Oké, da’s niet per sé super boring. Da’s vet. Dat betekent namelijk dat er weer 3000 boeken bijgedrukt gaan worden, die, als het goed is, ook dit jaar nog wel de winkel uit zullen vliegen. Oh, ik kijk nu al uit naar de factuur die ik volgend jaar kan uitschrijven.

Ook kreeg ik drie aanvragen om te spreken binnen, waaronder eentje van een eetstoornis-instelling. Ik hoop dat ze daar veel van mijn praatje en boek zullen opsteken, want, zoals de mensen die mijn boek gelezen hebben weten, is daar in het verleden best wat misgegaan.

Ik signeerde al eerder wild, en deze week was ik met Charlotte op Utrecht CS en besloten we nog even de AKO in te stappen. Gelukkig zit mijn stempelkussen met ありがとう altijd in mijn tas. We voorzagen (bijna) alle boeken van een stempeltje, waarna we snel de trein pakten richting spoorwegmuseum. Lekker autistisch.

Ik hoop trouwens nog steeds op een (Engelse) vertaling. Wie een uitgever/agent in New York kent, please, set me up.

“Wat?! Maar nu lijk je niet meer op je boek!” Klopt. Maar ik was het zat. Dus ik ging van triggered SJW terug naar Nyenrode-student. Of 2005-Belg. (Ik weet niet waarom, maar zo’n schuingesneden coupe noemden we vroeger altijd Belgenhaar.) Toch kriebelt het alweer een beetje. Niet mijn haar zelf, maar de drang om er weer een kleurtje overheen te gooien. Donkerblauw, of zo. Niet voor de antifa-look, maar voor de hippe Harajuku fesjun.

Ugh, wat is mijn huis kut in de zomer. Het wordt, met de zon erop, loeiwarm. En een raam open zetten is geen optie, want recht voor mijn huis bevindt zich een bouwput, alwaar ze elke doordeweekse dag om 7:00 beginnen met herrie maken. Nu had ik ooit raamfolie besteld, maar dat moet er netjes opgeplakt worden, dus ik wacht nog op dat ene mannetje dat Charlotte kende, die normaal gesproken auto’s tint. Raamfolie zou ‘m ook wel moeten lukken.

Dus wat deed ik? Ik ging bij Riemer hangen. Riemer heeft namelijk een heel relaxed huis met vloerverkoeling, op de altijd winderige Kop van Zuid. In de winter kom ik er daarom niet graag, maar in de zomer… Yasss. Bijkomend voordeel is het ontbijttentje dat letterlijk beneden zit.

Vind ik helemaal best. Was ook de bedoeling. Websites maken vind ik leuker, het verdient beter, het kan overal ter wereld (behalve in China want China blockt alles en iedereen de moeder) en ik word er niet ziek van. (In tegenstelling tot shoots, waarvan ik altijd een dag moet bijkomen met hoofdpijn.)

Toch zou ik het wel fijn vinden als er nog twee mensen shoots zouden boeken op de 14e en 22e, want dan zitten die dagen vol. We zijn er nu toch al, en zo.

Ik leverde de sites op voor Iris Esther (zij maakt prachtige illlustraties voor op de kinderkamer) en Jeroen (KCA Advocaten en UWVzaken.nl) en gaf de site bij mijn boek, maarjezieterhelemaalnietautistischuit.nl, een update.

Wil je ook een website? Check dan Toeps Media.

Al snel had ik door dat alles op model fotograferen me een eeuwigheid zou duren, dus ik lokaliseerde een schroef in een witte muur op kantoor, en spendeerde een middag met Aafke, die vlijtig notities bijhield van de maten van elk kledingstuk. Er is nog steeds een boel te koop (ik had ook gewoon belachelijk veel meegenomen) en alles is nu for sale, anders kan ik straks in Japan geen nieuwe meuk inslaan. Of wacht. Moet ik dat eigenlijk wel…? Nou ja. Kopen.

Charlotte en ik waren er namelijk al snel achter dat een kantoor met een groene vloer, een groene deur, groene kozijnen en een groene grasmat buiten het raam niet de meest neutrale kleur is om in te werken. Ter compensatie smeerde ik roze op de muur – gisteren de laatste laag. Ik zal over een tijdje wel een office-tour maken. Of niet.

Nou dat was het dan zo’n beetje. Zomer. Oh ja ik ging ook nog naar K3 en naar 30 Seconds To Mars. (Ik twijfel nog over welke show ik kinderlijker vond, die waar we ballonnen en opblaasbare zwembadspeeltjes moesten rondmeppen terwijl er op het podium heel veel glitterjassen te zien waren, of die van K3.)

Over 22 dagen ga ik naar Tokio. Kanniewachte.