Op een dag in november vorig jaar besloot ik dat het mooi geweest was. Na vijftien jaar de pil, hier en daar afgewisseld met weinig succesvolle alternatieven als de hormoonpleister (hal-lo berglandschap op voorhoofd) en de Nuvaring (hal-lo random naar beneden zakkend ellendeding), hield ik ermee op. Geen hormonen meer voor mij.

Ik speelde al een tijdje met de gedachte. Elke stopweek ging ik anderhalve dag dood van de hoofdpijn, en niet alleen de pijn was vervelend, ook het gevoel dat ik net zo lief een trein zou koppen jaagde me angst aan. Om de deze episodes tot een minimum te reduceren slikte ik altijd drie strips na elkaar, maar tegen het einde van strip drie hield ik altijd zoveel vocht vast dat ik zo mogelijk nog ongelukkiger werd van hoe mijn lichaam aanvoelde.

Getting a clue

Goed. Ik stopte met de pil en Riemer en ik besloten om in de tussentijd dan maar condooms te gebruiken. Ook begon ik het het monitoren van mijn cyclus, met behulp van de geweldige app Clue, een thermometer met twee cijfers achter de komma en een rits aan ovulatietests.

Ovulatietests: boven de dure, onder de goedkope

Hoe dat dan precies werkt? Je meet elke ochtend je temperatuur, en die voer je dan in in de app. Je kunt nog meer data opslaan, bijvoorbeeld je humeur, je stressniveau, of je al dan niet (veilig) hebt gesekst, hoe je stoelgang was, of je hoofdpijn had… Alles. Clue leert van deze info, en rekent vervolgens uit wanneer je vruchtbare periode is en wanneer je ongesteld moet worden.

Het is freaky, maar na bijna een jaar is mijn cyclus nog steeds niet normaal. Op zich zeur ik niet, want eens in de twee maanden ongesteld zijn is beter dan elke maand, maar goed, die voorspellingen van Clue zijn daardoor ook een beetje matig. Gelukkig zijn er dan ook nog de ovulatietests: een stripje dat je in urine moet dopen net als een zwangerschapstest, waarop je kunt aflezen of je ovuleert.

Door het monitoren met Clue en de tests heb ik veel geleerd over mijn cyclus. Zo is na mijn menstruatie mijn temperatuur gemiddeld zo’n 36,60. Dan zakt ‘ie lichtjes naar om en nabij de 36,50, totdat er, de dag vóór of ván mijn eisprong een dip optreedt: soms wel zo laag als 36,18. Hierna stijgt de temperatuur in een paar dagen naar gemiddeld 37,00, totdat ‘ie na ongeveer een week met zo’n 0,20 daalt. De volgende dag ben ik ongesteld. En hoewel mijn cyclus dus altijd te lang en onregelmatig is, zit die onregelmatigheid vooral in het eerste gedeelte. Na de eisprong verloopt alles steevast volgens plan.

Liefde voor mijn lijf

Ik vind dat wonderlijk hè. Zo’n lichaam, dat tot op tienden van graden precies je temperatuur weet te regelen, dat precies weet wat het moet doen en wanneer. Door het gebruiken van Clue heb ik meer respect voor mijn lichaam gekregen, en begrijp ik ook veel beter wat ik voel en waarom.

De hoofdpijn is, na een eerste week met rampzalige pijnen en nog vreemdere aanvallen van kramp en maagzuur, nooit meer teruggekomen. Ook het opgeblazen gevoel is weg – behalve wanneer ik me drie opeenvolgende avonden te buiten ga aan pizza. Kortom: Praise the Lord halleluja, en die hormonentroep komt er nooit meer in!

Het enige nadeel: Mijn huid was een periode om te janken. Inmiddels gaat het wel weer, ook met dank aan lasers en middeltjes, waarover ik later meer zal schrijven. De pil die ik had, de Diane, wordt voorgeschreven tegen acné en overbeharing, en ehm, ja, dat werkte dus echt. Niet dat ik overbeharing had of zo, maar ik prijsde mezelf altijd wel gelukkig met de minimale haargroei op mijn benen. Haha, eh, grapje.

Jij of ik?

Afijn. Leuk en alles, maar condooms zijn niet mijn vrienden. Ze zijn ongezellig, verpesten de intimiteit en hebben altijd het risico van scheuren, met alle gevolgen van dien. Kortom: er moest een langetermijnoplossing komen. Daarom gingen Riemer en ik vorige week maar eens langs de huisarts.

Het was een lastig proces. Wie laat iets doen, en wat dan? In eerste instantie leek het mij het beste als Riemer zich zou laten sterilliseren. Hij wil geen kinderen, weet dat 99% zeker, heeft daar nota bene al eerder een relatie op zien stuklopen… Maar toch voelde dat voor hem als unfair. “Waarom moet ík iets doen, omdat jíj geen maatregelen neemt?” Hij wist zelf ook wel dat dit geen eerlijke gedachte was, ík heb immers de afgelopen vijftien jaar al hormonen in mijn mik geduwd. Voor mij voelde het dan ook net andersom: “Waarom wil jij niks doen, en moet ik het alwéér opknappen?!”

Double Dutch

De oplossing is even gek als logisch: We gaan allebei iets doen. Ik kies voor de koperspiraal, hij voor de sterillisatie. Misschien raar, misschien dubbelop, maar aan de andere kant ook juist zuiver. Zo maken we beiden onze éigen keuze, over ons éigen lijf. Na een lang en pittig gesprek was de huisarts (met nog steeds enig voorbehoud) overtuigd, en kregen we de doorverwijzingen.

“Maar je zou zo’n schattig kindje krijgen met Riemer, zo met van die spleetoogjes en en en…” Nope. Not gonna happen. Over het hoe en waarom heb ik al eerder een stukje geschreven, hier. Dus wij gaan binnenkort langs het ziekenhuis, en dan hoop ik dat die koperspiraal een beetje bevalt. I’ll keep you posted.

_{Oh enne, waarom geen Essure of sterillisatie voor mij? Nou ehm, Essure bevat nikkel en ik ben zo’n type dat nergens tegen kan, en een operatieve sterillisatie voor vrouwen is heel heftig, met narcose en zo. Dus dat.}