Laten we het eens over een andere boeg gooien. In plaats van te stressen over corona, wil ik in deze blog vooruit kijken. Dromen. Of nou ja, dromen…? Het is meer plannen, of mijn opties verkennen. Ik wil namelijk ooit een huis in Japan kopen, en niets is zo leuk als het gluren op het Japanse equivalent van Funda: Suumo.
Tokyo no inaka
“Wow, een huis kopen in Japan, in Tokio nog wel! Hoe rijk ben jij wel niet?!” Nou, dat valt wel mee. Huizen in hartje Tokio kostten misschien evenveel als appartementjes in De Pijp, maar huizen op Tokio’s “platteland” kunnen belachelijk goedkoop zijn. Voor 20/30K scoor je een one-room, voor 40K een twee- of driekamerappartement. En hoe ver die Tokyo no inaka is? Dat valt reuze mee! Meestal ben je met een uur op Shinjuku Station.
Omdat het afsluiten van een hypotheek lastig is voor buitenlanders, ben ik van plan het huis met mijn eigen geld te kopen. Of nou ja, met geld van mijn bedrijf. (En geld dat ik van Riemer heb geleend.) Dat zal de verkopende Japanner verder trouwens worst wezen, als ‘ie z’n moneys maar krijgt.
“Ho ho, hier moeten haken en ogen aan zitten! Dat kan toch niet zomaar!” Klopt. Er zijn een aantal factoren die de prijs van een Japans huis binnen mijn budget doen komen.
Het huis is oud
Kijk, ik hou ervan: kleine ramen, sfeervolle tatamimatten, een retro keuken… Maar de gemiddelde Japanner houdt van nieuw. Niet in de laatste plaats omdat nieuwe huizen gebouwd zijn onder strengere veiligheidswetgeving, wat de kans dat ze in elkaar storten bij een aardbeving een stuk verkleint. Ik heb het zelf gezien in Namie: nieuwere appartementenblokken stonden erbij alsof er niks gebeurd was, terwijl de oude gebouwen eruitzagen alsof ze in een zombie western thuishoorden. Maar ik ben een arme sloeber, dus ik ga voor oud. Gelukkig is een aardbeving-verzekering vrij goed te betalen, al moet natuurlijk niet net het dak op je hoofd storten. Maar daar hopen we dan maar op.
Verder hebben oude huizen vaak verouderde technologie, zoals een airco uit het jaar kruik, of een creepy geiser in de badkamer. Daar zal wat extra geld in geïnvesteerd moeten worden, al was het alleen maar om niet aan koolmonoxidevergiftiging te overlijden.
De voornoemde tatami-matten hebben vaak droge plekken, en vlekken omdat iemand een keer z’n groene thee erop heeft laten vallen. De met papier behangen schuifdeuren hebben gaten, of zullen niet meer soepeltjes bewegen. Maar ach. Ik ben met Sakura House niet veel anders gewend.
Er is iemand in overleden
Japanners zijn vrij bijgelovig. Zo geloven ze vaak in geesten, en een huis waarin net iemand het loodje heeft gelegd… Dat wil je niet. Zeker niet als iemand een paar weken in het huis heeft gelegen, en pas is gevonden nadat de buren begonnen te klagen over ongedierte. (Dat is ook gewoon smerig, dus dat snap ik wel.) Hoe grondig het huis ook is schoongemaakt, het stigma poets je er niet vanaf. En omdat de verkoper volgens de Japanse wet verplicht is deze informatie met de koper te delen, gaan deze mansions doorgaans voor een stuk minder dan een vergelijkbare appartementen.
Gelukkig ben ik een nuchtere Hollander die nergens in gelooft, dusse, kom maar op. Ik leg wel een nieuwe vloer of zo.
PS: obaasan lag misschien ergens op de vloer daar
De locatie is kut
In Japan is openbaar vervoer zo belangrijk, dat je erop kunt zoeken op Suumo. Aan welke lijn, aan welk station, hoeveel minuten lopen… Nu ben ik zelf ook aangewezen op het OV, dus voor mij is dat ook belangrijk, maar ik vind een bushalte op drie minuten lopen en dan tien minuten met de bus naar een groot station prima te doen. Dertien minuten lopen ook. Kortom, “slecht bereikbaar” is relatief.
Maar wacht, er is meer. Toen ik eergisteren op Suumo zat te browsen, kwam ik een appartement tegen dat wel héél goedkoop was voor de oppervlakte. Het zag er niet uit alsof er onlangs een lijk van de vloer was geschrobd. En het was ook maar drie minuten lopen van het station?!
Ik zocht het huis op op Google Maps, zoomde uit en… Oh. De grootste Amerikaanse vliegbasis van Japan.
So much room for activities
Maar goed, met al deze bezwaren in acht genomen blijft er nog genoeg over om bij weg te dromen. Ik hang wel een poster over dat gat in de muur, koop een giga emmer witsel, en een tatami met een Ikea-vloerkleed eroverheen is ook best cute, toch?
