Ik stond net bij Riemer in het halletje, teruggekomen van mijn tweede tocht naar de Jumbo. Aanvankelijk was ik zonder portemonnee op stap gegaan, maar helaas, alle mensen in de supermarkt hadden “haast”, of bewindvoering, dus niemand kon voor mij pinnen terwijl ik voor hun neus het geld terug zou internetbankieren. En dus liep ik tien minuten terug naar Riemers huis, probeerde ik zijn fiets maar de band was lek, liep ik maar weer tien minuten richting Jumbo, nu mét geld, en hoezee, weer terug naar Riemer. Mijn humeur was op dat moment aardig beneden peil.

Mail. “Aanvraag Shady-Merk-Iets-Met-Zijde-En-Lipo*: Please reply!”
_{* Zo heet het merk natuurlijk niet, maar ik wil geen ruzie.}

Dewatte?

“Hallo Bianca,” begon het castingbureau waar ik me onlangs heb moeten inschrijven vanwege een brillenopdracht die niet doorging. “Ik heb je voorgesteld voor deze job en de klant is zeer enthousiast!” Huh, wat, welke job? Zou je dat eerst niet even aan mij vragen dan? “De shoot is aanstaande vrijdag” – Eeeeeh, da’s over twee dagen?! “We zoeken een vrouw met maat 40, niet te afgetraind, die de afslankbelt gebruikt.”

Noemen ze me nou dik?!

Imma firin’ ma lazor

Het castingbureau had er een linkje bijgedaan. Het product bleek een soort riem met elektrische apparaatjes eraan, die “Low Level Lasers” uitzonden, en stroomstootjes. Dat zal je vetkwabben leren! Ik googlede de lasers en kwam erachter dat die voor zo’n beetje alles worden gebruikt, van pijnbestrijding tot haargroeistimulatie. Lijkt me toch best onhandig, heb je straks een slanke taille met heel veel haar.

“Als je interesse hebt, laat het dan zo snel mogelijk weten en stuur foto’s van jezelf in bikini mee.”

Als er een camera in dat halletje had gestaan, had ik erin gekeken als Arjen Lubach die terugkomt uit een fragment waarin een politicus heel domme dingen zegt.

Nu denken jullie misschien, bikinifoto’s, ding dong, red flag, daar zit zo’n vieze rukker achter. Maar zulke praktijken zijn redelijk normaal voor castingbureaus. Afijn, nu moest ik nog bedenken of ik dit wilde. De mail vervolgde: “De fee is *insert maandsalaris*, de buy-out is voor een jaar tv-gebruik in Duitsland.”

Zei er iemand maandsalaris?

Ik besloot mijn normen en waarden overboord te gooien, lekker mee te doen in een maatschappij waarin we mensen met maat 40 wijsmaken dat ze een afslankbelt nodig hebben en mezelf aan te melden. Of nee wacht, dat had het castingbureau al gedaan. Het enige dat ik hoefde te doen, was bikinipola’s maken. Of nou ja, ondergoed-iPhone-snaps. Ik was immers bij Riemer en “neem je zwemspullen mee” stond niet op de uitnodiging.

Binnen een uurtje had het castingbureau de foto’s van me. “Ik hoor het liefst vandaag nog wel of het doorgaat, want dan moet ik een photoshoples verplaatsen, en mijn haar terug bruin verven.” Ik denk niet dat afslankpeople houden van alternatieve types met groen haar. “Je hoort van ons!”, zei het castingbureau.

Ik hoorde niks. Althans, vrijdag, terwijl ik middenin mijn photoshoples zat, kwam er een mailtje binnen: “Helaas ben je niet gekozen!” Ja, dat dacht ik al. Wat jammer.