het programma neergezet als een nitwit die geen behoorlijke foto kon nemen. Ik vond op internet echter de website van fotograaf Ruud Voerman, die – vóór tapmaddel – prachtige foto’s van Maan had gemaakt. Ik postte een link.

De website van Ruud kreeg ineens heel veel bezoekers, en Ruud kwam via zijn statistieken terecht op dat Fok!forum. Vervolgens klikte hij door op de link onder mijn username, naar mijn blog. Hij zag mijn modellenfoto’s en stuude me een mailtje. Of ik ook eens voor zijn camera wilde staan. Yes, please!

Omdat ‘ie online niet meer te vinden is: fragment uit mijn 2007-boek!

Ik met pruik, tijdens mijn eerste shoot met Ruud

Ruud Voerman is lang mijn grote voorbeeld geweest. Daarbij is hij ook gewoon een rijke motherfucker, dus hij had een fotostudio, camera’s, lampen, alles! Ruud en ik werden goede vrienden en ik mocht alles lenen. Mijn fotografie ging met sprongen vooruit! (Voor wie zich afvraagt, waarom praat je in verleden tijd? Ruud fotografeert inmiddels amper meer, zijn studio is omgebouwd tot yogapaleis en samen met zijn team maakt hij de video’s op Ekhart Yoga. Dus.)

Ruud stelde me voor aan Maan, die ik maar al te graag wilde fotograferen. Een van die resultaten:

Ik fotografeerde Maan nog een tweede keer. Kort daarna ging mijn relatie uit. Ik postte erover op mijn blog en Maan reageerde. Zij was op dat moment voor twee maanden in Tokio en ze zei: “Kom hierheen!” Mijn leven stond toch al op z’n kop, dus ik dacht: “Hell, ik doe het gewoon!”

Zo is mijn liefde voor Tokio geboren. De stad waar ik inmiddels een stuk of acht keer ben geweest, waar ik verschillende Nederlandse en Japanse producties heb gefotografeerd, waar ik heb gewerkt voor een Japans modellenbureau… En Maan is inmiddels een van mijn beste vriendinnen en dé beste fotografie-assistent. Oh en: Maan fotografeert nu zelf ook!

Shoot voor Girlz in Tokio

Material Girl, Monki, Sloggi

Nog een leuk voorbeeld: Ooit maakte ik een vrijwerkserie met model Merel. Eén van de foto’s daarvan postte ik op DeviantArt. Ik weet niet of jullie dat nog kennen, maar daar postte je je werk op, vóór Tumblr, Instagram en alle andere social media. De foto werd gespot door Material Girl, een onafhankelijk magazine uit Oostenrijk. Zij wilden de foto op de cover.

De makers van Material Girl werkten ook aan het magazine van kledingwinkel Monki. Na het succes van de cover, vroegen ze mij ook daarvoor!

Deze cover werd weer gespot door het team van ondergoedgigant Triumph in Duitsland, wat leidde tot mijn grootste job ooit: de campagne en commercial van Sloggi!

Bloggen 101

Kortom, je kunt een heleboel bereiken door te bloggen en actief te zijn op social media. Maar om nou te zeggen, allemaal doen? Nee. Je moet het wel kunnen. Sommige creatieven zijn vooral goed met beeld, maar kunnen nog geen d van een t onderscheiden. In dat geval: niet doen. Geloof je in complotten en aliens? Dat kun je wellicht beter ook niet op je blog zetten.

In 2005, toen ik nog niet besefte dat mensen ook daadwerkelijk lázen wat ik op mijn blog had gezet, heb ik herhaaldelijk de fout gemaakt op mijn blog te bitchen. Zeurende klanten, baaldagen… Liever niet op de blog, dat staat zo onprofessioneel. Maar wat moet er dan wél op? Ik kan je vertellen, da’s nog best een werkje.

Fashionmilk

In 2011 begon ik met mijn tweede blog, Fashionmilk. Deze blog begon als een site met modellennieuwtjes (“Marietje staat in blad X, jeej!”) maar groeide uit tot een groot modellenmagazine, met eigen shoots en interviews. De blog groeide hard, het bezoekersrecord staat op 200.000 bezoekers in een maand. Fashionmilk gaf me een podium, een soort zelfbedachte opdrachtgever om voor te werken.

Intussen stond mijn eigen blog stil. Ja, ik postte zo nu en dan eens wat… Een Photoshop-tutorial, een column… Maar ik had eigenlijk chronisch te weinig tijd. Totdat ik besloot beide blogs te combineren. Nu blog ik op Fashionmilk over modellen, fotografie, Photoshop én mijn nieuwe nachtkastje. Ik fotografeer voor mijn blog, en ik post over mijn fotografie: een gouden combinatie.

En dan te bedenken dat dit alles nooit was gebeurd, als ik niet in 2004 was begonnen met dat ene slechte blogje. Dan had ik Maan nooit ontmoet. Dan had ik Ruud nooit ontmoet. Dan had ik exen M. en A. nooit ontmoet. Dan was ik waarschijnlijk nu accountant. Dusse. Thank God for blogging.

PS: Zodra ik het filmpje binnen heb, zal ik die natuurlijk ook posten. Mits het om aan te zien is, hehe.