Heel lang dacht ik dat ik een one-room wilde, net als in Den Haag. Maar uiteindelijk hoop ik dat Riemer en mijn lieve vriendinnen langskomen, en ik zie mezelf ook niet direct stoppen met het verkopen van Polaroids en kimono’s. Kortom: ik heb ruimte nodig! Dus ik droom van een twee- of driekamerappartement, lekker oud, lekker retro. En ik gá er toch iets cools van maken!
Related posts
Wegen en omwegen
Zo. Mijn huis in Den Haag is opgeleverd, net als mijn kantoor. Ik woon nu echt, full-time in Rotterdam bij Riemer. Wie had dat gedacht.
The negative and the positive
Er zijn een boel dingen die goed gaan. Ik heb werk, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb spaargeld en ik heb vrienden. Als ik het zo opschrijf, klinkt het alsof mijn leven compleet is, en alsof alles wat hierna komt gezeur in de marge is. Dat is het natuurlijk ook, als je […]
I’m turning Japanese I really think so
Een tijdje geleden begon ik aan misschien wel het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb: het aanvragen van een business manager visum voor Japan. Ik schreef een business plan, maakte prognoses, vulde een boel formulieren in en zocht naar papieren die ik al in geen jaren meer had gezien. Mijn CMD-propedeuse uit 2006, bijvoorbeeld. Ik stuurde alles op naar mijn tussenpersoon, die kwam weer bij me terug met vragen van de Japanse (of beter gezegd Tokiose) overheid en toen kreeg ik twee weken geleden de verlossende mail: “uw aanvraag is goedgekeurd”.
Tweedehands scoren in Nederland en Japan
Als vintage-nerd en tweedehands tovenaar hoor ik vaak: “Ik snap níet hoe je het doet. Ik vind nóóit iets leuks in de kringloopwinkel!” Dat is jammer, want tweedehands shoppen is goedkoop, goed voor het milieu én je scoort er unieke items mee. In deze blog verklap ik mijn geheimen, zodat jullie straks ook allemaal pareltjes op de kop tikken voor een paar euro.
Very very extraordinary
Er was een tijd dat ik, als baas van Fashionmilk en gerenommeerd modefotograaf, visumbrieven schreef voor modellen. “Marietje is een groot talent, wat blijkt uit haar werk voor A, B en C. Groetjes, Toeps De Expert.” Marietjes agency stuurde die brieven dan op naar Amerika, zodat ze daar een visum voor Marietje konden fixen. Voor “the individual who possesses extraordinary ability in the sciences, arts, education, business, or athletics”.
Bijna echt
Het was iets na zessen toen ik gisteravond Hoog Catharijne binnenliep, na een middagje werken bij Maan. Ik haalde een steamed-milk-met-één-pompje-chai (“Nee, steamed milk. Ja, dat kan wél.”) bij Starbucks, waarna ik de roltrap naar boven nam richting de ingang van het hotel. Ik bestelde avondeten bij de receptie, maar pas voor 19:30. In mijn kamer las ik, onder het genot van mijn drankje, Bijna Echt uit – het boek dat ik een dag eerder bij mijn uitgever had gebietst, toen ik daar was voor een meeting.
Het verhaal van de lifehacker
Er zijn verhalen die mensen zichzelf vertellen, of elkaar. Verhalen over wie ze zijn, wat ze doen, en hoe het leven in elkaar zit. Daarom zijn religies nog altijd populair, en daarom houden we van boeken, films of zelfs roddels. We spiegelen onszelf aan die verhalen, en vormen aan de hand ervan ons beeld van goed en kwaad.
Allemaal dure huizen
Tijd voor een update. Ik was al bijna vergeten dat er nog zoiets als een blog bestond, maar goed, driehonderd jankverhalen over dichte grenzen is ook niet de meest enerverende content om jullie mee te verblijden. Toch is deze blog dat ook weer. Of nou ja, semi. Want op papier zijn de grenzen open. Althans…
Groundhog year, part 2
Na deel 1, waarin ik de eerste helft van 2021 behandelde, is hier deel 2, van juli tot december. Ik woonde voor het grootste deel van de periode in The Lee Towers, wat vooral erg duur was, maar niet heel prettig. Je zult nog wel zien waarom.
Groeien en bloeien
In mijn vorige blog had ik jullie beloofd meer te vertellen over de reis, maar ik ben hier inmiddels zo’n drie weken, dus de reis laat zich samenvatten als: ik stapte in Korea het vliegtuig, stapte twee uur later in Japan weer uit, ging de molen door op Narita en mocht met de trein naar huis. Aldaar moest ik nog drie dagen quarantaine doen, waarna ik er, na een lokale PCR-test, vervroegd uit mocht.
Leuk om te lezen, jouw band met Japan. Het gaat je goed !!