Eergisteren werd ik geopereerd. Dat was geen verrassing voor me, en ook niks ernstigs, want ik had deze operatie al een half jaar geleden gepland. In januari van dit jaar, toen ik ook even in Nederland was, ging ik op intake bij de Bergman Clinic. Ik wilde me laten steriliseren, en mijn research tot dan toe had uitgewezen dat ik dat niet in Japan kon laten doen, want daar doen ze dat niet als je nog geen kinderen hebt gebaard. Een “gewoon” Nederlands ziekenhuis was ook niet echt een optie, want daar viel maar lastig mee te plannen. Dus het werd de Bergman Clinic. Gewapend met een doorverwijzing van mijn ex-huisarts ging ik op intake, eigenlijk met de verwachting dat ik zou moeten strijden om ze te overtuigen. Nee, ik wil echt geen kinderen. Ja, dat weet ik zeker.

Wat meeviel, was dat ik inmiddels al 38 ben. Had ik dit tien jaar geleden gedaan, dan had ik waarschijnlijk meer kritische vragen gehad. En begrijp me niet verkeerd, ik vind dat ook wel terecht. Natuurlijk is iedereen ervan overtuigd dat ‘ie helemaal precies weet wat ‘ie wil, maar als ik zo terugkijk op de afgelopen twintig jaar, dan had mijn leven wel een aantal heel verschillende episodes, waarin ik er steeds van overtuigd was dat ik die woonplaats/relatie/baan écht heus wilde. Maar kinderen heb ik nooit gewild, en toen ik in een relatie zat waarin de ander dat wel wilde, bleef dat ook steeds een punt van contentie. “Oké, eentje dan…”, haalde ik mezelf over, om vervolgens keihard in paniek te raken, want nee, eigenlijk wilde ik er ook geen eentje. Ik had het druk genoeg met mijn eigen autistische ass.

Dat laatste was waarschijnlijk ook in mijn voordeel, nu. Het is volgens de activisten op internet natuurlijk totaal ableist, maar “ik ben autistisch” werkte fantastisch als argument. Natuurlijk wil ik geen kinderen. Dat trek ik helemaal niet. De huisarts bevestigde mijn verhaal en de kliniek achtte me een goede kandidaat voor de operatie.

Mja, er is natuurlijk een reden dat dit blog drie is in een serie die al in 2016 begon. In Pill-o-talk schreef ik dat ik stopte met de pil en overstapte op de koperspiraal. In het tweede deel vertelde ik hoe de koperspiraal totaal niet beviel, hoe mijn huid een drama werd en hoe ik gedesillusioneerd weer terugging naar de Diane-pil. En zo bleef het, tot begin 2022.

Ik had me inmiddels voorgenomen naar Japan te emigreren, maar ik had ook al ontdekt dat de Diane-pil daar moeilijk te krijgen zou zijn, en dat een voorraadje meenemen officieel gezien alleen maar mag met schriftelijke toestemming van de Japanse douane. Nu was de grenssituatie al chaotisch en onvoorspelbaar genoeg, dus daar wilde ik geen extra pilgedoe bij hebben. Daarbij geeft de Diane-pil een verhoogd trombose-risico, en aangezien vliegen en bepaalde vaccins dat ook al geven, vond ik het toch wat riskant worden. Dus toen ik begin januari 2022 naar Korea reisde (voor wie het niet heeft gevolgd, voordat ik naar Japan verhuisde, zat ik twee maanden in Korea), was dat het ideale moment om de pil in de ban te doen. Ook omdat mijn mogelijk exploderende huid deze keer verstopt zou zijn onder mondkapjes. Ik nam mezelf voor meer geduld te hebben dan de vorige keer. Een jaar, of zo. Dan zou mijn lijf wel genormaliseerd zijn, toch?

