Vannacht droomde ik dat ik in Japan was. Ik zat in de Starbucks, wist niet wat ik moest doen en besloot toen om maar naar een andere Starbucks te gaan. Buiten was een haventje, of een kanaal, en daar gaven ineens wilde dolfijnen een show. Ik filmde het voor Instagram en zocht nog naar het juiste fragment van David Bowie om eronder te plakken. “Like dolphins can swim”, je weet wel. Ik besloot voor die avond een hotel te pakken, maar besefte tegelijkertijd dat ik, sinds ik vier dagen eerder was aangekomen, nog geen nacht in het Sakura House had geslapen waar mijn bagage lag. Ik was ergens bang voor, of zo.

Onrustig werd ik wakker. De afgelopen dagen keek ik veel video’s over Japan, zocht ik huizen en kantoren online en bestudeerde ik de verbouwingsvideo’s van Japans kanaal DIY Magazine, om zo te weten te komen of je in Japanse muren wel kunt boren, timmeren of zagen. “Is dat niet wat specifiek, Toeps?” Ja, enorm. “Zeker gezien Japan nog steeds dicht is?” Ja, ook. Maar er gebeuren dingen.

Althans. Op dit moment gebeuren er vooral Olympische Spelen. Die ellende is zondag ten einde, maar dan begint een paar weken later nog het Paralympische circus. Tot die tijd gebeurt er voor mij zeker niks, want die Spelen, daar was het Japan allemaal om te doen. Dat is waarom ik nog steeds hier zit, terwijl 80.000 zeurpieten die niet de moeite hebben genomen te lezen waarvoor ze zich opgaven daar zitten te miepen om kleine kamertjes en Japans eten. Insert raging Kristel meme here.

Maar de Paralympische spelen eindigen op 5 september, en dan? Vorige week was er ophef op Facebook, want er was een roadmap uitgelekt. Het bleek niet veel meer dan speculatie van de Japanse toerisme-federatie… Of toch wel? Weten zij meer dan wij? Het lijkt soms alsof iedereen meer weet dan wij. Sakura House is plots weer druk aan het Instagrammen, met hashtags als #workingholiday en #studyinjapan. Ze moeten toch weten dat dat helemaal niet kán nu? Weten zij ook meer? Of gaan zij uit van diezelfde roadmap? De State of Emergency die tot 23 augustus duurde, werd pas met een week verlengd. Waarom met één week? Heeft dat zin? Wat gebeurt er straks in september? “Ik vraag iedereen voor een laatste keer z’n best te doen,” zei een Japanse official, “daarna moeten we kijken hoe we hiermee gaan leven.” Hmm, interesting.

Japan vaccineert lekker door; ze prikken nog steeds ongeveer een miljoen mensen per dag. En hoewel de Deltavariant piekt, is het aantal doden significant lager dan tijdens de vorige pieken. Verder heeft reizen amper invloed. Het aantal positief geteste Olympiërs is niets vergeleken met het totale aantal cases, en daarbij moet je ook nog bedenken dat de Olympiërs grondig getest worden, en de locale bevolking… Not so much.

Kortom: tijd om die grenzen te openen. Iets waar ik al maanden op wacht, maar ook iets dat enorm veel stress zal opleveren als het ineens zover is. Het zal plots gebeuren. Op een dag dropt het nieuws, en dan staat voor mij alles op z’n kop. “Ja maar Toeps, je hoeft niet meteen op dag 1 te vliegen hè? Je kan ook rustig aan doen?” Eh, thanks, maar nee. Ik ga niet riskeren dat ik mijn kans mis, omdat ik eerst nog rustig mijn huis aan het leegruimen was, of zo. Ik wil eerst de finish aantikken in Japan (lees: een residence card krijgen), daarna kan ik altijd nog terugkomen om dingen af te ronden. Althans… Makkelijker.

Ondertussen heb ik het druk met werk. Heel druk. Maar mijn hoofd roept dat ik op schema moet blijven, want als ik straks dit huis moet inpakken, dan wil ik een aantal van die websites gewoon klaar hebben. Ik denk dat het self-care is, Riemer denkt dat ik doordraaf. Hij heeft vast gelijk. Hij heeft meestal gelijk.