Riemer postte gisteren een update op LinkedIn met twee foto’s die door mij zijn gemaakt, met daarbij netjes de credits: “Foto’s door mijn ex, Bianca Toeps”. Allereerst: props voor het geven van credits. Maar eh. Ik heb jullie dus even wat uit te leggen.
Jullie lazen misschien al eerder mijn blog Jean-Jacques, waarin ik ook linkte naar nog een eerdere blog, waarin ik uitleg dat Riemer en ik een open relatie hebben. Eh, hadden. Dat was mijn idee. Mijn relatie met Riemer was altijd al meer een intellectuele relatie dan een spicy relatie. Na een paar jaar was het spicy gedeelte vrijwel helemaal uitgedoofd – dit lag wederom aan mij – maar de relatie uitmaken, dat wilden we niet. Ik heb het een aantal keer geprobeerd, maar daar kwamen we dan altijd weer razendsnel op terug. Want we waren (zijn?) nog altijd bff’s die dezelfde humor en interesses deelden, en da’s ook wat waard.
In de tijd dat we samen waren, was Riemer altijd enorm op mij gefocust. Dat heeft fijne kanten (hij was nooit te beroerd om naar de andere kant van het land te rijden omdat ik ergens heen moest of wilde), maar ik vroeg me ook wel eens af waar zijn eigen hobbies en interesses waren. Zo trok Riemer bijvoorbeeld bij mij in met een keyboard en een collectie gitaren, waar ik hem letterlijk nul keer op heb zien spelen. Was ik er overprikkeld van geraakt? Misschien. Maar het is ook niet oké als een van de twee zichzelf zo wegcijfert.
Goed, ik verhuisde naar mijn eigen appartement, toen weer even terug dankzij de gesloten grenzen, maar daarna vloog ik echt uit, naar Japan. Ik liep al snel tegen de eenzaamheid aan, en vond François (formerly known as Jean-Jacques). Deze relatie begon als een open/friends-with-benefits constructie maar groeide uit tot wat het nu is; ik ben een aantal maanden geleden semi bij hem ingetrokken en we praten soms over trouwen (omdat een spouse visum minder vaak verlengd hoeft te worden, lol).
Riemer belandde in Nederland in een gat. Ook hij moest gaan nadenken over zijn eenzaamheid, zijn toekomst en zijn leven. Hobbies zoeken, andere mensen daten… Al die tijd hadden wij nog het label “partner”. Soms noemde ik hem ook wel ex, of gewoon “een vriend”, bijvoorbeeld in gesprekken met mijn Japanse lerares hier. Ik hoef die dame van 50+ niet een hele verhandeling over mijn gecompliceerde relatiestatus te gaan geven. Maar nu Riemer aan het daten was, zat het partner-label hem in de weg. Ook vragen van collega’s (“Hoe gaat het met je vriendin in Japan?!” bleken steeds lastiger om te beantwoorden. “Eigenlijk zijn we ook meer exen, al een tijdje”, concludeerden we laatst in een FaceTime-gesprek. “Misschien moeten we de titel eens aanpassen aan de feitelijke situatie.”
Ik moest huilen. Ik wist dat het klopte, maar ineens werd ik bang. Ik heb altijd op Riemer terug kunnen vallen. Niet dat dat nou zo vaak nodig was of zo, maar het idee was er. Door de relatiestatus op te heffen, voelde het ineens alsof iemand de zijwieltjes van mijn fiets had geschroefd. Terwijl ik gewoon zonder zijwieltjes kan fietsen. Maar toch.
Ik zou deze blog kunnen eindigen met een collectie aan foto’s van mij en Riemer, maar dat zou eruitzien als een in memoriam, en hij is niet dood. Onze vriendschap is niet dood. Riemer komt volgende week naar Japan. Dat was natuurlijk al lang gepland, maar dat moet ook gewoon kunnen en dat wordt ook gewoon leuk. Hoop ik.
Related posts
Alleen maar liefde
Ik was altijd een beetje bang in mijn huidige relatie. Niet bang voor Riemer hoor, nee, zeker niet. Eerder bang om hem kwijt te raken. En niet omdat ik dacht dat hij wel vreemd zou gaan of zo, eerder omdat ik bang was dat ík vreemd zou gaan. Verliefd zou worden op een ander. Zoiets.
