Twee weken geleden pakte ik het vliegtuig naar Nederland. Ik had twee lezingen, drie shoots, een meeting en een panel gepland staan, en daarbij was het een mooie gelegenheid om mijn vrienden en familie weer even te zien.

Omdat deze twee weken ramvol zouden komen te zitten, was goed plannen een must. Ik was wel zo slim om mezelf nog even tijd te gunnen om bij te komen van mijn jetlag; de eerste dagen in Almere sprak ik met vrienden af, en deed ik een klein rondje kringloopwinkel. Ik kocht een paar oma-jurken en een kaasschaaf (om mee te nemen naar Japan).

Ik zag Riemer, Ruud, Charlotte… Die laatste had ook meteen mijn Vinted-bestellingen mee. (Omdat Maan over een paar weken onze officiële trouwfoto’s gaat maken, besloot ik dat ik jurken nodig had.)

Mijn eerste week verbleef ik dus in Almere. Nu denk je misschien: WHY?!, en dat snap ik, maar mijn hotel zit recht tegenover het station, is betaalbaar, en Almere is dichtbij een aantal van mijn vrienden. Eén van mijn websiteklanten komt ook toevallig uit Almere, dus op maandag spraken we elkaar onder het genot van een kop thee voor het eerst in real life.

Woensdag vertrokken Charlotte en ik met de trein richting Utrecht, voor een fotoshoot (of drie!) in de studio van Maan. Toen ik emigreerde heeft Maan al mijn fotospullen overgenomen (papier, lampen en zo) en in ruil daarvoor kan ik af en toe haar studio lenen. Drie dames wilden graag portretten van zichzelf, dus Charlotte en ik gingen aan de slag.

Na afloop reisden Charlotte en ik terug naar Almere. Op het station beseften we dat dit de laatste keer was dat we elkaar zouden zien deze reis. Charlotte stelde voor nog even een afscheidsdrankje te pakken in de Starbucks, net zoals in Japan. We waren even vergeten dat dit Nederland was.

Daar werden we helaas al snel aan herinnerd toen er een grote groep tieners binnenkwam, die rotzooi kwam trappen. Ze waren luidruchtig, irritant en bestelden niks. De jonge meiden achter de toonbank waren het op een gegeven moment ook behoorlijk zat, en verzochten de kids te vertrekken. Dat deden ze natuurlijk niet, waarna een van de medewerkers schreeuwde dat ze weg moesten gaan, of ze zouden “kaolo klappen” krijgen. De jongeren maakten even aanstalten om te vertrekken, totdat een bijdehand knulletje bleef staan, en zei: “Klap me dan?!” Even later stond hij zelfs achter de toonbank, en stond de rest het tafereel te filmen, wat het allemaal nog luider en vervelender maakte. De politie kwam erbij, en de Starbucks ging sluiten. Daar stonden we dan, met onze tumblers in de hand, buiten.

De volgende dag pakte ik mijn koffer in – de meegebrachte souvenirs hadden plaatsgemaakt voor trouwjurken, dus het paste nog precies – en sleepte ik het gevaarte naar Den Haag. Mijn broertje haalde me op van het station, met mijn hyper enthousiaste nichtje van drie op de achterbank. “Tante Bianca! Tante Bianca! Jij woont in toch Japan? Tante Bianca! Tante Bianca! Daar zijn toch treinen?” En, wijzend naar een miniem schaafwondje: “Tante Bianca! Tante Bianca! Kijk, ik was gevallen, hier! Toen had ik BLOED!”

Meer souvenirs werden uitgedeeld, en vooral het opblaasbare KLM-vliegtuig dat ik ooit in een Japanse kringloopwinkel vond was een groot succes! Het ding leek uit de jaren ’90 te stammen, dus ondanks dat het nieuw in de verpakking zat, maakte ik me een beetje zorgen. Zou het inmiddels vergaan zijn, en zo lek als een mandje? Maar het was nog helemaal goed! Verder had ik kleurboekjes met Japanse treinen meegenomen, en natuurlijk snacks. Later zou ik m’n broertje nog opzadelen met meer van mijn zooi, maar goed, eerst maar eens naar Delft.

In Delft gaf ik de eerste van mijn twee geplande lezingen, in de bibliotheek. Vanaf mijn broertje is dat makkelijk aan te reizen, dus ik pakte de tram en de trein, en even voelde ik me als vroeger, toen ik zelf nog in Den Haag woonde, en ook regelmatig in Delft kwam. Voor aanvang van de lezing kreeg ik nog een super lief kado van twee lezers: een zak snoep in een Nijntje-tasje, met een lief kaartje erbij om me te feliciteren met mijn recente huwelijk. Hoe tof is dat!

Aanvankelijk zou ik het weekend ook bij mijn broertje blijven, maar toen ik enkele weken eerder een blik op mijn planning wierp, zag ik dat dat niet zo handig was. Ik moest namelijk die zaterdag bij mijn uitgever in Zeist zijn voor de planner die we aan het maken zijn, en zoveel reizen op zo’n intensieve dag leek me niet fijn. Dus ik husselde wat: Ik annuleerde het hotel in Rotterdam dat ik voor later had geboekt, en sliep die dagen bij mijn broertje. Daardoor kon ik voor het weekend een hotel in Utrecht boeken; lekker dichtbij Zeist. (En, zo kon ik ook nog even ontbijten met Maan, een drankje doen met Aafke, en Effy de tumbler geven die ik voor haar uit Japan had meegenomen.)

