Soms word ik wakker en merk ik meteen dat m’n hoofd niet lekker zit. Dan duik ik in een greppel van depressie en paniek en het gevoel dat ik bij de minste tegenslag in tranen kan uitbarsten. Vanmorgen ontwaakte ik bij Riemer als een greppelzombie van de bovenste plank. “Heb je slecht geslapen?”, vroeg Riemer. “Naar gedroomd?” Ik herinnerde me niks van mijn nacht of mijn dromen. Maar mijn hoofd zat verkeerd. Zoveel was duidelijk.

B100

Riemer werkte ‘s ochtends thuis dus we konden even samen ontbijten in het hipstertentje op de benedenverdieping. Eén van de twee hipstertentjes, moet ik zeggen. Anyway. “Ik weet niet wat er is…”, begon ik. “Ja, ik mis B., maar daar wil ik niet over zeuren.”

B. en ik hebben gedate, een tijdje. Eerst in 2017, als ik het me goed herinner. Toen in 2019. Riemer is er oké mee, maar na het gedoe in 2017 wil hij er het liefst zo min mogelijk over horen. Snap ik, dus ik hou het hier ook kort. Heel kort. B. en ik waren aan het daten, was leuk, ik kwam terug, B. was AWOL. Foetsie. Antwoordde niet meer.

“Aaaah,” denk jij nu, “de ghostende asshole.” Maar dat denk ik oprecht niet. Het gaat namelijk niet zo goed met B., en ik ken meer mensen die zich, wanneer het in hun hoofd wat minder lekker gaat, afsluiten en terugtrekken. Toch maakt het me onzeker, want wanneer stop je met “Hey, hoe is het nu?” appen? En moet je dat eigenlijk wel vragen? Het raakt een punt waar ik al sinds mijn kindertijd mee worstel.

Wie zit er nu helemaal op mij te wachten?

Ik heb altijd gedacht dat ik iets extra’s moest meebrengen om vrienden te maken. Dat ik leuke dingen moest organiseren, want dan kwamen de mensen wel. Dat ik iets te bieden moest hebben. Ik leerde veel vrienden door werk kennen, en dat vond ik wel veilig: ik kon ze gewoon betalen, of anders in ieder geval mooie foto’s geven.

Inmiddels zijn veel vriendschappen die fase ruim ontstegen. Hannah heeft als styliste zo’n andere smaak dan ik, dat het maar beter is dat we niet meer samenwerken. Charlotte zie ik vaker voor de lol dan op shoots. Maan hoeft al jaren geen stage meer te lopen.

Maar vriendschappen veranderen nog steeds, en dat vind ik moeilijk. Ik ben een autist: ik ga graag meerdere malen naar dezelfde plek op vakantie, omdat de tweede keer fijner is dan de eerste. Met vrienden lijk ik ook zoiets te proberen: nog een keer! Nog een keer! 2016-Japan was awesome, dus laten we dat herhalen! Maar dat kan dus niet. Vriendinnen krijgen kinderen, relaties en carrières met volle agenda’s. De tijd van onbezorgdheid is voorbij, vandaag begint de lange weg naar morgen.

Ex-SJW

En ik verander zelf ook. Ik denk wel dat ik kan zeggen dat ik beduidend minder links ben dan twee à drie jaar geleden. Of nou ja… Ik ben nog wel links, maar niet meer SJW-links. Ik leerde over vrijheid van meningsuiting (ja, ook en voorál voor mensen waarmee je het níet eens bent – want ook in Noord-Korea kunnen de grootste fans van Kim zeggen wat ze willen) en, misschien nog wel belangrijker, over eigen verantwoordelijkheid. Ik weiger me in een slachtofferrol te laten duwen door mensen die graag met een grote vinger naar De Ander wijzen. Ik zeg niet dat deze wereld perfect is, zeker niet, maar ik geloof dat er een boel dingen zijn die je zelf in de hand hebt; al is het maar hoe je reageert op iets dat “offensive” is.

En zo zit ik dus al tijden met een discrepantie. Een gat tussen wie ik ben, en wie internet denkt dat ik ben. Langzaam maar zeker probeer ik eerlijker te worden, want wat je uitstraalt, trek je aan. Soms is het bevrijdend om te zeggen wat je denkt, en blijkt dat de ander daar eigenlijk ook zo over dacht. Soms staart de persoon tegenover je verbaasd terug – maar dan besef ik dat de persoon in kwestie nooit op twitter komt, en geen idee heeft dat er daadwerkelijk mensen bestaan die boos zijn omdat clown IT geen LGBT-icon bleek, maar een homo-killer. (Ja ja, geen grappen. Trump’s America strikes again!)

Vooruitgang

Ik neem nog een hap van mijn wentelteefjes met seizoensfruit (de avocado toast liet ik aan Riemer over deze keer) en recapituleer: dingen veranderen. Mensen veranderen, situaties veranderen, vriendschappen veranderen. Dat is niet erg, en dat is soms ook maar tijdelijk. Ik heb Hannah bijvoorbeeld een paar jaar weinig gezien, en ik heb herhaaldelijk gedacht dat die vriendschap over was, maar toen we deze maandag snel samen lunchten was het gezelliger dan ooit. Er is hoe dan ook maar één ding te doen: vooruit blijven gaan.

Ik pakte mijn tas in, stuurde wat appjes en wandelde richting metro. Mijn hoofd voelde niet meer duister. Enkel nog wat slaperig. Ik nam de trein naar kantoor en dutte wat op de bank. Nam toen de tram naar huis. Kocht een taartje voor mezelf, legde mijn internetbekabeling om en tikte een blogje. Dit blogje. De wattige wolken zijn weg. Morgen lunchen met iemand die ik al tijden niet heb gezien. Vooruit.