De kleine Japanse volksverhuizing
Ken je dat? Dat je ergens een bed wil, dan maar een verhuisbedrijf mailt, en voor je het weet ineens je halve inboedel bij de boyfriend hebt gestald? Deze dinsdag was het verhuisdag, en gebeurde precies dat.
Het huis van de buren
Wie mijn nieuwe boek heeft gelezen weet dat ik, toen ik net in Japan was aangekomen en nog in mijn kantoor sliep, het appartement er recht naast wilde huren. Het leek me zo heerlijk: drie seconden woon-werkverkeer, een gedeelde internetverbinding, stofzuiger en voorraadkast, en (na het ontmantelen van een tussenschot) een heel lang balkon, zodat ik zelfs “achterom” van huis naar kantoor en vice versa zou kunnen gaan. Maar helaas, ik viste achter het net, en nam in plaats daarvan genoegen met een appartement aan de andere kant van het gebouw, en vijf verdiepingen hoger.
Deze autist schreef een boek, en wat er toen gebeurde zal je verbazen
Vrijdag was de deadline voor mijn boek; de dag dat alles naar de drukker moest. Vandaag is het maandag en zijn we stiekem nog met de laatste wijzigingen bezig, maar na vandaag is het hopelijk echt klaar. Dat zal eigenlijk ook wel moeten, want eind deze maand moet het geval in de winkel liggen.
We gingen naar een verlaten eiland bij Nagasaki. Nee, die andere.
Als ze ergens goed in zijn in Japan, dan is het… Anime? Razendsnelle treinen? Bruisende metropolen met lichtreclames waar je ook maar kijkt? Sushi waar tien jaar voor gestudeerd is? Het vinden van je ikigai? Nou ja, ook misschien, maar vandaag wilde ik het hebben over dat andere talent van Japan: plaatsen en gebouwen achterlaten en dan compleet laten vergraffen.
Groundhog year, part 2
Na deel 1, waarin ik de eerste helft van 2021 behandelde, is hier deel 2, van juli tot december. Ik woonde voor het grootste deel van de periode in The Lee Towers, wat vooral erg duur was, maar niet heel prettig. Je zult nog wel zien waarom.
Groundhog year, part 1
“Well, it’s groundhog day… Again.” Bill Murray speelt in de film uit 1993 een cynische journalist die groundhog day (een suffe, regionale feestdag) steeds opnieuw moet beleven, totdat hij het goed doet. Gelukkig geloof ik niet in dit soort voorbestemming, al begin ik me al bijna af te vragen of ik mijn moeder eens moet bellen. Want Japan is weer dicht, ik woon weer bij Riemer, en ik ben precies even ver als een jaar geleden.
The Lee Towers
Begin 2017 begon ik als photoshopper bij Zondag met Lubach. Hoewel ze meestal zeggen dat je moet stoppen op de piek, begon ik daar juist. Mijn allereerste week was die van America First, The Netherlands Second. Niet dat ik daar veel mee te maken had gehad; de video was al grotendeels af toen ik voor het eerst mijn werkplek innam. Maar het was fascinerend om mee te maken: de hype, de media-aandacht, de spin-offs die door andere landen, steden en gehuchten werden gemaakt.
Bye bye balkon-Fuji
Toen ik naar Japan verhuisde, woonde ik de eerste anderhalve maand op kantoor. Nu klinkt dat erger dan het is, want mijn kantoor is gewoon het mini-appartementje dat ik kocht, toen we allemaal nog thuiszaten met corona-lockdowns en grenssluitingen. Om te voldoen aan de voorwaarden van mijn business manager-visum, moest ik snel een aparte woonruimte vinden (kantoor aan huis is niet toegestaan), en die vond ik op de tiende verdieping van hetzelfde gebouw. Er moest nog even een vleermuis verjaagd worden, toen nog een paar weken geventileerd, maar daarna werd het langzaam maar zeker mijn woning.
Bezoekuur #2: Riemer
In mijn vorige post vertelde ik hoe mijn familie naar Japan kwam, en hoe ik vanuit Osaka naar Narita vloog om Riemer op te halen. Die kwam namelijk ook! We hadden het expres zo gepland dat de Riemer een aantal dagen zou overlappen met mijn familie, zodat we samen naar Disneyland konden gaan.