Die zondag reisde ik van Utrecht naar Rotterdam. Eerst ging ik bij Riemer langs, om mijn kleren, boeken en administratie die nog in zijn huis lagen te organiseren. Ik had het meeste al eerder verhuisd, in koffers of grote barrel-verhuisdozen, maar er lag nog steeds het een en ander – vooral spullen die ik al drie jaar niet gemist had, maar waar ik toch iets mee moest. Riemer wordt binnenkort papa, dus die heeft die ruimte straks nodig om een ledikantje te stallen en kinderkleding op te bergen. (Als je nu denkt: “WAT?!” – Ja, dat dacht ik ook toen ik het hoorde, haha. Het is verder niet aan mij om jullie dat hele verhaal te vertellen, maar goed, ik ben blij voor hem!)

Na dit georganiseer moest ik door naar Ahoy, alwaar ik met Elyse had afgesproken: We gingen naar K3! Dit is misschien wel mijn meest autistische interesse, maar ik was zeker niet de enige. Zo zaten achter ons, op de aller-achterste rij, drie volwassen meiden de longen uit hun lijf te zingen. K3 is voor iedereen, zeggen ze, en dat is ook echt zo.

Na de show ging ik nog even terug naar Riemer. We aten samen bij Loetje, en ik organiseerde nog wat verder. De volgende dag zou mijn vader met de auto komen om de spullen op te halen.

Die maandag haalde mijn vader me op bij m’n broertje, waarna we naar Rotterdam reden. We brachten een zak kleding en een krat boeken naar de kringloop, stalden mijn administratie (die ik nog moet bewaren van de belastingdienst) en fotoboeken bij mijn vader op zolder, en brachten de zakken met kleren en andere kleine frutsels die ik mee naar Japan wilde nemen naar mijn broertje. Een deel stopte ik nu in mijn koffer, de rest ga ik in juli meenemen. Mijn Polaroid-verzameling bracht mijn vader gisteren naar vrienden van Léonie, die ze gaat verkopen in haar vintagewinkel Froufrous.

‘s Avonds aten we met z’n allen bij mijn broertje thuis: Mijn vader, stiefmoeder, m’n broertje, zijn vrouw Zita, en mijn nichtje Ollie (3). Maar voordat we roti bestelden (dat heb je niet in Japan!), kwam mijn broertje ineens met een kado op de proppen: EEN HELE F*CKING NIEUWE CAMERA!

En niet zo dat je denkt, “Lief, maar ik wilde eigenlijk die andere…” Nee, precies de goede! Precies de camera die ik wilde! In de autorit richting mijn broertje zei ik het nog tegen mijn vader, toen ik een mail binnenkreeg met een nieuwe boeking. “Als mijn opdrachtgevers nu eens op tijd zouden betalen, dan kon ik…” Maar dat hoefde dus niet meer! (Althans, mijn opdrachtgevers moeten nog steeds op tijd betalen, graag.)

Dinsdag had ik nog een laatste lezing, bij de Geheimzinnige Opdrachtgever. Daarna pakte ik de tram terug naar m’n broertje, pakte ik de laatste dingen in, en werd ik door Zita en Ollie naar het station gebracht. Ik pakte de trein naar Schiphol, waar ik de volgende dag het vliegtuig ging pakken. Om mezelf stress en NS-onkunde te besparen, sliep ik in CitizenM, met uitzicht op de vliegtuigen. Het voelde eventjes als tijdreizen; tijdens de pandemie zat ik hier ook vaak, al dan niet samen met Charlotte.

Ik postte een foto van m’n uitzicht op Instagram, toen ik ineens een foto van Cynthia toegestuurd kreeg. “Huh, zit jij hier ook?!” Cynthia vloog de volgende ochtend vroeg, op weg naar het retreat dat ze organiseerde, dus lang kon ze het niet maken, maar natuurlijk kwam ze even hoi zeggen.

De volgende dag vloog ik terug naar Japan. Niet naar Tokio deze keer, maar naar Osaka. Daar boekte ik een hotel en ontmoette ik de volgende dag Maan en Yves, die een dag eerder waren aangekomen. We deden een rondje kringloopwinkel als vanouds. (Zie mini-reel hier.)

En nu zit ik in de shinkansen naar huis, en typ ik deze blog. Hoewel de twee weken inderdaad, zoals ik van tevoren had voorspeld, erg druk waren, was het eigenlijk prima te doen. Dat kwam deels door mijn planning. (Ik was onze eigen prikkelplanner aan het testen, en ik moet zeggen, hij werkt!) Zo zorgde ik ervoor dat ik na elke drukke dag (shoot, panel, lezing…) voldoende ruimte had om bij te komen. Maar ook voor de hulp van mijn lieve familie en vrienden ben ik super dankbaar.

Natuurlijk mis ik Japan als ik Nederland ben, maar ik kan er tegenwoordig ook echt van genieten om even in kaaskoppenland te zijn. In juli ben ik er weer, en ik heb daar nu al zin in. Vroeger voelde ik me soms verscheurd: half in Nederland, half in Japan. Dat is nu anders. Ik ben thuis in allebei: Nederland én Japan. Ik voel me zo rijk.