Toen ik nog niet zo lang met ex Maarten had, hadden we ineens een ingewikkeld gesprek. Ik weet niet meer precies hoe het begon, waarschijnlijk had het iets met de pil te maken en ik zei: “No worries, ik wil toch geen kinderen!” Een onaangename stilte volgde. “Niet? Nooit?” Oeps. Maarten wilde wél kinderen.

Het is vanaf dat moment eigenlijk vrijwel doorlopend een onderwerp van discussie geweest. Ik deed mijn best om meer open te staan voor het kind-idee, waarna we tot een compromis kwamen. “Eén kind dan.” Later veranderde Maarten weer van mening: nu was híj het die ineens geen kinderen wilde. Althans, niet met mij. Ik kreeg het idee dat hij me zag als een ongeschikte moeder. Ik ben niet zo’n kipje dat al vanaf haar vijftiende babysokjes “te schattig!” vindt, droomt van een bestaan als huismoeder en alle K3-liedjes uit haar hoofd kent. Oh wacht, dat laatste dan weer wel.

Nou goed, misschien bén ik ook wel niet geschikt als moeder. Ik heb regelmatig mijn handen vol aan mezelf en lig meerdere malen per week om 17:00 knock-out op de bank. Het is dat ik nu Riemer heb die eten voor me komt maken, want voorheen betekende dat gewoon 1) Thuisbezorgd.nl of 2) brood en chips en vla en alles wat er nog maar in de koelkast te vinden was. Met kinderen kan dat natuurlijk niet. Dan moet je.

Daarbij ben ik ook gewoon niet zo’n baby-mens. Ik hoef je kleintje niet vast te houden, ik vind je duizend kwijlfoto’s niet schattig, eerder een beetje vies. En in de Ikea… In de Ikea stop ik de rondrennende koters misschien nog wel het liefst in een Pax. Deurtje op slot en doei.

“Ooooh, kinderhater!” Ja, dat krijg je dan. Althans, daar ben ik bang voor. Ik vind het lastig om dit te posten, want ik wil niet dat al mijn lezers met kinderen zich nu persoonlijk aangevallen voelen. Maar dus, kinderen. Het hoeft van mij niet zo. Van Riemer ook niet, trouwens. Hij wordt gillend gek als zijn neefjes met iPads en autootjes waar geluid uit komt door de kamer sjeezen.

Het heeft zo z’n voordelen, geen kinderen hebben. Ten eerste heb je tijd over. Ten tweede heb je geld over. Omdat je tijd over hebt en meer kan werken, heb je vervolgens nóg meer geld over. Van dat geld kun je dan leuk op vakantie, buiten de schoolvakanties om. Kortom: easy life! En zo easy is mijn leven op dit moment nou ook weer niet. Een kind erbij zou wellicht ook gewoon too much zijn.

Daarom ben ik de laatste tijd een beetje aan het lezen over de Essure-methode. Sterilisatie.

Oei. Dat klinkt wel heel heftig. Want hoewel ik best wel zeker weet dat ik écht geen kinderen wil, maakt dat het definitief. Het maakt definitief korte metten met het één-kind-scenario, het plaatje dat ik ooit met dank aan Maarten in mijn hoofd heb ontwikkeld, waarin ik een heel fijn werkloos leven zou hebben met het schattigste kindje op aarde en een blog over gratis te ontvangen kinderkleertjes. Gaat dat ooit gebeuren? Nee, natuurlijk niet. Maar toch hè. Maar toch.