Nou, dat normaliseren duurde even. Ik werd maandenlang niet ongesteld, en zoals verwacht zag mijn gezicht eruit als een kraterlandschap – maar daar zagen jullie dus maar weinig van. Met behulp van apps (eerst Clue, maar toen ze wegens een update plots dagenlang geen temperatuurmetingen konden verwerken ben ik overgestapt naar Ovia) en ovulatietests probeerde ik zo goed en zo kwaad als het ging mijn cyclus te monitoren, maar mijn lijf gedroeg zich als een auto die maar niet wilde starten. Een cyclus van 160 dagen, een cyclus van 83 dagen… Ik had geen idee wat mijn lijf aan het doen was.

En da’s nogal irritant. Zeker als je net een leuke Fransman genaamd Jean-Jacques hebt ontmoet. Natuurlijk is safe sex altijd belangrijk, maar weten wanneer je vruchtbaar bent, en weten wanneer je eigenlijk ongesteld zou moeten worden is toch wel prettig. Daarbij… Condooms, ugh.

Dus op een koude ochtend in januari van dit jaar wandelde ik vanuit mijn hotel in Amsterdam naar de kliniek, waar ik in de beugels mocht plaatsnemen. Op de echo zagen we wat ik eerder in Zaandam ook al zag; iets wat leek op PCOS. De dokter vroeg of ik ook last had van overbeharing, maar dat was lastig te zeggen; de Diane-pil die ik gebruikte, werkte daartegen. Dus was de toename van mijn beenhaar te wijten aan PCOS, of was dit gewoon de normale beenhaar-staat van iemand met donker haar, en had ik in de jaren dat ik de Diane-pil slikte juist weinig haar? Acne en de onregelmatige cyclus had ik wel, dus de arts besloot voor de zekerheid mijn testosteronlevels te controleren. Hoera, bloedprikken, dat kon er ook nog wel bij. Enkele dagen later vertelde ze me dat de testosteronlevels normaal waren, maar dat de andere symptomen tóch op PCOS wezen. Ze adviseerde me om het in de gaten te houden, en medicijnen te nemen om een onttrekkingsbloeding op te wekken, als ik nog langer niet ongesteld werd. Iets met kankerrisico.

Mijn baarmoeder en eierstokken hoorden dit allemaal eens aan en dachten, ja doei. Enkele dagen later werd ik ongesteld, en sindsdien is mijn cyclus elke maand braaf tussen de 28 en 30 dagen.

In de afgelopen anderhalf jaar zonder synthetische hormonen heb ik zoveel geleerd over mijn eigen lijf, dat ik het nu eigenlijk bizar vind dat we jonge meisjes standaard volstoppen met deze ellende. Ik weet het, nog even en ik ga als een yoni-ei-gebruikende manifesteermuts klinken, maar ik sta nu veel meer in verbinding met mijn lichaam, mijn seksualiteit en mijn emoties. Oké, dat was wel weer genoeg gezweef voor deze blog, terug naar de scalpels.

Woensdagochtend moest ik me om 8:30 melden bij de kliniek in Hilversum, waar de operatie zou plaatsvinden. De avond ervoor had het geonweerd en de NS was druk met herstelwerkzaamheden, dus ik was blij dat ik een hotel in Utrecht had gepakt en niet helemaal uit Rotterdam hoefde komen reizen. Veel te vroeg nam ik plaats in de wachtkamer.

Iets na half negen werd ik opgehaald en naar de uitslaapkamer gebracht. Hier zou ik na de operatie ook weer terugkomen. Ik moest mijn spullen in de vensterbank leggen en mijn kleren omruilen voor een blauw gewaad van dat non-woven spul waar ze ook mondkapjes en goedkope winkeltassen van maken. Ook kreeg ik rode antislipsokken, een groen haarnetje, en twee polsbandjes met mijn naam en geboortedatum erop – zodat ze niet per ongeluk de verkeerde opereren, of zo. De verpleegster kwam nog een laatste vragenlijst met me doornemen, en was op de hoogte van mijn autisme. Ze probeerde alles zo duidelijk mogelijk uit te leggen, wat ik erg waardeerde.

