Vorig jaar april vierde François een jubileum: Hij woonde precies tien jaar in Japan! Daarvoor studeerde hij er ook al, maar dat telt niet – in ieder geval niet voor het immigratiebureau. Maar nu stond de teller dan toch echt op tien, wat betekende dat hij een permanente verblijfsvergunning (PR, ofwel Permanent Resident) mocht aanvragen!

In Japan werkt dat zo: Je krijgt normaal gesproken eerst een verblijfsvergunning voor een bepaalde tijd. In mijn geval was dat een half jaar, toen een jaar, toen nog een jaar, en nu zit ik op mijn derde jaarkaart. Omdat de verlenging altijd een dure, tijdrovende en stressvolle grap is, had ik het liefst meteen drie of vijf jaar gekregen, maar als zelfstandig ondernemer blijf je een risico, of zo. François daarentegen had bij zijn vorige verlenging al vijf jaar gekregen. Hij werkte de afgelopen tien jaar voor hetzelfde bedrijf, waar hij een vast contract heeft. Zekerheid, daar houden Japanners van.

Wie hoogopgeleid is en veel verdient, kan onder de noemer Highly Skilled Professional sneller een permanente verblijfsvergunning krijgen. Soms zelfs al na één jaar. Maar hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het is om de vereiste 70 of 80 punten te verzamelen, en hoewel François een master’s degree heeft, kwam hij er toch steeds net niet aan. Hij had ook niet echt haast, met z’n huidige pas die vijf jaar geldig was. Maar toen in april de teller op tien stond, werd het toch eens tijd om die PR-aanvraag in te dienen.

Ik heb nog steeds een beetje een trauma van de pandemie, toen ik, met alle papieren in de hand, veertien maanden (JA, VEERTIEN MAANDEN!) moest wachten om het land in te mogen, dus ik heb no chill met zulke dingen. “Vraag dat ding ASAP aan! Je weet maar nooit wat er kan gebeuren, en dan is het beter om PR te hebben dan een visum dat kan verlopen!”, hijgde ik in zijn nek.

Natuurlijk moest hij bij zijn aanvraag ook een telefoonboek aan papierwerk inleveren; belastingpapieren van de afgelopen vijf jaar (maar het meest recente jaar stond nog op nul omdat die info nog niet was verwerkt, dus op advies van de baliemeneer van het belastingkantoor leverde hij de papieren van de afgelopen zes jaar in), een verklaring van zijn werkgever, uittreksels van van-alles-en-nog-wat, een handtekening van zijn oom (die al jaren in Japan woont) die fungeert als garantsteller… Dus eind juni had hij eindelijk alles compleet, en bracht hij een bezoekje aan het immigratiekantoor in Shin-Yurigaoka. “Tot volgend jaar zomer!”, zeiden ze.

Nu denk je misschien: HOELANG?! Maar het kan nog erger. Volgens de website van de Japanse overheid zou deze procedure vier maanden moeten duren, maar ze hebben sinds de pandemie nogal last van achterstanden. François deed zijn aanvraag in Shin-Yurigaoka, een kleiner kantoortje dichterbij ons. De meeste mensen doen hun aanvraag bij het grote kantoor in Shinagawa, en daar kan de wachttijd oplopen tot anderhalf of zelfs wel twee jaar! Voordat deze aanvragen behandeld kunnen worden, moeten deze mensen vaak recentere belastingpapieren opsturen – papieren die ze ten tijde van hun aanvraag nog helemaal niet konden hebben.

Ik volgde de immigratie-ontwikkelingen nauwlettend op Reddit, waar mensen elkaar in een thread op de hoogte houden van de status van hun aanvragen. Ik zag dat sommige mensen zelf maar vast nieuwe belastingpapieren naar de immigratiedienst opstuurden, en dat leek te helpen. Dus toen François afgelopen weekend terugkwam uit Frankrijk, pushte ik: “Misschien moet je ze ook vast een update sturen! Ze gaan er toch om vragen!”

Deze maandag werkte François op kantoor. Omdat hij dan altijd laat thuis is, haalde ik eten voor mezelf. Op weg naar binnen leegde ik de brievenbus. Er zat een klein kaartje in, waar wat dingen op gekrabbeld en omcirkeld waren. “Oh, komen ze de watermeter opnemen of zo?”, dacht ik nog. Maar toen keek ik goed. Ik begon te shaken. Ik pakte de Google Translate-app erbij en maakte een foto. “We willen u informeren over de uitslag van de procedure”, stond er. De uitslag zelf stond er niet op, daarvoor moet je naar kantoor komen. Maar er stond nog iets. “Neem een revenue stamp mee”, met daaronder een rondje om het vereiste bedrag. 8000 yen, de leges voor Permanent Resident.

Ik appte een foto naar François, met als bijschrift “wattt?!” Hij schrok en dacht aanvankelijk dat we uit ons huis gezet werden of zo, haha. Maar toen las ook hij het briefje goed.

Hoewel het 99% zeker was dat de aanvraag was goedgekeurd, was ik nerveus. “Er staat niet op dat het gelukt is… Het is zo snel? Ze hebben ook nog helemaal geen belasting-update gevraagd? Ik hoop dat het geen afwijzing is!” Het zou wel een beetje vreemd zijn als ze je met een zegel van 8000 yen laten kopen opdraven, om je vervolgens met slecht nieuws (en 8000 yen lichter) naar huis te sturen, dus, ja, 99% zeker dat het goed was. Maar toch hè. Pandemie-trauma.

De volgende ochtend gingen we naar het immigratiekantoor. Na een dik half uur wachten kreeg François zijn nieuwe pas uitgereikt, alsof het een klantenkaart van de supermarkt was. Geen poeha, helemaal niks. Maar in hele kleine lettertjes stond het er: Permanent Resident.

_{Ik geloof dat we gaan trouwen.}