De operatie zou onder volledige narcose gebeuren, en dat had ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik dacht altijd dat ze het narcosemiddel met een soort maskertje voor je mond toedienden, maar blijkbaar gaat dat via een infuus. Dus toen ik van de uitslaapkamer naar de prep-kamer werd gebracht, kreeg ik niet alleen stickers met sensors op mijn borst geplakt, maar ook een infuus-aansluiting in mijn hand geplugd. Yikes.

De opererend arts kwam zich hier ook even voorstellen, net als een aantal assistenten. Iedereen was super vriendelijk en duidelijk, al had ik me mentaal al overgegeven aan het proces. Ik wachtte in de prep-kamer totdat de operatiekamer klaar was – ik hoorde instructies over schoonmaken en voorbereiden, wat me al deed vermoeden dat ik bijna aan de beurt was. Niet veel later werd mijn bed de operatiekamer ingereden, met mij erop. Ik mocht overklimmen naar de daadwerkelijke operatietafel, waarna ze erachter kwamen dat mijn benen er te lang voor waren, en dat ze er toch maar beugels op gingen zetten – niet omdat ze tussen mijn benen moesten wezen, maar omdat ik dan in ieder geval goed zou liggen. Ik kletste wat met het personeel over Japan en mijn boeken, en toen ging de narcose erin. Ik kreeg zo’n kapje met zuurstof voor mijn mond – had ik het toch niet helemaal verkeerd gezien in al die tv-series – maar de narcosevloeistof zelf ging via mijn hand. Ik voelde het prikkende stofje letterlijk door mijn aderen trekken, althans, tot aan mijn onderarm, want toen viel ik in een diepe slaap.

Toen ik wakker werd, was ik terug op de uitslaapkamer. Wat is er met mijn keel gebeurd?, dacht ik. Een verpleegster vroeg of ik een raketje wilde. Ik stak mijn duim op. Mijn lijf voelde aan alsof het nog sliep, of alsof ik om drie uur ‘s nachts de wekker had gezet om een vlucht te halen. Als ik mijn arm optilde, schoot er een golf van misselijkheid door me heen. Praten ging moeizaam. Alleen mijn gedachten waren kraakhelder.

Het raketje was omdat ze een beademingsbuis in mijn keel hadden gestoken. Daarom deed mijn keel dus zo’n pijn. En had ik nu een tand door mijn lip? Even later kreeg ik wat te drinken en twee boterhammen. Omdat ik nuchter op de operatie moest verschijnen, had ik (het was inmiddels rond half 2 in de middag, denk ik) behoorlijke honger. Tegelijkertijd was ik zo misselijk, dat het me moeite kostte één van de twee boterhammen met Nutella naar binnen te werken.

“Je moet zo plassen”, zei de verpleegster. Oh ja. Tijdens de operatie hadden ze er ook een katheter in geramd, en om blaasontsteking te voorkomen moet je goed plassen. Ik tankte nog wat water. Ik wist nog niet hoe ik naar de wc zou kunnen lopen zonder out te gaan en te kotsen, maar goed. Ik ging mijn best doen. Om 15:00 zou ik weg mogen, mits ik geplast had en de dokter langs was geweest.

Het lukte me om heel langzaam naar de wc te lopen en te plassen, dus die missie was volbracht. Ik bekeek mijn vers geopereerde lijf. Even dacht ik dat ik tijdens het huwelijk van mijn broertje in Zuid-Frankrijk te veel in de zon had gelegen, want mijn hele buik en bovenbenen waren Brit-in-de-zon-roze. Maar dat bleek jodium te zijn. Op mijn buik zaten drie pleisters met bloed. Ze hadden drie gaatjes gemaakt om de operatie uit te voeren, en mijn buik vol lucht gepompt om overal goed bij te kunnen. Twee vriendinnen hadden me verteld hoe vervelend dit voelde (“ik leek wel zwanger!”), en hoewel ik hier vanwege mijn eetstoornis-historie behoorlijk tegenop zag, vond ik dit stukje echt enorm meevallen.

Ik appte Riemer, die ondertussen trouwens ook al op de hoogte werd gehouden door het app-systeem van de kliniek, dat hij kon gaan rijden. Ik vroeg de verpleegster om mijn airpods uit mijn tas te pakken (“in de klep, in het roze hoesje” – oh, wat hou ik van mijn georganiseerdheid op zulke momenten) zodat ik muziek kon luisteren, en even later was daar ook de dokter. “Alles is goed gegaan. We vonden ook wat endometriose op je eierstokken en darmen, dus dat hebben we ook meteen eventjes weggehaald.”

Mijn autistische hoofd was even in de war. Endometriose? Huh? En dat heb je dan zomaar eventjes weggehaald? Blijf eens af?! “Oh, ik had daar helemaal geen last van eigenlijk?”, zei ik. “Het kan nog erger worden”, zei de dokter. “Dan moet je misschien toch weer wat hormonen gaan gebruiken.” Eh. Ja doei hè. Waarom ben ik hier nu helemaal? Toch zeker niet om weer hormonen te gaan gebruiken?

Ik ben nog steeds een beetje verbaasd over die endometriose. Je zou daar toch heel pijnlijke menstruaties van krijgen, en zo? Maar mijn menstruaties zijn, sinds ze regelmatig zijn, prima te doen. Alleen mijn eisprong is soms pijnlijk. En mijn darmen, ja, daar heb ik wel last van. Ik vroeg of dat door de endometriose kon komen, maar de dokter dacht van niet. Ik had dat ook al toen ik de pil slikte natuurlijk. Nou ja. We gaan het zien.

Goed, toen was het 15:00, de dokter was geweest, Riemer was inmiddels bij de kliniek aangekomen en ik wilde eigenlijk wel weg. Er zat alleen nog een afgekoppeld infuus aan mijn hand, en de verpleegsters waren net aan een wisseling van de wacht bezig. Maar een half uur later kon ik dan eindelijk gaan. Ik vroeg de receptioniste beneden om een papieren of plastic zak, en kreeg een kotszakje. Ik was duidelijk niet de eerste met die vraag.

In de auto heb ik een half uur met mijn ogen dicht misselijk zitten wezen, en toen, midden op de snelweg, trok het weg. Als sneeuw voor de zon. Ik zong mee met de liedjes op de radio, zo goed en zo kwaad als dat ging, want die beademingsslang in mijn keel had de hele mid-range van mijn stem onklaar gemaakt. Thuis gooiden we een pizza in de oven en plofte ik op de bank. Meestal voer ik Riemer het laatste stukje van mijn Ristorante, maar deze keer at ik ‘m helemaal op. Ik had natuurlijk ook nog maar één boterham met Nutella gegeten.

En nu? Nu zijn we twee dagen verder, en alles gaat prima. Ik mag nog niet tillen of heel actief dingen doen, dus ik strompel wat door het huis in mijn badjas. De wondjes lijken goed te helen en mijn buik doet eigenlijk amper pijn. De tand door mijn lip en mijn zere keel zijn het vervelendst. Gek. En dan is er nog het besef dat ik dus echt geen kinderen meer kan krijgen. Het zal nog wel even duren voordat het veilige gevoel echt geland is, maar yay. Worth it.

En voor wie nu denkt, hoeveel was het dan worth? Het kostte ongeveer 1800 euro, geloof ik, plus nog wat extra voor de intake. Ik moet dat zelf betalen, want ik woon in Japan en heb dus geen Nederlandse verzekering meer. (Die zou het destijds ook niet gedekt hebben trouwens, want daarvoor moet je aanvullend verzekerd zijn.) Ik vond het erg meevallen qua kosten, en hoewel een vriendin me voorrekende dat een Mirena-spiraal goedkoper zou zijn, ben ik blij dat ik er nu gewoon voor altijd vanaf ben.